Πίσω από τις πολιτικάντικες κορώνες, τις ψευδοϊδεολογίες, τις εθνικές ανατάσεις και τις κόκκινες γραμμές, το πολιτικό σύστημα έκρυβε πάντα την χυδαιότητά του. Έχει όμως έναν μοναδικό τρόπο να εξαπατά τους «πελάτες» του, αφού διαθέτει μεγάλη ποικιλία «συναλλάγματος» σε υλικά και «πνευματικά» αγαθά: τα λάφυρα του κράτους και τους μύθους του παρελθόντος.
Ό τι δηλαδή, ετοιμάζει τώρα, ο Τσίπρας και το επιτελείο του το έκαναν κι άλλοι, με διαφορετικό τρόπο και στιλ. Αντάλλασσαν την κυριαρχία της χώρας με την εδραίωση του καθεστώτος που επιθυμούσαν. Και αιωνίως, οι μεγάλες μάζες των Χριστιανών, των πατριωτών, των επαναστατών και των Αριστερών χρησιμοποιούνταν ως ένα «φτηνό πεδίο βολής, που ασκούνταν βρίζοντας ξένοι φαντάροι».
Οι πιο λογικοί, πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του ΄15, είχαν πιστέψει πως ο φλογερός Αλέξης, μέσα σε λίγους μήνες θα είχε μετατραπεί σε μία «λογική» συνεργάτιδα των δανειστών, προκειμένου να σώσει την ίδια του την κυβέρνηση. Έκαναν λάθος. Και ο ίδιος και οι σύμβουλοί του επέλεξαν να δώσουν πρώτα την μάχη για την «επανάσταση» και ως αυθεντικοί ήρωες, να παραδοθούν πριν πέσουν στο πεδίο της μάχης. Τουλάχιστον, θα είχαν καρφώσει στο πέτο, το παράσημο του «αντιστασιακού», για να τους συνοδεύει για όσο καιρό θα κουβαλούσαν πάνω τους, το βάρος της υποταγής.
Αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση των Συριζανέλ είναι η πιο πρόθυμη κυβέρνηση που θα μπορούσαν να βρουν στην Ελλάδα οι εταίροι μας. Η συμφωνία τους είναι μάλλον σαφής και ξεκάθαρη: «Σας δίνουμε τα πάντα κι εσείς μας αφήνετε να εδραιώσουμε το καθεστώς μας». Έτσι κι αλλιώς, οι μόνες διέξοδοι για την εξισορρόπηση της οικονομίας με τα διεθνή συμφέροντα, περνάει μόνο μέσα από τη διαχείριση των ξένων, μιας και δεν υπάρχει κανένα σχέδιο απεγκλωβισμού από ελληνικής πλευράς.
Η Αριστερά ανέλαβε την διοίκηση της χώρας ελπίζοντας ότι θα την κυβερνήσει με τα οράματα του Βαρουφάκη; Λίγο αστείο για να είναι αληθινό. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι σε εξαρτημένα και χρεοκοπημένα κράτη σαν το δικό μας, η τυχαιότητα είναι απλά φαντασίωση των ηλιθίων, μάλλον δεν πρόκειται για ατύχημα των επιλογών. Από την αρχή, υπήρχαν σενάρια κατευθύνσεων που έσπρωχναν τον «οδικό χάρτη» στην παράδοση της οικονομίας, απευθείας σε ξένα χέρια!
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: είναι κακό να διαχειριστούν την οικονομία οι δανειστές αφού δεν μπορούμε εμείς; Πειράζει αν απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από τις αποφάσεις των εγχώριων λαϊκιστών; Δεν θα πείραζε αν η διαχείριση βρισκόταν σε μία συμπόρευση με ένα εθνικό σχέδιο που πρώτα θα αξιολογούσε τις εσωτερικές συλλογικές ανάγκες της χώρας. Γιατί οι ξένοι, όπως απέδειξαν ως τώρα, δεν επεμβαίνουν παρά μόνο όταν θέλουν να διασώσουν τις ποσοτικές τους απαιτήσεις και όχι τις ποιοτικές διαφοροποιήσεις από τις καθεστωτικές συνθήκες του παρελθόντος. Δεν απαίτησαν για παράδειγμα, εξαρχής, αποκλειστικά μεταρρυθμίσεις και όχι φόρους. Δεν απαίτησαν μνημονιακές δεσμεύσεις για κατάργηση των μισών φορέων του Δημοσίου και μείωση των στοχευμένων κρατικών δαπανών.
Άρα λοιπόν, μόνο ασφαλείς δεν μπορούμε να νιώθουμε. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε εσωτερικούς αρχομανείς που θα κάνουν τα πάντα (κανάλια, διορισμοί κτλ) για να παγιώσουν ένα ασφυκτικό καθεστώς και σε εξωτερικούς παράγοντες που θα ικανοποιούν τα δικά τους συμφέροντα. Και όσο περισσότερο θα τους «εξυπηρετεί» το καθεστώς, τόσο θα τους επιτρέπουν μεγαλύτερη δράση!
Το βέβαιο είναι ότι μπλέξαμε άσχημα και δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει το επικείμενο bullying, εκατέρωθεν. Χωρίς σχέδιο, χωρίς μείωση του κράτους και χωρίς αληθινές μεταρρυθμίσεις, το μόνο που θα κερδίσουμε θα είναι άλλο ένα πανίσχυρο κράτος πάνω από το κεφάλι μας. Να κατασπαράζει περιουσίες και να εισπράττει φόρους για χάρη των λίγων και «εκλεκτών».