Υπενθυμίζουμε πως υπήρχαν εποχές όπου η ελίτ, οι κάτοχοι της εξουσίας δηλαδή στον πλανήτη, οδηγούσαν μαζικά τους ανθρώπους στο θάνατο – συνήθως όμως θεωρούσαν προτιμότερο να εργάζονται οι άλλοι για αυτούς, έτσι ώστε να αποκομίζουν κέρδη.
Ειδικότερα, από το ξεκίνημα της ανθρώπινης ιστορίας, όλα εξελίσσονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: υπάρχει μία περιορισμένη ελίτ, η οποία προσπαθεί να αναγκάσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα να τοποθετηθεί κάτω από το ζυγό της.
Όταν λοιπόν κάποιος έπρεπε στο παρελθόν
να συμμετέχει ως εργάτης στην κατασκευή μίας πυραμίδας, να προσφέρει
αργότερα το ένα τρίτο της σοδειάς του στο γαιοκτήμονα ή να δίνει σήμερα
το μισό του εισόδημα στην εφορία, συνεχίζει ουσιαστικά να υποχρεώνεται στην ίδια διαδικασία: να κάνει πλουσιότερους τους ισχυρούς, εις βάρος του. Με
απλά λόγια, μετατρέπεται σε σκλάβο, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε «φυσικό
πόρο», ο οποίος αξιοποιείται καταληστευμένος, εξυπηρετώντας αποκλειστικά
και μόνο τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τη Δύναμη.
Ορισμένες μορφές της σκλαβιάς έχουν βέβαια απαγορευθεί σήμερα. Εν τούτοις, ένας από τους πλέον ύπουλους τύπους της έχει διευρυνθεί και διαδοθεί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Ο
τύπος αυτός ονομάζεται «χρέος» – όπου, στην πραγματικότητα, σχεδόν κάθε
απόφαση μας στη ζωή μας οδηγεί, ατομικά ή συλλογικά, όλο και πιο βαθιά
στην παγίδα των δανειστών. Ακόμη και οι σπουδές σε ορισμένες χώρες
εξυπηρετούν τη συγκεκριμένη διαδικασία – κρίνοντας από το ύψος των
φοιτητικών δανείων στις Η.Π.Α., τα οποία έχουν φτάσει στα 1.200 δις $.
Συνεχίζοντας, κάποια στιγμή στη ζωή τους
οι περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν σπίτι, υπογράφοντας ένα ενυπόθηκο
δάνειο που πολύ δύσκολα μπορούν να εξυπηρετήσουν, ειδικά σε εποχές
κρίσης – όπως τεκμηριώνεται σήμερα στην Ελλάδα, όπου χιλιάδες κατοικίες είναι στα πρόθυρα της κατάσχεσης και των πλειστηριασμών.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά αυτοκινήτων, τα οποία συνήθως
αποκτούνται επί πιστώσει – με τους γάμους, με τα ταξίδια, με τις
πιστωτικές κάρτες, καθώς επίσης με μία σειρά άλλων καταναλωτικών
δανείων, με τα οποία οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους.
Ελάχιστοι άλλωστε κατανοούν πως ένα δάνειο δεν πρέπει να συνάπτεται ποτέ για καταναλωτικούς σκοπούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς –
παραδείγματος χάριν, για την αγορά μηχανημάτων, μέσω των εσόδων
(κερδών) των οποίων θα μπορούν να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στα κράτη, με τα δάνεια των οποίων επιβαρύνονται οι Πολίτες τους –
όταν, ως επί το πλείστον, χρεώνονται για την κάλυψη των καταναλωτικών
δαπανών τους (ελλείμματα) και όχι για να διενεργήσουν προσοδοφόρες
επενδύσεις.
Οι περισσότεροι λοιπόν, κράτη και ιδιώτες, μετατρέπονται εκούσια σε σκλάβους χρέους –
ενώ όταν αποπληρώνουν τα δάνεια τους φροντίζουν έτσι ώστε η ελίτ, η
οποία τους έχει οδηγήσει στη μεγάλη παγίδα, να «εγγράφει», να πιστώνεται
καλύτερα με τεράστια κέρδη.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, η διαπίστωση
ενός προβλήματος όπως αυτό της δημιουργίας του χρέους, καθώς επίσης η
ακριβής περιγραφή, προηγείται μεν της λύσης του, αλλά δεν είναι η λύση – αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ενέργειες, οι οποίες θα την δρομολογούσαν.
Στο θέμα λοιπόν του χρέους, ειδικά του δημοσίου, το σπιράλ θα σταματούσε να λειτουργεί, μόνο εάν υπήρχαν μαζικές αθετήσεις πληρωμών – οι οποίες θα οδηγούσαν την ελίτ σε απόγνωση. Στο σημείο αυτό, η μοναδική ίσως χώρα που έχει σήμερα ηθικό έρεισμα να το κάνει δεν είναι άλλη από την Ελλάδα, η οποία έχει οδηγηθεί ξανά στην υπερχρέωση – με αποκλειστική και μόνο ευθύνη της κυβέρνησης της: της Τρόικας.
Οι Έλληνες, αφού υπέφεραν τα πάνδεινα,
έχοντας ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα που τους επέβαλλε η Τρόικα, η
οποία παραδέχθηκε επανειλημμένα πως ήταν λανθασμένο, έχουν κάθε δικαίωμα, εάν όχι υποχρέωση, να χρεοκοπήσουν – να αθετήσουν λοιπόν την εξόφληση του υπέρογκου χρέους, το οποίο δημιούργησε η ίδια η Τρόικα, με τις πολιτικές της.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, εάν αποκτήσουν δηλαδή οι Έλληνες το θάρρος που απαιτεί μία τέτοια απόφαση, το σύστημα της δημιουργίας σκλάβων μέσω του χρέους, πιθανότατα θα καταρρεύσει –
με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί ολόκληρος ο πλανήτης από το ζυγό της
ελίτ. Άλλωστε, έχουν κάθε δικαίωμα να καταστρέψουν ένα σύστημα που
προσπαθεί να τους καταστρέψει – όπως πολύ σωστά έχουν διακηρύξει οι Αμερικανοί Πολίτες (άρθρο).
Δεν είναι δε σε καμία περίπτωση υποχρεωμένοι να ανέχονται τη «γερμανική μπότα», ούτε τον υπουργό οικονομικών της χώρας, ο οποίος απαιτεί με θράσος τη συνέχιση των μέτρων εξαθλίωσης, για να ανανεώσει τις θηριώδεις «ελεημοσύνες» του – αντί να τιμήσει τις οφειλές του απέναντι σε ένα Έθνος που κατέστρεψαν οι ναζί πρόγονοί του.
Ως εκ τούτου, το νέο Euro Group που εγκρίθηκε στην Ελλάδα για τις 9 Μαΐου δεν είναι η επόμενη ελπίδα της, αλλά ένα ακόμη βήμα προς την απόλυτη υποταγή της στις εντολές της Γερμανίας
– κάτι που όμως είναι συνώνυμο με την υποδούλωση της στο διηνεκές, με
τη μετατροπή των Ελλήνων σε αλυσοδεμένους σκλάβους χρέους, καθώς επίσης
με την απόλυτη καταστροφή της πατρίδας μας.