Όχι... Δε λυπάμαι αυτό το λαό. Δεν ξέρω αν αξίζει να λυπάσαι η να κλωτσάς στ αρχ1δια που δε δικαιούνται να διαθέτουν, τα άνεργα ρεμάλια που σαπίζουν μέρα και νύχτα στα καφέ και στο διαδίκτυο...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν ξέρω αν αξίζει να λυπάσαι η να φτύνεις τα άνεργα ρεμάλια που ερωτοτροπούν με το νεοναζισμό, φτύνοντας πάνω στο αίμα των Ελλήνων που έχυσαν οι ξεφτιλισμένοι δωσίλογοι που τον έθρεψαν.
Δεν ξέρω αν αξίζει να λυπάσαι τα άβουλα ρεμάλια που χειροκροτούν άκριτα τις επιλογές των κομματικών τους ηγεσιών, αρνούμενα να τις συνετισουν.
Δεν ξέρω αν αξίζει να λυπάσαι τα ρεμάλια που είναι πρόθυμα να οικειοποιηθούν και να ενσωματωθούν στην όποια κομματική ταυτότητα, παραβλέποντας την πρωτογενή τους ταυτότητα που είναι αυτή του Έλληνα πολίτη.
Δεν ξέρω αν αξίζει να λυπάσαι ευνουχισμένους ανεγκέφαλους που πυροβολούν ιδεολογίες για να στοιχηθούν πίσω από ιδεολογήματα και αδιέξοδες απεραντολογίες.
Η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων καταδίκων από τους οποίους οι μισοί είναι ήδη μελλοθάνατοι, δε διεκδικεί μερίδιο στη λύπη αλλά...
στην αηδία μας.
Και δεν ξέρω τελικά αν πρέπει να λυπάμαι τους δέκα χιλιάδες ήρωες η θύματα που δολοφονήθηκαν, γιατί δεν ξέρω αν αυτοκτόνησαν από απελπισία και αδιέξοδα η από αηδία, γιατί κανείς δε τους έδειξε και δε τους ενέπνευσε το δρόμο των ηρώων.
Κανέναν τελικά από τους εξευτελισμενους συμπολίτες μου δε δικαιούμαι να λυπάμαι, διότι όποιος δεν επέλεξε συνειδητά το δρόμο του προσωπικού του εξευτελισμού, θα πρέπει να επιλέξει τώρα το δρόμο της ασυμβιβαστης εξέγερσης. Για τη ζωή του... Για την αξιοπρέπεια του... Για τα παιδιά του που ταπεινωσαν... Για την πατρίδα του που θα διαμελισουν...
Έξι χρόνια ήταν αρκετά για ανοχή και συγχωροχάρτια. Σε κανέναν π*υστη και για καμιά στιγμή, κανένα ελαφρυντικό, όπως κι αν μασκαρεψει την ανοχή η την ατολμία του.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ