Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης. Μονομερής (;) κατάθεση του ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου.
Κίνηση πολιτικής σημασίας για την κυβέρνηση, που θέλει να δείξει ότι έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και υψηλού ρίσκου, βέβαια... Και, ως διά μαγείας άρχισε η «ανησυχία»! Όλων εκείνων που είχαν «βγει στα κεραμίδια» γιατί η συμφωνία δεν προχωράει (δηλαδή, δεν υπογράφει η κυβέρνηση οτιδήποτε της ζητούν), κλαψούριζαν ότι η κυβέρνηση θα κόψει ΕΚΑΣ και κύριες συντάξεις (πόσες φορές το έχουμε ακούσει;), φρόντιζαν να μιλούν για φοροκαταιγίδα ή ζητούσαν εκλογές εδώ και τώρα. Τώρα, έφτασε η ώρα της αλήθειας!
Η κατάθεση των δύο νομοσχεδίων ανταποκρίνεται στα όρια των «κόκκινων γραμμών» που έχει θέσει η ίδια η κυβέρνηση στον εαυτό της. Η κατάθεσή τους δείχνει ότι η κυβέρνηση καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να κάνει και άλλες υποχωρήσεις, δεν μπορεί να πάει άλλο πίσω. Για πολλούς λόγους: κοινωνικούς, αναπτυξιακούς, αλλά και επιβίωσης της ίδιας.
Παράλληλα η κυβέρνηση «σπάει» τη λογική των «συγκοινωνούντων δοχείων» που αποτελούσαν τα τρία μεγάλα νομοσχέδια: Φορολογικό, ασφαλιστικό, νομοσχέδιο για τους έμμεσους φόρους. Η τρόικα ζητούσε 1% του ΑΕΠ (180 δισ. ευρώ) από κάθε τομέα. Δηλαδή 3x1,80=5,4 δισ. ευρώ –αυτή ήταν η συμφωνία. Αυτό το συνολικό ποσό των μέτρων (5,4 δισ.) έφερε η κυβέρνηση, 1% από κάθε τομέα. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα κυρίως με το ΔΝΤ. Το Ταμείο θέλει να επιβάλλει την «πηγή», από όπου θα αντληθούν οι πόροι, αλλά και να αλλάξει τον ταξικό προσανατολισμό –όσο τα μέτρα μπορούν να έχουν «ταξική» μεροληψία... Έτσι, το Ταμείο προτείνει ελάφρυνση στα μεσαία και υψηλά εισοδήματα και επιβαρύνσεις στους χαμηλόμισθους! Ζητά, δηλαδή, μείωση φόρου για όσους έχουν εισόδημα πάνω από 27.000 ευρώ το χρόνο και επιβαρύνσεις για όσους έχουν εισοδήματα από 8.182 ευρώ μέχρι 27.000 ευρώ!
Η λογική της κυβέρνησης είναι ακριβώς η αντίθετη: να πληρώσουν περισσότερα οι έχοντες και λιγότερα οι χαμηλόμισθοι. Και επέμενε στο δικό της σχέδιο, απορρίπτοντας το μοντέλο της τρόικας. Τα κόμματα, τα συνδικάτα, αλλά και κάθε λογής ειδικοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) είναι υποχρεωμένοι να τοποθετηθούν συγκεκριμένα: Πώς πρέπει να κατανέμονται οι φόροι, ποιος να πληρώνει κ.λπ.
Προσοχή: Το επίδικο δεν είναι αν οι προτάσεις της κυβέρνησης είναι σωστές, λιγότερο σωστές ή λάθος, αλλά το δικαίωμά της να ασκεί πολιτική· το πόσο σωστές είναι οι προτάσεις αφορά συζήτηση.
Η κίνηση της κυβέρνησης ασφαλώς και ενέχει κινδύνους. Για την ίδια πρώτα - πρώτα, αν δούμε τους δανειστές να ακολουθούν την άκαμπτη γραμμή της περσινής άνοιξης. Κι αυτό παρότι η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί το Μνημόνιο που έχει υπογράψει. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν σαφής για το πιο είναι το επίδικο: «Η ελληνική κυβέρνηση είναι κυρίαρχη και σε αυτήν ανήκει η απόφαση για το πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι του μνημονίου», τόνισε χθες. Και συνέχισε: «Μπαίνουμε μέσα σε αυτή τη συζήτηση καλοπροαίρετα. Θέλουμε λύση που να ικανοποιεί τους 4 θεσμούς αλλά και τις “κόκκινες γραμμές” μας. Εμείς έχουμε ξεκάθαρες “κόκκινες γραμμές” στο αφορολόγητο και στις συντάξεις. Έχουμε ξεκάθαρες “κόκκινες γραμμές” για τη διαδικασία, δηλαδή μια κυβέρνηση να έχει την ευχέρεια στη διαδικασία υλοποίησης της συμφωνημένης πολιτικής».
Αυτό που αμφισβητεί η κυβέρνηση είναι η «πηγή» συλλογής των 5,4 δισ. ευρώ, ενώ με την κατάθεση του ασφαλιστικού έρχεται και σε ευθεία σύγκρουση με την διευθύντρια του Ταμείου, Κρ. Λαγκάρντ. «Γνωρίζουν και οι ίδιοι», είχε πει η Κρ. Λαγκάρντ πριν πέντε ημέρες στη Ν. Υόρκη, ότι το ασφαλιστικό «θα πρέπει να υποβληθεί σε μεταρρυθμίσεις. Γνωρίζουν ότι οδηγείται στα βράχια, εάν παραμείνει στην κατάσταση που είναι σήμερα».
Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια περίοδο με έντονη αίσθηση déjà vu, όπως λένε οι Γάλλοι, ότι τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά, δηλαδή. Ότι ξαναζούμε την περσινή άνοιξη… Προσοχή όμως! Οι διαφορές είναι πολλές και σε διαφορετικές κατευθύνσεις: τότε η κυβέρνηση δεν είχε υπογραφεί κανένα Μνημόνιο, η κοινωνία δεν παρουσίαζε την σημερινή κόπωση, δεν υπήρχε το προσφυγικό, ενώ στην Βρετανία δεν κανείς δεν συζητούσε για Brexit. Η κατάσταση είναι πολύ παρόμοια αλλά και πολύ διαφορετική! Και όλα παίζουν το ρόλο τους. Η κατάληξη αυτής της διαμάχης εξαρτάται από το πώς θα πέσουν τα χαρτιά στο τραπέζι, από την διεθνή στήριξη –γι’ αυτό και το ταξίδι του Αλ. Τσίπρα στο Παρίσι. Θυμίζω ότι και ο νόμος για τις 100 δόσεις ήταν μονομερής ενέργεια, αλλά εφαρμόστηκε!...
ΥΓ. Τα «κόκκινα δάνεια» αφορούν την κοινωνία. Εδώ, πιέζουν για λύση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Πάντως, χρήματα δεν θα εισρεύσουν στον κρατικό κορβανά είτε πουληθούν είτε παραμείνουν ως εκκρεμότητα στους ισολογισμούς των τραπεζών...
newpost.gr