Όταν σημειώθηκαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες έσπευσαν οι δυτικές κατευθυνόμενες μάζες να δηλώσουν πως είναι παριζιάνοι ή βρυξελλιώτες, να συμπαθήσουν λαούς που όταν οι ηγέτες τους μεθόδευαν (Γαλλία) το αιματοκύλισμα στη Συρία ή πουλούσαν όπλα (Βέλγιο) σε τροφοδότες (Σαουδική Αραβία) των ισλαμιστών, αυτοί αγρόν ηγόραζαν.
Σήμερα λοιπόν δύο πόλεις και μάλιστα σε μια περιοχή, τη Λαττάκεια που θα έπρεπε να συγκινεί περισσότερο, καθώς πρόκειται για αρχαία ελληνική γη, μανάδες και παιδιά είτε τινάχθηκαν στον αέρα, είτε κομματιάστηκαν.
Πάνω από 120 άνθρωποι, πόλλοι περισσότεροι δήλαδη από το Παρίσι και τις Βρυξέλλες σκοτώθηκαν. Επίσης 170 νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, πολλοί δε θα τα καταφέρουν κι αρκετοί από όσους επιβιώσουν, θα έχουν χέρια, πόδια και μάτια λιγότερα.
Σήμερα σε μια χώρα μη παραδομένη όπως οι δυτικές, πραγματοποιήθηκε ένα ύπουλο χτύπημα με επιθέσεις βομβιστών αυτοκτονίας. Έσκασαν βόμβες ακόμη και μέσα σε νοσοκομείο. Τόσο ύπουλη και σατανική επίθεση.
Η Συρία όμως γιατί δε μας συγκινεί;
Επειδή θεωρείται εμπόλεμη; Και τι με αυτό; Δικαιολογείται η φρίκη; Χώρια το γεγονός πως η ζωή στα άστικα κέντρα ουδέποτε σταμάτησε και η ζωή κυλούσε όσο πιο κανονικά γινόταν. Ας μη μας διαφεύγει πχ πως οι τράπεζες της χώρας παραμένουν ανοικτές σε αντίθεση με την Ελλάδα.
Δεν είδα προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα με συριακές σημαίες. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κανείς δε συγκινείται. Αλλά τι να περιμένεις από μια Ελλάδα που υποδέχεται πρόσφυγες, πολλοί εκ των οποίων ανεμίζουν ανεμπόδιστοι ισλαμοφασιστικές σημαίες μέσα στη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά;
Στη Συρία αναμετράται το δίκιο με το άδικο, το καλό με το κακό, το νόμιμο με το παράνομο, η ελευθερία με το φασισμό.
Κι εμείς; Κυρίες και κύριοι εμείς που θα έπρεπε να έχουμε για πολλούς ιστορικούς και θρησκευτικούς λόγους ιδιαίτερη ευαισθησία με τη Συρία, απλά ακολουθούμε το συρμό. Όπου αυτός μας πάει. Επιβάτες αντί για οδηγοί.