Η Αναστάσιμη Μέρα λαμπρύνει τις συνειδήσεις και αναβαπτίζει τις φθαρμένες μας υποστάσεις στα νήματα της αγάπης και της ελπίδας υπό το φως της πάλλουσας φύσης και των έξοχων αποχρώσεων της άνοιξης και της Πρωτομαγιάς, που αιωνίζουν το πνεύμα της παιδικότητας.
Αυτή τη μέρα η θρησκευτική συνείδηση ενωτίζεται το μυστήριο της παρουσίας του θείου, του Αχώρητου. Ο άνθρωπος βιώνει το μυστικό κάλλος της Ανάστασης, της απόλυτης εγγύτητας με τη ζωή, όπως μας προσφέρεται από τον κόσμο της θρησκευτικής αποκάλυψης.
Και δέχεται την αναστάσιμη πληροφορία να...καταργήσει το Κτήνος μέσα του! Μόνο το Κτήνος χρειάζεται να καταργηθεί, η ζωώδης δηλαδή θέληση του εγωισμού και του περσοναλισμού, που θέλει να ανθίσταται στη θεία διάνοια και στον αιώνιο ομιλούντα Λόγο.
Η συνέχεια ανήκει στην ευαισθησία του ανθρώπου, στις εσωτερικές του καταλληλότητες, στην άγρυπνη απαρχή τους, στο αιώνιο και άφθαρτο δηλαδή στοιχείο της αμεσότητας τους, το οποίο καλείται και ανακαλείται στη θέα και στη θεωρία του συμβαίνοντος.
Οσο η ιστορικότητα φθείρει και διαφθείρει τις εσώτατες πληροφορίες της συνείδησης, εξαιτίας του έγχρονα φυσιούμενου Εγώ, τόσο απλές υπομνήσεις του ισχύοντος δεν είναι ικανές να οδηγήσουν στην Ανάβλεψη και στην Ανακοίνωση.
Χρειάζεται να εισδύσουμε στο πνεύμα της Ανάστασης όχι ως απλοί θεατές ή "πανηγυριώτες", γύρω από το καθόλου χριστιανικό, αμιγώς εβραικό και πασίδηλα βάρβαρο τουρκικό έθιμο του σουβλίσματος ή "παλουκώματος" του αρνιού, αλλά ως ζώσες συνειδήσεις που εκζητούν το απόλυτο και την πληροφορία της ζωής της αιώνιας στην ένσαρκη και έγχρονη κατάσταση.