Τα μέτρα ψηφίστηκαν, η κυβέρνηση πανηγυρίζει που περνά μνημόνιο 9 δις ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια και ο κόσμος απλά παρακολουθεί ανήμπορος όσα του συμβαίνουν χωρίς να τον ρωτούν. Και βεβαίως ετοιμάζεται για τη δική του «επανάσταση», έστω κι αν αυτή δεν είναι η σωστή, αλλά στην παρούσα φάση η αναγκαία. Διότι με τέτοιους φόρους και τέτοιες εισφορές είναι δεδομένη η έκρηξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής κι αυτό θα το δούμε μετά το καλοκαίρι, όταν θα φανεί και ο λογαριασμός από τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους.
Η χθεσινή ψήφιση έδωσε παράταση ζωής σε μια κυβέρνηση που όμως δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά της. Τα δεδομένα είναι δύο:
1.Μετά από την ψήφιση του αριστερού μνημονίου η μοναδική περίπτωση να παραμείνει στην εξουσία ο Τσίπρας και η παρέα του είναι να πετύχει να κοροϊδέψει τον ελληνικό λαό λέγοντάς του ότι τα μέτρα ήταν αναγκαία για τη διευθέτηση του χρέους. Να πάει δηλαδή στα επόμενα Eurogroup, και να φέρει μια συμφωνία αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μικρότερα επιτόκια κ.λπ. Ότι είχε συμφωνηθεί δηλαδή από την κυβέρνηση Σαμαρά διότι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να υπάρξει κούρεμα του χρέους, αυτό είναι πλέον ξεκάθαρο. Αν κλείσει μια τέτοια συμφωνία θα έρθει ο Τσίπρας νικητής και τροπαιούχος και θα προσπαθήσει να πείσει τον ελληνικό λαό ότι αλλάζει η ζωή του. Το σενάριο αυτό, όμως, μπάζει από παντού. Κυρίως δε γιατί το ΔΝΤ αλλά και οι υπόλοιποι εταίροι θα απαιτήσουν νέο σκληρό μνημόνιο προκειμένου να διευθετήσουν το χρέος. Και δεν θα είναι μόνο τα προληπτικά μέτρα, ο αυτόματος κόφτης, ο ειδικός μηχανισμός ή όπως αλλιώς έχει ονομαστεί το νέο μνημόνιο της Αριστεράς. Αλλά θα είναι μια διαρκής και σκληρή επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας με συνεχείς αξιολογήσεις και απαιτήσεις για νέα μέτρα. Ο λόγος απλός: Δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα, η κυβέρνηση αυτή προκάλεσε μια ανεπανόρθωτη ζημιά. Βεβαίως θα πρέπει να περάσει μια συμφωνία για το χρέος και από τα κοινοβούλια των χωρών, κάτι που ίσως να μην είναι και τόσο εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, μόνο μια τέτοια συμφωνία για το χρέος θα δώσει περισσότερο χρόνο στον Τσίπρα μπας κι αναστρέψει το αρνητικό κλίμα που επικρατεί παντού. Βεβαίως αυτό το σενάριο προϋποθέτει γεμάτα ταμεία, κομματάκι δύσκολο ωστόσο αφού όπως είπαμε κανείς πλέον δεν θα πληρώνει. Και η απαξίωση θα έλθει σύντομα, σε λίγους μήνες από τώρα και σε καμιά περίπτωση δεν θα βγει η τετραετία για την κυβέρνηση.
2.Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό της αδυναμίας της κυβέρνησης να φέρει μια αξιόπιστη λύση για το χρέος που θα είναι το τελευταίο της αποκούμπι προκειμένου να κρατηθούν στην καρέκλα της εξουσίας οι Τσίπρας – Καμμένος. Αν δεν υπάρξει καμιά συμφωνία μέσα στο Μάιο, αν η χώρα σέρνεται στην στασιμοχρεοκοπία ή ακόμη και στην στάση πληρωμών, αν επανεμφανιστεί ο κίνδυνος του περσινού καλοκαιριού τότε οι εκλογές θα είναι αναπόφευκτες, ίσως και μέσα στον Ιούνιο. Τι να «πουλήσει» άλλο ο κακόμοιρος ο πρωθυπουργός αν δεν μπορεί να «πουλήσει» μια λύση για το χρέος; Με τόσο σκληρά μέτρα και με την κοινωνία απέναντί του δεν θα μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό στην καρέκλα του Μαξίμου. Θα σηκωθεί και θα φύγει διότι δεν θα μπορεί σε καμιά περίπτωση να αντέξει το βάρος της πλήρους αποτυχίας.
3.Υπάρχει και η μεσοβέζικη λύση που θα τον κρατήσει λίγο καιρό στην εξουσία. Δηλαδή να δοθούν δόσεις από τους δανειστές, να μη χρεοκοπήσει η χώρα αλλά η συζήτηση για το χρέος να «σέρνεται» στο διηνεκές. Να περάσει και το καλοκαίρι χωρίς χειροπιαστές λύσεις αλλά με κάποιες απροσδιόριστες υποσχέσεις που δεν θα έχουν κανένα επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Κι αυτό το σενάριο προσφέρει απλά χρόνο στην κυβέρνηση η οποία όμως θα πιέζεται από την κοινωνική κατακραυγή και από τον βαρύ χειμώνα που έρχεται.
Όλα τα σενάρια οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα. Κάλπες. Είτε θα είναι πολύ σύντομες, πριν το καλοκαίρι, είτε θα γίνουν σε ορισμένους μήνες, το πολύ σε ένα χρόνο. Η κυβέρνηση Τσίπρα – ψεκασμένων εξεμέτρησαν το ζην. Είναι πλέον τελειωμένοι, απλά δεν μπορούν να το αποδεχθούν και δίνουν μάχη μπας και διασώσουν κάτι από το πολιτικό τους κεφάλαιο. Δίνουν επίσης μάχη για να μειώσουν το βάρος των εγκλημάτων τους που θα επιφέρει κάποια στιγμή την τιμωρία τους, κι όχι μόνο την πολιτική.