«Η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα χρέους, αφού η εξυπηρέτηση του είναι εξασφαλισμένη έως το 2022»,
ισχυρίζονται οι υποστηρικτές των μεθόδων της Τρόικας. Εάν δεν πάρει
βέβαια κάποια δανειακή δόση, τότε κινδυνεύει να χρεοκοπήσει. Οι δόσεις όμως συνδέονται με συνεχείς εκβιασμούς, για την υιοθέτηση νέων μέτρων λιτότητας – τα οποία βαφτίζονται διαρθρωτικές αλλαγές, παρά το ότι είναι μόνο αυξήσεις φόρων, καθώς επίσης μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Επομένως, η Ελλάδα έχει πρόβλημα δημοσίου χρέους, ενώ δυστυχώς προστέθηκε ένα ακόμη μεγαλύτερο: αυτό του ιδιωτικού χρέους, το οποίο θα οδηγήσει στην πλήρη εξαθλίωση των πολιτών της.
Η περαιτέρω αύξηση δε του ιδιωτικού χρέους, λόγω της ανόδου των φόρων,
της πτώσης των τιμών της ακίνητης περιουσίας, της μείωσης των μισθών,
της ανεργίας κοκ. είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη – ενώ θα
προκαλέσει μεγάλα δράματα στην ελληνική κοινωνία.
«Το ασφαλιστικό έπρεπε να ψηφιστεί, επειδή διαφορετικά θα κατέρρεε, αφού κοστίζει 17% του ΑΕΠ», ισχυρίσθηκε η κυβέρνηση. Δεν ανέφερε όμως πως εάν το ΑΕΠ δεν είχε μειωθεί κατά σχεδόν 70 δις €, δεν θα υπερέβαινε το 12% – ούτε
τις συνέπειες της εκτόξευσης της ανεργίας, της χρεοκοπίας εκατοντάδων
χιλιάδων επιχειρήσεων, της μαζικής μετανάστευσης των υπολοίπων κοκ. στο ασφαλιστικό.
Από την άλλη πλευρά, σύσσωμη η κυβέρνηση
ψήφισε ακόμη μία φορά «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ», παρά το ότι τα συγκεκριμένα
νομοσχέδια θα αποτελέσουν την ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας – ενώ η
αντιπολίτευση, επίσης σύσσωμη, «ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ», για να μην ξεφύγει από εκείνον τον παραδοσιακό κανόνα, ο οποίος συνεχίζει να τηρείται ανεύθυνα από τους πολιτικούς
(όταν κάποτε αλλάξει η κυβέρνηση, εμείς θα βλέπουμε το ίδιο έργο, με
τους ίδιους ηθοποιούς, αλλά σε άλλους ρόλους, διαμετρικά αντίθετους). Σε
κάτι πάντως δίνουμε δίκιο στον πρωθυπουργό: στο ότι η αξιωματική
αντιπολίτευση ζητάει εκλογές, χωρίς όμως να προτείνει κάποια εναλλακτική
δυνατότητα διακυβέρνησης, κάποια διαφορετική λύση.
Όσον αφορά τώρα το πρόβλημα της Ελλάδας, για το οποίο υπάρχουν φυσικά λύσεις, αρκεί να τις αναζητήσει κανείς και να τις δρομολογήσει,
παραθέτουμε τη «γνωμάτευση» ενός γνωστού επενδυτή, για να μην
θεωρηθούμε μονότονοι, ισχυριζόμενοι διαρκώς τα ίδια – είναι δε σε
γενικές γραμμές η εξής:
“Όταν η πολιτική της λιτότητας αποσπά υπέρμετρους πόρους από το εσωτερικό της υπερχρεωμένης χώρας υπέρ των δανειστών, αυτό ονομάζεται «καταραμένος κύκλος» – ο οποίος μοιραία εξωθεί την οικονομία σε συνθήκες ασφυξίας. Για την αδιάκοπη κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και το συνεχιζόμενο έλλειμμα κάθε προοπτικής απεμπλοκής από αυτήν, ευθύνονται τα πιο σκληρά στην Ιστορία προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αυτή τη χώρα κατά την τελευταία εξαετία.Σε όλες τις περιπτώσεις υπερχρεωμένων χωρών, πρόσφατα στην υπερχρεωμένη Καλιφόρνια, ελήφθη μέριμνα οι περικοπές δαπανών και εισοδημάτων να μην υπερβούν το 15% (πάνω από 60% στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των εμμέσων φόρων). Ακόμη περισσότερο, να αποκατασταθούν μετά από μια τριετία, έτσι ώστε να μην πληγεί ανεπανόρθωτα ο κινητήρας της ανάπτυξης – αναγκαίος για τη δημιουργία πρόσθετου νέου εισοδήματος, με στόχο η εξυπηρέτηση του χρέους να εξασφαλίζεται, χωρίς η οικονομία να συρρικνώνεται.Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο, σε μετωπική σύγκρουση με κάθε οικονομική λογική, με κάθε οικονομική θεωρία και με κάθε ιστορική εμπειρία. Για την ελληνική περίπτωση δεν αρκεί κάποιο διαφορετικό μείγμα μέτρων, αλλά επιβάλλεται κυρίως μία διαφορετικού τύπου προσέγγιση – με προτεραιότητα στην εξασφάλιση της σταθερότητας και της επιστροφής στην ανάπτυξη, έτσι ώστε να μπορέσει το χρέος να αποβεί εξυπηρετήσιμο, μετά βέβαια από την αναγκαία σοβαρή μείωσή του” (M. E. Erian).
Ολοκληρώνοντας, είναι απογοητευτικό να προτείνει κανείς λύσεις που παρεξηγούνται (άρθρο), να αναφέρεται στα τεράστια λάθη των μνημονίων και στην καταστροφή που προκάλεσαν (ανάλυση) ή στην αποδοχή των σφαλμάτων εκ μέρους του ΔΝΤ (άρθρο),
χωρίς καμία διάθεση όμως να επανορθώσει – αφού τελικά τίποτα δεν
συμβαίνει, η δημαγωγία των πολιτικών συνεχίζεται, τα ψέματα έχουν
υπερβεί κάθε προηγούμενο ρεκόρ, ενώ τα πρόβατα παραμένουν σιωπηλά,
περιμένοντας στωικά τη σφαγή τους. Ίσως λοιπόν πρέπει κάποια στιγμή να
σταματάει – ειδικά όταν δεν έχει πλέον να προστέσει κάτι πραγματικά
καινούργιο.
Υστερόγραφο: Είναι επίσης περιττό να υπενθυμίσουμε το ρητό «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα ημέρες κοσκινίζει» ή το «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», όσον αφορά τόσο τους Έλληνες, όσο και τους πολιτικούς που στέλνουμε εμείς οι ίδιοι στη Βουλή, για να μας εκπροσωπήσουν – με αποτέλεσμα να μας θεωρούν ανόητους και γελοίους όλοι οι ξένοι, καθώς επίσης να μη μας δίνουν καμία απολύτως σημασία η ευρωπαϊκή Τρόικα και το ΔΝΤ.
Γνωρίζουν άλλωστε πλέον πως θα
σκύβουμε κάθε φορά το κεφάλι, προσποιούμενοι ότι εξαπατόμαστε από τους
πολιτικούς, εκλιπαρώντας για βοήθεια και αποδεχόμενοι ότι μας ζητήσουν, αρκεί να μην χάσουμε την ησυχία και τη βολή μας – πως θα εφαρμόζουμε συνεχώς τη γνωστή πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, με τα επίσης γνωστά αποτελέσματα.
news.analyst.gr