Το απόλυτο ύψος της ανεργίας έχει ελάχιστη σημασία, όσον αφορά τις νομισματικές και δημοσιονομικές αποφάσεις. Το
σημαντικότερο είναι να γνωρίζει κανείς εάν η ανεργία ευρίσκεται επάνω ή
κάτω από εκείνο το επίπεδο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το ρυθμό
ανάπτυξης – ενώ αυτό το σταθερό επίπεδο ονομάζεται δομική ή διαρθρωτική ανεργία.
Εάν λοιπόν η ανεργία έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο, τότε τα μέτρα που αυξάνουν τη ζήτηση δεν τη μειώνουν – ενώ οι νομισματικές ή δημοσιονομικές «ωθήσεις» πυροδοτούν κυρίως τον πληθωρισμό. Εν τούτοις, ο πληθωρισμός είναι ο στόχος των κεντρικών τραπεζών σήμερα – ο οποίος όμως δεν πρόκειται να περιορίσει την ανεργία.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η
δομική ανεργία σε διάφορες χώρες, στις γκρίζες στήλες – όπου οι γαλάζιες
είναι το συνολικό ύψος. Συμπεραίνεται λοιπόν πως στη Μεγάλη
Βρετανία, στη Γερμανία και στην Ιταλία η δομική ανεργία έχει φτάσει στο
επίπεδο (δομική ανεργία ίση με την απόλυτη) που δεν βοηθάει η αύξηση του
ρυθμού ανάπτυξης – γεγονός που σημαίνει ότι, μόνο οι διαρθρωτικές αλλαγές μπορούν να τη μειώσουν.
Αντίθετα, στις Η.Π.Α. και κυρίως στην
Ισπανία, όπου η δομική ανεργία είναι ακόμη χαμηλότερη από τη συνολική,
βοηθούν τα μέτρα αύξησης της ζήτησης – κάτι που επιδιώκουν μεν οι Η.Π.Α., αλλά είναι πολύ δύσκολο για την Ισπανία, λόγω της συμμετοχής της στη νομισματική ένωση, στην οποία υπάρχουν χώρες με διαφορετικές ανάγκες. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει ακόμη μία φορά πως το ευρώ δεν είναι ένα βιώσιμο νόμισμα, εάν δεν ακολουθήσει η πολιτική και δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης.