Το βασικό χαρακτηριστικό των Ευρωπαίων
Πολιτών που είναι εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή/και της Ευρωζώνης
είναι το εισόδημα τους – αφού οι χαμηλότερες τάξεις είναι εκείνες που
προτιμούν την έξοδο των χωρών τους. Πολλοί από αυτούς φοβούνται
κυρίως τις αυξημένες εισροές των προσφύγων, θεωρώντας πως κινδυνεύουν τα
εισοδήματα και οι θέσεις εργασίας τους – όπως στο παράδειγμα
της Μ. Βρετανίας, στην οποία οι φόβοι επικεντρώνονται στην αύξηση των
μεταναστών από την ανατολική Ευρώπη.
Οι ξένοι έχουν φτάσει στα 3,3 εκ., γεγονός που σημαίνει πως εισήλθαν 700.000 τα τελευταία πέντε χρόνια – με αποτέλεσμα οι Βρετανοί να ενοχοποιούν τον πρωθυπουργό τους, ο οποίος τους είχε υποσχεθεί τη ριζική μείωση των εισροών.
Παρά το ότι δε πράγματι απαγόρευσε την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών για
τα τέσσερα πρώτα χρόνια της διαμονής τους, η αύξηση του βασικού μισθού
στα 9 € την ώρα έκανε ακόμη πιο ελκυστική τη Βρετανία στους
ανατολικοευρωπαίους – οπότε συνέχισαν να την επιλέγουν ως χώρα
εγκατάστασης τους.
Περαιτέρω, υπέρ της ΕΕ τάσσονται κυρίως οι επιχειρηματικοί σύνδεσμοι, οι πολυεθνικοί όμιλοι, καθώς επίσης οι τράπεζες
– όχι μόνο στη Βρετανία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Παρά το ότι δε
όλες οι μελέτες τεκμηριώνουν πως οι ζημίες της χώρας από την έξοδο της
θα είναι μεγάλες (4% μείωση του ΑΕΠ της κατά την Oxford Economics, 5%
κατά την PwC και 10% κατά το γερμανικό ινστιτούτο IW), φαίνεται πως η
πλειοψηφία υπέρ του ΟΧΙ αυξάνεται συνεχώς – έχοντας επί πλέον τροφοδοτηθεί από την εμπλοκή του κ. Cameron στα «Panama Papers».
Επομένως, το BREXIT γίνεται όλο και πιο πιθανό – γεγονός που θα
προκαλούσε σεισμό στην ΕΕ, ενδεχομένως την αρχή του τέλους της, ενώ θα
είχε σοβαρότατες επιπτώσεις σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, σύμφωνα
με το ΔΝΤ.
Από την άλλη πλευρά, κάτι ανάλογο φαίνεται να συμβαίνει και στην Ελλάδα – όπου επίσης υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη τάσσονται οι χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις, ενώ εναντίον κυρίως οι υψηλότερες.
Η ζυγαριά βέβαια θα κλίνει υπέρ της μίας ή της άλλης τάσης από τη
μεσαία τάξη – η οποία αυτή τη στιγμή ευρίσκεται στο στόχαστρο των νέων
μέτρων που θα επιβληθούν από την κυβέρνηση.
Εν προκειμένω, οι τρομακτικές δυσκολίες της υιοθέτησης της δραχμής φαίνεται να τοποθετούνται σταδιακά σε δεύτερη μοίρα – παρά το ότι δεν υπάρχουν ρεαλιστικές απαντήσεις σε σημαντικά θέματα, όπως αυτά που τέθηκαν με το άρθρο «Τα ερωτηματικά της δραχμής».
Η απάντηση που δημοσιεύσαμε αποδεικνύει ακριβώς αυτό το γεγονός (πηγή). Εν τούτοις, παρά το ότι όλοι κατανοούν πως το βασικό πρόβλημα της χώρας μας είναι η οικονομία και όχι το νόμισμα, αφού
ένα ισχυρό κράτος δεν έχει τίποτα να φοβηθεί είτε με ευρώ, είτε με
δραχμή, ενώ ένα προβληματικό είναι καταδικασμένο ανεξάρτητα από το
νόμισμα του, αρκετοί φαίνεται να προσανατολίζονται στο εθνικό
νόμισμα – θεωρώντας το ίσως όχι ως ένα μαγικό ραβδί, αλλά αφενός μεν ως
την επόμενη ελπίδα και σανίδα σωτηρίας, αφετέρου ως απαραίτητο για την
ανάκτηση της φυλετικής υπερηφάνειας, καθώς επίσης της εθνικής μας
ανεξαρτησίας.
Δεν είναι λίγοι βέβαια αυτοί που κατανοούν ότι, η όποια λύση προϋποθέτει την αποδοχή της χρεοκοπίας της χώρας μας, η οποία είναι πλέον ολοφάνερη, καθώς επίσης τη στάση πληρωμών
– έτσι ώστε να ακολουθήσει η διαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή ενός
μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, οπότε να γίνει εφικτή η αντίστοιχη
του ιδιωτικού. Η λιγότερο επώδυνη χρεοκοπία βέβαια είναι εντός της Ευρωζώνης, κατά τη δική μας άποψη – αλλά φυσικά δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα το αποφασίζαμε.
Σε κάθε περίπτωση, ο αριθμός των Ελλήνων
που τάσσονται υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη με κάθε θυσία, ακόμη και
αυτοκτονώντας οικονομικά, αυξάνεται ευθέως ανάλογα με την πτώση των
εισοδημάτων τους – οπότε είναι θέμα χρόνου να βρεθεί ο επόμενος
δημαγωγός, ο οποίος θα ταχθεί υπέρ της δραχμής και θα υποσχεθεί ξανά τα
πάντα στους Έλληνες, με στόχο τη νομή της εξουσίας.
Ανεύθυνα φυσικά και χωρίς καμία πρόθεση να τα τηρήσει, όπως ο προηγούμενος – ο οποίος δεν είναι απίθανο να είναι και ο επόμενος, αφού αντιπολιτεύεται τον ίδιο του τον εαυτό την ίδια στιγμή που υπογράφει τυφλά ότι του ζητηθεί από τους δανειστές.