Τα σενάρια που διαγράφονται μπροστά μας μετά τις τελευταίες εξελίξεις, ως αποτέλεσμα μίας ακόμη διαπραγμάτευσης χωρίς όπλα, χωρίς σύνεση και λογική, χωρίς στόχο και χωρίς σαφή χρονικά όρια,
τα οποία θα εξασφαλίζονταν από τις απαιτούμενες χρηματικές ρεζέρβες,
είναι δυστυχώς εφιαλτικά – ενδεχομένως πολύ χειρότερα από αυτά που
προβλέπονταν πέρυσι, την ίδια εποχή.
Το μοναδικό ίσως θετικό γεγονός είναι η
αντιστροφή της τάσης στη Μ. Βρετανία, όπου η πλειοψηφία (46% έναντι 44%)
είναι πλέον υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ – οπότε ίσως δεν ασκηθούν ακόμη πιέσεις προς την Ελλάδα, σε σχέση με την προσωρινή (δήθεν) έξοδο της από την Ευρωζώνη, σύμφωνα με την πάγια θέση του κ. Σόιμπλε.
Εν τούτοις, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, η κυβέρνηση εκλιπαρεί ξανά μία πολιτική λύση μέσω της σύγκλησης σύσκεψης των ηγετών της Ευρώπης (ακόμη μία προσβολή για τη χώρα μας), πιθανολογείται πως κάτι σοβαρό συμβαίνει με τις τράπεζες, ενώ το ΔΝΤ δεν έχει αλλάξει τα σχέδια του, παρά το ότι έγιναν γνωστά μετά τη δημοσίευση των υποκλοπών.
Ως εκ τούτου, το μόνο που μας απομένει είναι να προσδεθούμε, ευχόμενοι να είναι αναίμακτη η καινούργια αναγκαστική προσγείωση
– κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο, αφού ο νεαρός πιλότος δεν έχει
αποκτήσει ακόμη την εμπειρία που όφειλε να έχει (ούτε και πρόκειται),
μετά από τόσους μήνες στο πηδάλιο της χώρας.