Οι Έλληνες δεν θαυμάστηκαν τόσο γι' αυτά που έλεγαν, όσο για τον τρόπο και την χάρη με την οποία τα έλεγαν , μέσα από μια αισθητική των λέξεων που τόνιζε με ένα ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο τα αληθή της αλήθειας.
Ανάμεσα όμως, στην χρήση της αισθητικής των ‘λέξεων’, με τις οποίες οι κλασσικοί Έλληνες εξέφραζαν τα απόλυτα, ως βασικές αρχές για την σταθερότητα της κοινωνίας , και την χρήση ‘αυτών’, από τους νεώτερους, ως Δελφικούς χρησμούς μιας αοριστολογίας που δημιουργεί την πολιτική ατάκα της εντύπωσης χωρίς περιεχόμενο για την ρευστότητα αυτής, υπάρχει ένα μεγάλο κενό, που τείνει να καλυφθεί στις μέρες μας, από την "δημιουργική ασάφεια" του Βαρουφάκη και την "άνεργη ανάπτυξη" του Δραγασάκη, για να αποτελέσει τον σύγχρονο, αλλά ασαφή, πολιτικό λόγο στην χώρα μας.
Τώρα, το γιατί οι ασαφείς ιδέες του Βαρουφάκη, ακόμα και σε επίπεδο σχεδιασμού για το παράλληλο σύστημα πληρωμών, τον οδήγησαν στην απόφαση να παραιτηθεί από την κυβέρνηση, ενώ ο Δραγασάκης, που επίσημα, αλλά ανεπιτυχώς τις πρότεινε στο Κοινοβούλιο παρέμεινε σ’ αυτήν, μάλλον έχει να κάνει με το ήθος, τον χαρακτήρα και το τι υπερασπίζεται ο καθένας, ο πρώτος τις αξίες του και ο δεύτερος τα αξιώματα του.
Στην κλασσική Ελλάδα μεγαλύτερη προσβολή για τον δημόσιο άνδρα δεν υπήρχε, από το να τον αποκαλέσουν "κόθορνο" , ( υπόδημα που μπορεί να φορεθεί είτε στο δεξί είτε στο αριστερό πόδι ), δηλαδή τον πολιτικό που δεν έχει σταθερές πεποιθήσεις πέρα από την επιθυμία του για αυτοσυντήρηση, με όποια εγκατάλειψη αρχών και αν συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Κόθορνο πολιτική υπηρετεί σήμερα, σχεδόν κάθε εκπρόσωπος αυτού του πολιτικού συστήματος, με αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής, την συγκυβέρνηση των Σύριζα-Ανέλ και των υπουργών της, που με πόνο ψυχής και δάκρυα εκποιούν αυτά που δήθεν θα προστάτευαν ( αεροδρόμια, λιμάνια, ακίνητα κ.λ.π ), υπό την καθοδήγηση ενός Πρωθυπουργού, που πρώτος έδωσε το παράδειγμα στα τσιράκια του, όταν μετέτρεψε το ΌΧΙ σε Ναι.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε την διττή φύση της συγκυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ , που επιχειρεί να εκφράσει την Αριστερά και την Δεξιά, σ’ ένα ιδιόμορφο "δυϊσμό" μιας ανίερης κυβερνητικής συμμαχίας , ιδιαίτερα ικανής να αναγάγει τα ψέματα σε αλήθειες και τις αλήθειες σε ψέματα . Μια κυβέρνηση, που αν δεν ήταν στημένη εξ αρχής για όλα αυτά , τότε κάποιοι διαμορφωτές της πολιτικής ( εντός και εκτός ) που γνώριζαν την μωροφιλοδοξία των μελών της για εξουσία, τους έστησαν, τους έκαναν παίκτες στο δικό τους παιχνίδι, με αποτέλεσμα : ή η όσμωση με την εξουσία να τους έχει τρελάνει και έχουν παρανοήσει την φύση του ανθρώπου, τον ρόλο της πολιτείας και την σωστή ισορροπία μεταξύ των δύο, ή η αριστερίστικη ηλιθιότητα του "καριερισμού" τους, δεν τους αφήνει να δουν, τι κάνουν, πως λειτουργούν και πως συμπεριφέρονται για τα ήθη της Αριστεράς.
Να είναι η "μέθεξη του εγώ" ενός Πρωθυπουργού που έχει ταυτίσει, πράξεις, στάσεις, αξίες, τα πάντα, ακόμα και την τύχη ενός λαού με την τύχη την δική του, που η προώθηση αυτής να προκαλεί έξαρση του "εγώ" θέτοντας σε κίνδυνο την κοινωνία; Ή μήπως είναι ο Συριζοκεντρισμός των μελών της κυβέρνησης, της οποίας έκαστο μέλος αυτής, πιστεύει , ότι η ομάδα που ανήκει, είναι το κέντρο των πάντων και όλοι οι άλλοι πρέπει να διαβαθμίζονται και να τοποθετούνται σε σχέση με την ομάδα αυτήν ;
Τι να υποθέσεις κανείς για όλα αυτά ; αλλά ακόμα και όποια υπόθεση να κάνεις, ένα συμπέρασμα εξάγεται από τις πολιτικές εξελίξεις όπως διαμορφώνονται σήμερα: Ξεκινάμε πάλι από την αρχή ? ? Είτε με μια άλλη κυβέρνηση αντικαθιστώντας τους ανίκανους με τους αδίστακτους , είτε με μια άλλη οικουμενική από ένα φωτισμένο τραπεζίτη που έπρεπε να ήταν φυλακή.
Το κακό βέβαια, δεν είναι τόσο που πάμε πάλι από την αρχή, που πάντοτε στην αρχή θα βρισκόμαστε με την απάθεια του λαού, όσο που πάμε πάλι με το ίδιο πολιτικό σύστημα και τα απολειφάδια του , τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους πορφυρογέννητους αρχηγούς με τους υπηκόους τους, σε μια ανακύκλωση της ίδιας πολιτικής ενός ανανεωμένου συστήματος προς το παλαιότερο , με δεδομένη πλέον πολιτική αφετηρία, την μη ύπαρξη άλλης πολιτικής, κυβερνητικό επίτευγμα του Σύριζα ως ‘πρώτη φορά Αριστερά’ .
Επισκέψεις αρχηγών κρατών, διμερείς επαφές, αξιολογήσεις, ικεσίες. εκβιασμοί ,διαβουλεύσεις με τον εαυτό μας και διαπραγματεύσεις για σωτηρία με όλους, αντί μιας ειλικρινούς και μοναδικής <ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ> ενσαρκώνοντας την δημοκρατία με το ίδιο το λαό, για το τι θέλει, πως το θέλει και μέχρι που είναι διατεθειμένος να φτάσει, τον μόνο που δεν μπορεί να υποκριθεί για την σωτηρία του, από τους μέχρι τώρα γραμματείς και Φαρισαίους της πολιτικής που με περισσή υποκρισία του την υποσχέθηκαν .
Καμιά κυβέρνηση και κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ομιλεί για την σωτηρία του λαού του, όταν είναι ανειλικρινές, υποτακτικό σε σκοπιμότητες και διαπραγματεύεται την μοίρα αυτού, με εξωγενείς παράγοντες κατοχής, που τους αποκαλεί εκ του πονηρού θεσμούς, μόνο και μόνο για να αποκρύψει από τους πολίτες του, τον εξωθεσμικό τους χαρακτήρα .
Τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που έρχονται εν ονόματι του χρέους υπό μορφή εκβιασμού , δεν έχουν στόχο την αποπληρωμή αυτού , ούτε την διαιώνιση του για ομηρία της χώρας που ούτως ή άλλως την υφίσταται από συστάσεως της, αλλά τον θάνατο της μεσαίας τάξης μέσα από την εξαθλίωση της ελληνικής οικονομίας , μιας κοινωνικής τάξης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ίδιας της κοινωνίας, μοναδική προϋπόθεση και εγγύηση ύπαρξης μιας Δημοκρατίας .
Η ελληνική πολιτική επιστήμη των κλασσικών χρόνων, μάλλον κυνική στο βάθος της, απέφευγε στον ίδιο βαθμό τις παθολογίες τόσο των πλουσίων όσο και των φτωχών, επιδιώκοντας μια σταθερή μεσαία τάξη που θα χαλιναγωγεί χωρίς να αποξενώνει τους ικανούς και τους προικισμένους . Η αντίφαση μεταξύ της κοινωνικής δικαιοσύνης που όλα πρέπει να κατανέμονται αναλογικά και δίκαια σε πλούσιους και φτωχούς, ευφυείς και αδαείς, με την έμφυτη εγωιστική φύση του < ικανού > ανθρώπου να δημιουργεί την ανισότητα συγκεντρώνοντας πλούτο και εξουσία , - πρόκληση και για την ίδια την σύγχρονη πολιτική επιστήμη – , θεωρήθηκε άλυτη από τους Έλληνες, κάτι που έπρεπε να ανατεθεί σε μια ανέφικτη ουτοπία από τον Αριστοτέλη τον Πλάτωνα και τα ελάσσονα μυαλά της εποχής εκείνης .
Η ύπαρξη επομένως της μεσαίας τάξης , είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή κοινωνική τάξη, της οποίας η ισχυρή παρουσία καθορίζει την ισορροπία και τον βαθμό Δημοκρατίας σε μια κοινωνία.
Αυτό το ύπουλο μονοπάτι κατάρρευσης της μεσαίας τάξης επέλεξαν οι ξένοι οργανισμοί, τους οποίους όλοι γνωρίζουμε, για την εκτέλεση της Δημοκρατίας στην χώρα μας, μονοπάτι στο οποίο συνηγορούν και οι εφιάλτες του πολιτικού μας κατεστημένου, για την δημιουργία ενός δυαδικού κοινωνικού μορφώματος, πλούσιων και φτωχών που θα τιτλοφορείται ως Δημοκρατία.
Σε μια τέτοια εξέλιξη προσχεδιασμένη για την χώρα μας, η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας είναι εξ ορισμού τελειωμένη, για να παραχωρήσει την θέση της σε μια άλλη οικονομία των ξένων, μέσω των επενδύσεων , όχι για να προσφέρει στην κοινωνία, αλλά για να την απομυζήσει, εξάγοντας τα κέρδη και εισάγοντας την εκμετάλλευση.
Ο θάνατος της μεσαίας τάξης, που σηματοδοτεί το τέλος του επιχειρείν στην μεσαία κλίμακα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την ολοκλήρωση της κυριαρχίας των πολυεθνικών, πέρα από την αλλοίωση της κοινωνικής σύνθεσης στην χώρα μας, θα επιφέρει και αλλαγή στην μορφή του Κράτους, του οποίου οι δομές κοινωνικής πρόνοιας θα συρρικνώνονται, και οι μηχανισμοί ελέγχου και καταστολής που θα στηρίζουν αυτή την αλλαγή, θα διογκώνονται .
Οι έννοιες ανάπτυξη και επένδυση που διαφημίζονται από τα φερέφωνα της πολιτικής και τα στημένα κανάλια της τηλεόρασης, θα αποτελούν την απαγορευμένη οικονομική ζώνη για τον μέσο Έλληνα επενδυτή, και θα είναι οι προνομίες που θα μονοπωλούνται από την ντόπια θυγατρική πλουτοκρατία με το διαπλεκόμενο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, δικαιώνοντας τον Δραγασάκη στο όραμα της "άνεργης ανάπτυξης" του, δηλαδή ανάπτυξη των ξένων, με στρατιές ανέργων από τους Έλληνες.
Σε μια τέτοια εξέλιξη μόνο ο Λαός μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του, κανένα σύστημα, καμιά ηγεσία και κανένας θεσμός, πολύ περισσότερο ο θεσμός της Ελληνικής Δημοκρατίας , ο πρόεδρος της οποίας δεν τόλμησε να προστατεύσει την δημοκρατία από το χαστούκι του φασισμού…