Η κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα και η κοινωνία δεν είναι παρά η αποστομωτική απεικόνιση του ναυαγίου του ψυχρού λογισμού των πολιτικών. Με τη βεβαρημένη συνείδησή τους, τον αποπροσανατόλιστο βηματισμό τους. Και ευτελισμένοι στα ιδανικά τους, γελάνε και θριαμβολογούν για ανύπαρκτα επιτεύγματα, στην επίμονη προσπάθειά τους να καλύψουν την ερημία των ιδεών και των πράξεων τους.
Η αυτογνωσία δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Προυποθέτει γνώσεις εκτεταμένες, κατάλληλα ερμηνευμένες. Αλλά είναι και κάτι άλλο, επιπλέον. Είναι η πικρή αλήθεια, που ειδικότερα ο νεοέλληνας την αποφεύγει, βυθιζόμενος σε αναπαυτικούς μύθους, έστω κι αν οι ψευδείς μύθοι φέρνουν την καταστροφή.
Και είναι φορές που καταλήγει στην καταστροφή του, γιατί νιώθει άβολα με την ορθολογική αλήθεια της ύπαρξης. Και στον τόπο τούτο της καταστροφής της ύπαρξής του στήνει πρόχειρα μικρά "τρόπαια εορτασμού", προσδοκώντας επί ματαίω κάποια ανάσταση...
Στη χώρα δε που ανακαλύφθηκε το "μέτρο" έχει ενθρονιστεί και ηγεμονεύει η υπερβολή. Αναζητείται η "μέση οδός". Ούτε ο στεγνός ορθός λόγος να κυριαρχεί, ούτε το απειθάρχητο συναίσθημα. Ο ορθός λόγος ας χαλιναγωγεί το συναίσθημα. Το συναίσθημα ας βρίσκει θαλπωρή στον ορθό λόγο.
Στην πραγματικότητα ωστόσο, η κοινότερη εμπειρία δείχνει ότι τα μεν ανθρώπινα σύνολα της ελληνικής κοινωνίας έχουν βασικά τους κίνητρα το ένστικτο και το συναίσθημα, τα άτομα όμως που διαχειρίζονται τις τύχες της , τον ψυχρό λογισμό. καιο ψυχρός λογισμός των εγχώριων πολιτικών πορεύεται με την ακαμψία του ρομπότ, ποδοπατάει και ισοπεδώνει.
Πορεέυεται με το πάθος της πλεονεξίας, της απληστίας και του εξουσιασμού. Πορεύεται με τον άκαρδο υπολογισμό, την αδιαφορία προς τις ανάγκες της κοινωνίας, την αναλγησία, την υποκρισία και την επιτήδευση.Πορεύεται με τη λογοκοπία και τη μυθοπλασία, με απωθημένα και απόκρυφες μνησικακίες, με τα παρασιωπημένα πάθη.
Κι όσο παρατηρεί κανείς τις πολιτικές συμπεριφορές, τις πολιτικές αντιδράσεις και τις πολιτικές δηλώσεις, που συνοδεύονται από άφθονη έκκριση σιέλου, τις επικύψεις των ασπόνδυλων της κυβέρνησης, τις οβιδιακές τους μεταμορφώσεις και τους λεονταρισμούς τους,την ελαφρότητα της πολιτικής τους σκέψης στις παρυφές της γελοιότητας και βέβαια το ήθος τους, που δεν έχει σταθερές συντεταγμένες, νιώθει ότι ο Ιονέσκο κρύβεται μέσα στους αυτόκλητους πολιτικούς 'σωτήρες" μας!
Ο παραλογισμός σ' όλο το μεγαλειώδες εύρος του. Η πολιτική σχιζοφρένεια ενσαρκωμένη σε ψυχονευρωτικούς ηγετίσκους, που επιμένουν με βερμπαλιστικές ακροβασίες, με αλλοπρόσαλλα πολιτικά επινοήματα και επικοινωνιακά τεχνάσματα να μας...σώσουν!
Κι όλα αυτά σε μια χώρα με πολύπλευρη κρίση, όπου ρηξικέλευθες, κάθετες και δομικές αλλαγές γίνονται στα χωρίς όρια λόγια, ενώ τίποτα στην πράξη δεν ταράζει τη μακάρια ακινησία της κοινωνίας. Με το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης και της επικάλυψης της δυσοσμίας να παίζεται ερήμην του λαού.
Και με τους ξένους παρατηρητές να διερωτώνται: Η Ελλάδα ή έχει φτάσει στο ύψος του μεγαλοφυούς πολιτικού παιχνιδιού ή δεν έχει καμία πολιτική, που ισοδυναμεί με πολιτικό αμοραλισμό.
Και ποιος εχέφρων, σκεπτόμενος και ενεργός Ελληνας πολίτης δεν ξέρει την απάντηση;