Γράψε κάτι ρε Σταύρο, μου λένε για όλα αυτά που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν βλέπεις τι γίνεται;
Για να πω την αλήθεια, βλέπω τι γίνεται, αλλά υποψιάζομαι πλέον, ότι ό,τι κι αν βλέπουμε εμείς οι απλοί πολίτες, δεν είναι παρά η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου.
Δεν έχουμε δει για παράδειγμα, και τις 7500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου που θέλουν να περάσουν. Δεν έχουμε δει τους νόμους που αλλάζουν στις 500 σελίδες που αναφέρονται στην τάδε λέξη που αλλάζει, στην τάδε παράγραφο, του τάδε άρθρου, του τάδε νόμου.
Κανείς δεν τα έχει καταλάβει πλήρως, εκτός, από αυτούς που τις έγραψαν αυτές τις επτάμισι χιλιάδες σελίδες. Οι βουλευταράδες μας ειδικά - που έιναι σίγουρο ότι δεν τα έγραψαν - εργατικότατοι όπως είναι, ίσως να είναι και οι τελευταίοι που θα τα δούν, αν μπουν ποτέ στον κόπο βέβαια, κάτι για το οποίο έχω σοβαρούς λόγους να αμφισβητώ.
Τι να πούμε λοιπόν ρε παιδιά; Τι θέλετε αλήθεια να σας πω;
Ότι ο Alexis μαζί με όλη η παρέα γελοίων και άχρηστων ριζοσπαστών-αριστερών του, έχει γίνει χίλιες φορές χειρότερος από την Θάτσερ; Ότι προσεχώς θα γίνει ακόμη χίλιες φορές πιο μισητός από αυτήν, αλλά και τους υπόλοιπους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ; Ότι η ξεφτίλα τους δεν έχει όρια; Ότι το ξεπούλημα και τα μνημόνια που αυτοί μας έφεραν, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο; Ότι η ιστορία θα τους γράψει - αργά ή γρήγορα - με τα χειρότερα λόγια;
Ωραία. Να το πω. Και; Αλλάζει κάτι; Θα φύγουν μήπως ολόκληρος ο συρφετός και βρωμερός βόθρος αυτός; Κι αν φύγουν, τι δηλαδή; Θα μας έρθει ο Κούλης με τα δικά του παλικάρια, που ήδη τρώγεται για να πάρει λίγο από την δόξα του απίστευτου ξεπουλήματος και μνημονιοκαταιγίδας που κατάφερε ο Tsipras κι ο μεταμφιεσμένος καταδρομέας φίλος του;
Όχι βέβαια. Γιατί, αντί να τους πάρουμε σβάρνα και να τους πετάξουμε όλους όχι απλά εκτός από την Βουλή, αλλά κι απ την ίδια την χώρα, αφού πρώτα τους γδύσουμε τελείως όπως έκαναν κι αυτοί σε μας, τους κοιτάμε. Τους κοιτάμε και χασκογελάμε. Τους κοιτάμε και γελάμε. Λες και βλέπουμε ανέκδοτο ή κωμωδία.
Και λέμε ότι γελάμε, γιατί είναι γελοίοι και καραγκιόζηδες. Λέμε ότι γελάμε με την υποκρισία της αντιπολίτευσης, την στάση στα τέσσερα που έχει λάβει η κυβέρνηση της πρώτης φοράς ελπίδας. Λέμε ότι γελάμε με τα τσοντοκάναλα τους που βομβαρδίζουν συνεχώς τον κοσμάκη με σκουπίδι και ψέμα.
Αλλά δεν είναι έτσι. Μακάρι όλα αυτά που ζούμε να ήταν κωμωδία. Πολύ θα το θέλαμε απλά να γελάγαμε με όλ' αυτά γιατί είναι αστεία. Αλλά η τραγική αλήθεια είναι ότι γελάμε για άλλους λόγους.
Γελάμε νευρικά, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι καθόμαστε αμήχανοι μπροστά στο ολοκαύτωμα που συνεχίζεται ακόμη πιο ραγδαία και την προδοσία που διαπράττουν ενάντια στα 10 εκατομμύρια πολιτών αυτής της χώρας. Γελάμε από ενοχές, γιατί ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλοι αυτοί έχουν βεβηλώσει με τις αηδιαστικές πράξεις τους και τις ακόμη αηδιαστικότερες υπάρξεις τους οτιδήποτε ιερό και όσιο έχει να αναδείξει αυτός το τόπος, εμείς καθόμαστε και αναλύουμε την καταστροφή και τους καταστροφείς μας.
Αλλά δεν πειράζει. Ας κοιτάξουμε τις δουλίτσες μας, ας φάμε λίγο ακόμη από το νόστιμο σανό που μας ταΐζουν, ας ξεπουλήσουμε λίγο ακόμη από την αξιοπρέπειά μας, ας κάνουμε λίγο ακόμη τους γνώστες, τους πράους και σοβαρούς που ακόμη περιμένουν με σωφροσύνη. Ας περιμένουμε λίγο ακόμη για να έρθει το τέλος. Ποιός νοιάζεται αλήθεια, για το τι ακριβώς θ' αφήσουμε για τα παιδιά μας; Κανένας, γιατί εμείς τώρα γελάμε και κοροιδεύουμε τους δοσίλογους που μας δουλεύουν χλωρό κλαδί, γιατί εμείς δεν έχουμε χρόνο για σαχλαμάρες άλλου τύπου.
Οπότε τι να σας πω για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα φιλαράκια τους στην δικαιοσύνη - που έπρεπε κανονικά να τους πάρει σηκωτούς, να τους δικάσει για εσχάτη προδοσία και να τους πετάξει στα μπουντρούμια για πάντα - και το σύστημα γενικότερα;
Να τα πω, για να "πέσουμε ξανά από τα σύννεφα"; Γιατί; Δεν το ξέραμε όλοι, πολύ πριν από την κρίση, τι αρχιψευταράδες και αρχικλεφταράδες είν' όλοι τους; Δεν είχαμε όλοι μας δει τα πονηρά τους βλέμματα, τις υποκρισίες τους, τα πάρε-δώσε στην πλάτη του δημόσιου πλούτου, τους συμβιβασμούς, τις κοροϊδίες, τα πλούσια προνόμια, το ατέλειωτο φαγοπότι και τα ελεεινά και τρισάθλια συνθήματά τους;
Δεν είδαμε όλοι αλήθεια, μέρα με την μέρα, βήμα βήμα, πως ακριβώς μας έφεραν όλοι τους κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις και κόμματα - ανεξαιρέτως - ως εδώ; Και δεν είδαμε πως ακριβώς του ψηφίζαμε ή τους υποστηρίζαμε για τόσες δεκαετίες;
Τι έγινε, τα ξεχάσαμε, και τώρα κάνουμε ότι δεν ξέρουμε;
Σήμερα έχω βαρεθεί να ρίχνω λάδι στην φωτιά του νευρικού μας γέλιου. Σήμερα, δεν θα χαρακτηρίσω τους δοσίλογους κυβερνήτες μας. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους κάνουμε όλοι μας μεταξύ φίλων, δεν με χρειάζεστε γι αυτό.
Σήμερα θα χαρακτηρίσω εμάς, που μπροστά στον πρωτοφανή βιασμό και χαλασμό των πάντων, εμείς αποφασίζουμε ακόμη να μην κάνουμε απολύτως τίποτα, εκτός από τα νευρικά ενοχικά γέλια.
Κρίμα στα παιδιά μας, για τα οποία προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αγωνιζόμαστε, κάνοντας ότι ανούσιο βρούμε, εκτός από το ιερό και βασικότερο όλων: Να τους εξασφαλίσουμε ότι θα έχουν κι αυτά αυτόν τον τόπο και πατρίδα που πληρώσαμε με αίμα.
Ντροπή μας.
Ντροπή μας πραγματικά.