Από τις 7 περίπου το απόγευμα η κίνηση στο Καράκας μειώνεται και μέχρι τις 9 κανένας άνθρωπος χωρίς πολύ σοβαρό λόγο ή τάσεις αυτοκτονίας δεν κυκλοφορεί πια στους δρόμους. Το βράδυ το μόνο που θα ακούσεις καθημερινά σαν νυχτερινή υπόκρουση είναι ο ήχος από πυροβολισμούς, άλλοτε δίπλα στο σπίτι σου και άλλοτε μακριά. Πάντα όμως εκεί, να σου υπενθυμίζουν ότι η κανονικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό σαν έννοια εδώ στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, την χώρα που επί δεκαέξι χρόνια κυβερνάται από την «επανάσταση» του Χιούγκο Τσαβες και μετά τον θάνατο του, από τον εκλεκτό του, Νικόλας Μαδούρο.
Την ησυχία «μετά φόβου» χθες τάραξε ένα γεγονός που εάν και συνηθισμένο εδώ στην Βενεζουέλα έχει πάντα αιτία και αφορμή για να ξεκινήσει. To cacerolazo είναι ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος διαμαρτυρίας καθώς οι κάτοικοι βγαίνουν στα μπαλκόνια τους και χτυπάνε δαιμονισμένα κατσαρολικά δημιουργώντας εκκωφαντικό θόρυβο διαμαρτυρόμενοι για ένα γεγονός και συνήθως για κάτι που ειπώθηκε από τον Μαδούρο, σε ένα ακόμα από τα ατελείωτα διαγγέλματα σε εθνικό δίκτυο. Ο ήχος χθες άρχισε να έρχεται από πολύ μακριά. Σαν ένα ανεπαίσθητο βουητό από κάπου μακριά, σαν να αναδύεται από τα σπλάχνα της ίδιας της πόλης. Τσουνάμι. Νομίζω ότι αυτή η λέξη μόνο μπορεί να περιγράψει ακριβώς πως εξαπλώθηκε ταχύτατα ο ήχος της διαμαρτυρίας και έφτασε στην γειτονιά μας περικυκλώνοντάς μας από παντού.
Όπως πάντα η γυναίκα μου τινάχθηκε, άρπαξε την κατσαρόλα με την κουτάλα και βγήκε στο μπαλκόνι. Μαζί με τον ήχο από το χτύπημα της κατσαρόλας διέκρινα όπως πάντα και διάφορα. Λατινοαμερικάνικα που δεν μπορώ να σας μεταφέρω. Εγώ όπως τις περισσότερες φορές άνοιξα υπολογιστή και τηλεόραση για να βρω τι είχε προκαλέσει το ξέσπασμα. Θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε. Από ένα ακόμα διάταγμα, μια ακόμα κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης που ο πρόεδρος τα ‘χει κάνει ψωμοτύρι χωρίς να αποδίδουν απολύτως τίποτα, την κήρυξη ενός στρατιωτικού νόμου, ένα πραξικόπημα. Ναι. Ακριβώς αυτά είναι τα νέα που αναμένουμε αν και ελπίζουμε ποτέ να μην ζήσουμε εδώ στην μακρινή Βενεζουέλα τις μέρες και τις νύχτες της βαθιάς κρίσης.
Μετά από περίπου μια ώρα το cacerolazo κόπασε αλλά για πρώτη φορά δεν είχα ακόμα βρει την αιτία που το προκάλεσε. Δεν είχαμε διάγγελμα χθες σε εθνικό δίκτυο, δεν είχαμε προπηλακισμό-ξυλοδαρμό όπως συνηθίζεται μέλους της αντιπολίτευσης και γενικότερα ενώ υπήρχαν αναφορές για το cacerolazo από όλη την Βενεζουέλα, κανένας δεν ανέφερε το γιατί.
Χθες κατά την διάρκεια της ημέρας είχαμε μια ακόμα πορεία από την αντιπολίτευση (και όταν λέω αντιπολίτευση εννοώ το MUD που πήρε στις τελευταίες εκλογές για το κοινοβούλιο το 65% τον ψήφων κατακτώντας την υπερ-πλειοψηφία όπως ονομάζεται εδώ) προς το CNE, Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο, για να διαμαρτυρηθούν για τις ατελείωτες χρονοτριβές και παραβιάσεις του συντάγματος όσον αφορά την επικύρωση τον 2 εκατομμυρίων υπογράφων, που συγκεντρώθηκαν για να ξεκινήσει η διαδικασία καθαίρεσης του προέδρου στα μέσα της θητείας του, όπως το σύνταγμα προβλέπει. Για μια ακόμη φορά η πορεία φυσικά εμποδίστηκε και διαλύθηκε με βία από τις αμέτρητες αστυνομικές δυνάμεις που ήταν από νωρίς παραταγμένες σε όλη την πόλη.
Επέλεξα να περιγράψω ως κεντρικό γεγονός της χθεσινής μέρας το cacerolazo και όχι την διακοπή της πορείας διότι δίνει ακριβώς το στίγμα για την κατάσταση που βρίσκεται αυτή την στιγμή ο λαός στην Βενεζουέλα. Για πρώτη φορά όπως τελικά συνειδητοποιήσαμε αργότερα, το cacerolazo δεν πυροδοτήθηκε από συγκεκριμένο γεγονός. Απλά ξεκίνησε, μεταφέρθηκε και δόνησε την χώρα σαν ένας αυθόρμητος γιγάντιος αναστεναγμός για τα πάντα. Η χώρα έχει ξεπεράσει το σημείο βρασμού εδώ και καιρό και ο κόσμος αναζητά απελπισμένα τρόπους να ξεθυμάνει τον θυμό του και την απελπισία του και ίσως ο μόνος ασφαλής τρόπος για να το κάνει πλέον είναι να ξεσπάει στην άδεια από καιρό κατσαρόλα του.
Τα γεγονότα που τρέχουν καθημερινά πολλά. Από τις ουρές, από τις λεηλασίες, τα λιντσαρίσματα, την μάχη της αντιπολίτευσης για συνταγματική ανατροπή του καθεστώτος και την λυσσαλέα αντίσταση της κυβέρνησης της μειοψηφίας να κρατηθεί στην εξουσία, έως τους αυθόρμητους αναστεναγμούς ενός λαού που υποφέρει.
Τα γεγονότα που σας μεταφέρω δεν είναι ιστοριούλες βγαλμένες από τα παραμύθια. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε πραγματικούς ανθρώπους που ψάχνουν τρόπο να ξυπνήσουν από τον 16χρονο εφιάλτη τους.
Γιάννης Κουζηνός, κάτοικος Καράκας