Είναι θλιβερό. Ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα, όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας;
Και δεν θα μας απαλλάξουν ασφαλώς αυτοί που χειρίζονται μια παθογόνα και παθογενή ψυχολογία, όπως έγινε σήμερα του Ελληνα, αλλά αυτός που θα καταγγείλει και θα πολεμήσει την αρρώστια μας. Οσο κι αν η αλήθεια μας πονάει και πλέον, ακόμα και εθιστικά, την αποφεύγουμε.
Κι αυτός δεν μπορεί να συγκαταλέγεται και να προέρχεται από εκείνους που μας παρααρρώστησαν. Οποιοσδήποτε άλλος, αλλά και ο ίδιος ο λαός που αν δεν πάρει τον ανήφορο μόνος του, μόνο στον κατήφορο θα νιώθει ξεκούραστα, ώσπου να καταποντιστεί και να χαθεί σαν άμορφη μάζα.
Σε τούτη τη χώρα των θαυμάτων και των θαυματοποιών, ακόμα και η ιστορία διαβάζεται ανάποδα. Μια ζωή πολιτικοί με νανοφυή αντίληψη, ηγετίσκοι και "διανοούμενοι" της εξαγορασμένης επιβίωσης "τσαμπουνάνε" ότι είμαστε ένας υπερήφανος και γενναίος λαός.
Αυτό το παραμύθι το διηγούνται πρώτα οι γιαγιάδες στους εγγονούς τους και το επαναλαμβάνουν κάποιοι αρχαιόπληκτοι κουφιοκεφαλάκηδες, αλλά και πολλοί πολιτικοί αυτής της χώρας με την παχύδερμη λογική τους,για να ικανοποιήσουν την ψωροπερηφάνεια των δουλοπαροίκων.
Κι ενώ συνεχώς και αδιαλείπτως η εξουσία στην Ελλάδα εξευτελίζει με τον πιο χυδαίο τρόπο τους πολίτες, από την άλλη μεριά κοροιδεύοντας τους συνειδητά και ασύστολα, τους κανακεύει με μύθους και ανιστόρητους λαικισμούς.
Κι έτσι αυτοί περνάνε καλύτερα και οι πολλοί Ελληνες βιώνουν τα χειρότερα,αρκούμενοι στις...ονειρώξεις τους και στην παχύρευστη βλακεία ως απόρροια της επιμονής τους να ονειριάζονται ότι θα έρθουν "καλύτερες μέρες" και θα μεταλλαχθούν σε οχευτές και επιβήτορες της εξουσίας και της καλής ζωής...
Πρόκειται για θλιβερή κατάσταση. Και καταδείχνει πως δεν έχουμε ούτε μυαλό, ούτε καρδιά, ούτε φτερά, ούτε κουράγιο. Δεν έχουμε την απλή παλικαριά του λογικού κοινωνικού όντος, που θα επιχειρήσει αποφασιστικά και ρεαλιστικά την έξοδο του από το τέλμα και από την κινούμενη άμμο των υφιστάμενων κομμάτων της πολιτικής παρακμής.
Πέραν δε των κομμάτων, που παραμένουν αναλλοίωτα και απλώς αλλάζουν ετικέτες και τα πρόσωπα μεταπηδούν με δρασκελισμό καμηλοπάρδαλης από το ένα κόμμα στο άλλο, δεν έχουμε την ποιότητα του Ελληνα που θέλει να σκέφτεται, να βλέπει, να εκτιμά, να δικάζει και να επωμίζεται την απόφασή του, άρα και την πράξη του. Στεκόμαστε στην κομματική αντιπαράθεση, αλλά δεν πάμε πιο πέρα. Οι ελιγμοί των "χειρισμών" δεν ξεπερνούν τη συντήρηση αυτών των πολιτικών προσώπων της αθλιότητας.
Περνάμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Από την εσωτερική αλαζονεία και κατάρρευση στην εξωτερική γελοιοποίηση και διαπόμπευση. Γίναμε "ρεζίλι των σκυλιών" διεθνώς.Και μάλιστα φρόντισαν γι' αυτό ενσυνείδητα και ευσυνείδητα οι ανίκανοι της πολιτικής, τους οποίους εκλέξαμε και εναποθέσαμε αφελώς την τύχη μας. Και για χρόνια ζούμε στην αυταπάτη μας και κάθε μέρα που περνάει βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην παραπλάνηση των ονειρώξεων μας...
Το έθνος πλέον είναι ανυπόδητο και αναστενάριον σε αναμμένα κάρβουνα. που περπατάει κατ' ανάγκην. Ποιος θα σβήσει τα κάρβουνα; Ποιος θα ποδέσει το έθνος; Ποιος θα του δώσει τη χαμένη κατεύθυνση, αφού φροντίσει να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια της χώρας; Οι μάγοι της πολιτικής παραπλάνησης ή οι ρεαλιστές της ευθύνης;
Κάθε μέρα γινόμαστε περίγελος στην Ευρώπη, ιδιαίτερα τώρα που όλοι μας παρακολουθούν και η διεθνής τηλεοπτική κάμερα είναι αδιάψευστος μάρτυρας της πολιτικής ανικανότητας και της πολιτικής απάτης , ενίοτε ωστόσο με το θράσος των πολιτικών να συναγωνίζεται εκείνο των ερυθρόκωλων πιθήκων.
Αυτό δεν συνέβη και με την πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού Επικρατείας και "κολλητού" του πρωθυπουργού Νίκου Παππά σε γερμανικό κανάλι, πριν αναχωρήσει για τις ΗΠΑ για "σημαντικές συναντήσεις", χωρίς όμως να έχουν εξασφαλιστεί τα απαραίτητα ραντεβού;
Ο Παππάς και ο κάθε Παππάς τούτης της πολιτικής αθλιότητας απευθύνεται στη μωρία μας. Και για να στηρίξουμε τη μωρία μας ξεθαύουμε τα ακρωτηριασμένα αγάλματα των προγόνων μας και τα στήνουμε στις αγορές βάζοντάς τους το δικό μας κεφάλι, που είναι συνήθως γεμάτο από άχυρα.
Κι όταν ακούμε τους πολιτικούς ας παραμυθάδες και δημαγωγούς να "αφηγούνται" τα περί υπερηφάνειας του λαού μας, βουλώνουμε με πατσαβούρα το στόμα μας και χειροκροτούμε μονάχα με τα χέρια μας τα ψευδεπίγραφα λόγια τους. Ετσι ζούμε εμείς καλά όσο κρατούν οι...ονειρώξεις μας και οι εξουσιάζοντες καλύτερα, μέχρι την ώρα που αυτό το έθνος θα κινδυνεύει να συρρικνωθεί, βαρώντας οι πολίτες μακάρια τα νταούλια και τις πίπιζες...
Χαίρε έθνος μακάριο ψωροπερηφάνων και ενυπνιαζόντων αστών και μικροαστών. Χαίρε χώρα ολβία αδιόρθωτων Ρωμιών!