Γρηγόρης Νικολόπουλος
Πέραν το ορίων του εξευτελισμού βρίσκεται ξανά η χώρα εξαιτίας της απερίγραπτης κυβέρνησης της, η οποία αποφεύγοντας να εφαρμόσει επί οκτώ μήνες το μνημόνιο που ψήφισε (εξευτελιζόμενη φυσικά και τότε) το καλοκαίρι, βρίσκεται σήμερα να παρακαλάει ξανά τους εταίρους για να μην πτωχεύσουμε. Η νέα διαπραγμάτευση κατέληξε σε Βατερλώ.
Όλες οι στρατηγικές της επιλογές αποδείχτηκαν λάθος. Ψήφισε το μνημόνιο και δεν εφήρμοσε τίποτα προσμένοντας ένας Θεός ξέρει τι. Και αντί να ολοκληρώσει την εφαρμογή των μέτρων άμεσα, πέρυσι το φθινόπωρο και να πάρει από τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο μια θετική αξιολόγηση, καθυστέρησε, φτάσαμε πάλι στο Αμήν, οι εταίροι θεωρούν οτι εξαιτίας της καθυστέρησης τα μέτρα του προηγούμενου μνημονίου δεν αρκούν και ζητούν επιπλέον μέτρα ύψους 3,5 δισ Ευρώ τα οποία μάλιστα απαιτούν να ψηφιστούν από τώρα για να δεσμεύσουν και αυτή την κυβέρνηση και την επόμενη οτι θα τα εφαρμόσουν αυτομάτως. Η κυβέρνηση αρνείται (προς το παρόν) να τα υπογράψει και ζήτησε τη σύγκλιση Ευρωσυνόδου Κορυφής. Οι εταίροι αρνήθηκαν και θα συγκαλέσουν Eurogroup με την προυπόθεση οτι εμείς συμφωνούμε στα επιπλέον μέτρα. Η κυβέρνηση έχασε ξανά στο διαπραγματευτικό παιχνίδι και αυτοεξευτελίστηκε, εξευτελίζοντας ταυτόχρονα και τη χώρα και όλους τους Έλληνες οι οποίοι συλλήβδην θεωρούμαστε αναξιόπιστοι για μια ακόμη φορά.
Τώρα ο κ. Τσίπρας αναζητεί διεξόδους στο αδιέξοδο που ο ίδιος προκάλεσε.
Θα ζητήσει συμφωνία από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για να μοιραστεί το πολιτικό βάρος των μέτρων; Δεν θα συμφωνήσει κανείς. Είναι έτοιμος να προσφέρει για τον ίδιο λόγο Οικουμενική κυβέρνηση; Κανείς δεν θέλει να μοιραστεί την ευθύνη σε μια κυβέρνηση Τσίπρα. Θα παραιτηθεί και θα προσφύγει σε εκλογές; Τρίτη ευκαιρία δεν θα του δώσουν οι ψηφοφόροι. Θα χάσει και θα εξαφανιστεί προσωπικά διότι ακόμη και οι δικοί του θα του ρίξουν όλη την ευθύνη για την ήττα, για την απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, για την απώλεια της εξουσίας, για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων του, ίσως και για σκάνδαλα.
Ο κ. Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς και θα αναγκασθεί, θέλοντας και μη, να σηκώσει ο ίδιος το βάρος της αποτυχίας του. Και πρέπει να συμβεί αυτό διότι ευθύνεται πρωτίστως προσωπικά ο ίδιος και φυσικά ολόκληρη η κυβέρνηση του από κοινού.
Δυστυχώς για τον ίδιο και αυτούς που βρίσκονται στον στενό κύκλο εξουσίας του, δεν έχουν μάθει να παίρνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Μεγαλωμένοι στα κομματικά θερμοκήπια, ανδρώθηκαν καταλαμβάνοντας σχολεία και Πανεπιστήμια με την ανοχή μιας κοινωνίας μαθημένης να συγχωρεί. “΄Έλα μωρέ, παιδιά είναι, άστους” έλεγε η ελληνική κοινωνία όταν έκλειναν τα Πανεπιστήμια, όταν εντοίχιζαν καθηγητές, όταν έκαιγαν την Αθήνα, όταν τα έσπαγαν χωρίς λόγο για να εκφράσουν την επαναστατική τους ορμή. Η ελληνική κοινωνία υποχωρούσε πάντα σε κάθε παρανοική εκδήλωση διαμαρτυρίας ακόμη και όταν ήταν προφανώς είς βάρος όλων, ακόμη και της ίδιας της Δημοκρατίας.
Όταν λοιπόν αυτοί οι ανεύθυνοι τύποι που είχαν μάθει να λειτουργούν ατιμωρητί, κατέλαβαν με ψέμματα την εξουσία, θεώρησαν οτι το καθεστώς αυτό της ατιμωρησίας θα συνεχιστεί. Πίστεψαν οτι μπορούν να υπογράφουν συμφωνίες που δεν θα εφαρμόζουν, πίστεψαν οτι μπορούν να κοροιδεύουν Έλληνες και ξένους και οτι τελικά θα περάσει το δικό τους.
Φυσικά ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι έτσι.
Οι δυτικές κοινωνίες δεν λειτουργούν όπως η ελληνική, τα “παιδιά” όταν παραβαίνουν τους κανόνες τιμωρούνται, τα συμβόλαια όταν υπογράφονται τηρούνται, η εφαρμογή των συμφωνιών επιβάλεται. Όλα αυτά ο Τσίπρας δεν τα περίμενε. Τα είδε πέρυσι όταν αναγκάστηκε με την πλάτη στον τοίχο να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, αλλά δεν τα “χώνεψε”. Κορόιδεψε τους Έλληνες με το δημοψήφισμα, κορόιδεψε τους Ευρωπαίους με την ψήφιση των μέτρων, θεωρούσε οτι θα συνεχίσει να κοροιδεύει και οτι δεν θα εφαρμόσει αυτά που συμφώνησε. Τώρα συμφωνεί να τα εφαρμόσει, αλλά του ζητάνε ακόμη περισσότερα διότι η καθυστέρηση στην εφαρμογή δημιούργησε νέο κόστος στην οικονομία. Και όσο καθυστερούμε τόσο θα μεγαλώνει το κόστος, τόσο θα ανεβαίνει ο λογαριασμός και οι φόροι.
Η κυβέρνηση αυτή δοκιμάστηκε και απέτυχε παταγωδώς. Πρέπει να φύγει. Και πρέπει να χρεωθεί ολόκληρο το πολιτικό κόστος που δημιούργησε.
Το ερώτημα είναι πόση ζημιά θα κάνει ακόμη μέχρι να φύγει. Δεν είναι τυχαίο, οτι ενώ η ελληνική κυβέρνηση μετέδιδε ψευδή μηνύματα αισιοδοξίας οτι η συμφωνία κλείνει, πριν από λίγες ημέρες, βρετανικά και γερμανικά μέσα ενημέρωσης επανέφεραν τα σενάρια περί αποχώρησης από την Ευρωζώνη και επανόδου στη Δραχμή. Κανείς δεν καταλάβαινε τότε γιατί, αφού η ελληνική κυβέρνηση έλεγε οτι θα συμφωνήσει. Τελικά, κάτι ήξεραν τα ξένα media. Η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε αξιόπιστη πρόταση, απλώς προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, επαναλαμβάνω, ένας Θεός ξέρει για ποιό λόγο. Διότι δεν μπορεί να είσαι τόσο αφελής και να μη βλέπεις οτι ο χρόνος που περνά είναι εις βάρος σου.
Ο Τσίπρας και η αριστεροδεξιά του κυβέρνηση είχαν τις ευκαιρίες τους. Όπως φαίνεται τώρα, η ανοχή όλων, Ελλήνων και ξένων μάλλον τελείωσε.