Θέλει πραγματικά να βοηθήσει αυτή τη φορά το Ταμείο την Ελλάδα, πιέζοντας για την αναδιάρθρωση των χρεών της; Σκοπεύει μόνο να εξοφληθεί από το ESM και να εγκαταλείψει την Ελλάδα στην τύχη της (πηγή); Εάν το κάνει, τότε πώς θα επιβάλλει τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ; Έχει κάποιον άλλο στόχο, τη Γερμανία ίσως, τον οποίο δεν διακρίνει κανείς;
Δύσκολες οι απαντήσεις, ενώ το μόνο σίγουρο είναι το ότι, η Γερμανία πήρε όλα όσα ήθελε από την Ελλάδα. Περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί ο κ. Σόιμπλε – οπότε δεν έχει ανάγκη πια το ΔΝΤ για να μην εκτίθεται με τη θηριωδία των μνημονίων.
Ίσως όλα αυτά δε να ήταν προσυμφωνημένα
με τον πρωθυπουργό, πριν ακόμη εκλεγεί – αφού μόνο έτσι μπορεί να
εξηγηθεί η «μανία» του να τοποθετεί την Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο, οπότε να αναγκάζονται σχεδόν όλα τα κόμματα, αλλά και ο λαός εν μέρει, να στηρίζουν τις ήττες και τους συμβιβασμούς του. Ψευδαισθήσεις πάντως ασφαλώς δεν είχε – θα ήταν απίθανο με τόσους συμβούλους που απασχολεί.
Περαιτέρω, σύμφωνα με την πρώτη άσκηση επί χάρτου του ΔΝΤ, εάν δεν αποφασιστεί αμέσως η αναδιάρθρωση του χρέους (πάγωμα επιτοκίων έως το 2040, μείωση τους στο ανώτατο 1,5% και επιμήκυνση των δόσεων για 20-40 χρόνια), τότε το 2060 θα διαμορφωθεί στο 293,8% του ΑΕΠ (πίνακας).
Από τον ίδιο πίνακα, στην τρίτη γραμμή, συμπεραίνεται πως το ΔΝΤ προϋπολογίζει ένα πρωτογενές πλεόνασμα σε μακροπρόθεσμη βάση της τάξης του 1,5%
– πολύ πιο κάτω δηλαδή από το 3,5% που θέλουν οι Ευρωπαίοι. Αυτό
σημαίνει ότι, θεωρεί τις πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα μη
ρεαλιστικές – οπότε προτείνει την άμεση αναδιάρθρωση, η οποία θα
οδηγούσε το δημόσιο χρέος στο 106,1% του ΑΕΠ το 2060 (γράφημα).
Το σημαντικότερο όλων είναι όμως το ότι, απαιτεί η αναδιάρθρωση να συμβεί σήμερα – διαφορετικά απειλεί με την αποχώρηση του! Φυσικά έχει δίκιο, ενώ κρίνει από το μοιραίο λάθος του 2010
– όπου, εάν είχε αποφασιστεί τότε η διαγραφή που ακολούθησε το 2012
(PSI), πόσο μάλλον χωρίς τα ελαττώματα της (εγχώριες διαγραφές), τότε η
Ελλάδα θα είχε ασφαλώς ξεφύγει από την κρίση.
Εν τούτοις, θεωρείται απίθανο να
συμφωνήσει ο αρχηγός της ευρωπαϊκής Τρόικας, η Γερμανία – επειδή θέλει
τους Έλληνες σκλάβους χρέους στο διηνεκές ή, τουλάχιστον, έως ότου εξασφαλίσει τη μεταφορά των δημοσίων και ιδιωτικών τους περιουσιακών στοιχείων στην ίδια,
καθώς επίσης τη μετατροπή της Ελλάδας σε μία περιοχή φθηνού εργατικού
δυναμικού για τη βιομηχανία της, όπως τα κατάφερε με την Πορτογαλία.
Τότε πάντως θα βλέπουμε νοητά τη γερμανική σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη, οπως ονειρεύεται ο κ. Σόιμπλε (άρθρο) – καθώς επίσης τον όποιο πρωθυπουργό, ως ένα νέο Τσολάκογλου.