Αντιμέτωπος με ένα μεγάλο πολιτικό δίλημμα βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας καθώς φτάνει η ώρα να βρεθεί μπροστά στις ευθύνες του. Εκείνες που αποφεύγει μέσω της χρονικής μετάθεσης της διαπραγμάτευσης. Ο διαθέσιμος χρόνος για ελιγμούς τελειώνει και πρέπει να αποφασίσει. Θα υπογράψει τη συμφωνία ή θα επιλέξει μία έξοδο που θα επιχειρήσει να της προσδώσει στοιχεία ηρωισμού; Εκλογές δηλαδή...
Ή μήπως θα επιλέξει κάτι ακόμα πιο αδιανόητο. Να σύρει τη χώρα σε ένα νέο δημοψήφισμα... Παίζοντας και πάλι με το θυμικό και την αγωνία της κοινωνίας για τα επερχόμενη σκληρά μέτρα. Προσωπικά πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας θα επιλέξει εκείνο που θα κρίνει ότι είναι το πλέον συμφέρον για την προσωπική του πολιτική επιβίωση. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά στο γκρεμό. Πώς θα έχει τη μικρότερη ζημιά... Αυτό και τίποτε άλλο είναι που θα καθορίσει τις εξελίξεις. Γιατί δεν είναι μόνο η οικονομία. Είναι και το προσφυγικό, είναι και τα εθνικά θέματα.
Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι επικρατούν δύο κυρίως απόψεις. Η μία, η οποία υποστηρίζεται από το περιβάλλον του Μαξίμου και αρκετούς υπουργούς και βουλευτές, υποστηρίζει την πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας. "Κάναμε 60 χρόνια να πάρουμε την εξουσία, δεν θα τους τη χαρίσουμε" λένε αυτοπροσδιοριζόμενοι ως συνεχιστές της κληρονομιάς της αριστεράς στην Ελλάδα. Και θα στηρίξουν απόλυτα τον πρωθυπουργό σε μία συμφωνία όσο σκληρή και αν είναι.
Δεν προτίθενται με τίποτα να αφήσουν τις καρέκλες. Άλλωστε θεωρούν ότι δεν θα έχουν στο τέλος, κοινοβουλευτικές διαρροές. Οι δε άμεσοι συνεργάτες του κ. Τσίπρα είναι και υπέρμαχοι ενός ανασχηματισμού αμέσως μετά την ολοκλήρωση, με όποιο κόστος, της αξιολόγησης. Με διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με τη συμμετοχή ευρωπαϊστών της ευρύτερης κεντροαριστεράς, όπως ο Φώτης Κουβέλης, αλλά και πρώην κυβερνητικά στελέχη του Γιώργου Παπανδρέου, όπως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.
Σε μεγάλη μερίδα στελεχών στο κόμμα ωστόσο, αλλά και μεταξύ των βουλευτών, υπάρχει και μία άλλη τάση. Αυτή της... δεξιάς παρένθεσης. Θεωρούν ότι δεν πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση χωρίς νέα λαϊκή εντολή. Καθώς έχουν πέσει στο τραπέζι και απαιτήσεις για νέα μέτρα, πέραν των συμφωνηθέντων το περσινό καλοκαίρι για τα οποία θεωρούν -ή τους συμφέρει να εμφανίζουν- ότι νομιμοποιήθηκαν μέσω των εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου.
Για αυτούς, δίνεται τώρα η μεγάλη ευκαιρία για "δραπέτευση" από τις ευθύνες και μεταβίβαση της "καυτής πατάτας" στην επόμενη κυβέρνηση. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι αν υπογραφεί η αξιολόγηση έτσι όπως την ζητούν οι δανειστές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα απειληθεί πολιτικά με αφανισμό. Καθώς θα τεθεί απέναντι όχι μόνο στους "ταξικούς εχθρούς" αλλά και στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας που επίσης θα πληγούν. Και το ίδιο θα συμβεί και με την "εκλογική πελατεία" των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων.
Τονίζουν δε και ένα ακόμη σημείο. Ότι αν γίνουν εκλογές πριν την υπογραφή συμφωνίας, υπάρχει σημαντική πιθανότητα να ανατραπεί η σημερινή δημοσκοπική εικόνα που δίνει σαφές προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία. Αλλά και αν ηττηθούν θα καταφέρουν να διατηρήσουν σημαντικό μέρος της δύναμής τους, επιφυλάσσοντας "σκληρή και αγωνιστική" αντιπολίτευση στην επόμενη κυβέρνηση. Φθείροντάς την από την πρώτη κιόλας ημέρα...
Τι θα κάνει λοιπόν ο κ. Τσίπρας; Θα προτιμήσει να διατηρήσει πάση θυσία την εξουσία και... βλέποντας και κάνοντας; Ή θα επιλέξει... αντάρτικο και όπου βγάλει; Πέρυσι δεν την τόλμησε τελικά τη ρήξη και παρότι φαινόταν χαμένος, τελικά πολιτικά του βγήκε. Φέτος όμως τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Από όλες τις απόψεις. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ακόμη και το δημοψήφισμα. Είτε ως άλλοθι για τις περαιτέρω ενέργειες ανάλογα με το αποτέλεσμα είτε και ως διαφυγή αν αυτό αποτύχει. Βεβαίως θα είναι μία πολιτικά ανέντιμη πράξη στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά δυστυχώς από τον κ. Παυλόπουλο έχουμε δει πολλά...
ΥΓ: Αν κάτι πάντως είναι βέβαιο και πρέπει να συνεκτιμηθεί, είναι ότι οι εταίροι δεν επιθυμούν σε αυτή τη φάση ούτε εκλογές, ούτε δημοψήφισμα. Τουλάχιστον μέχρις ότου ξεκαθαρίσει το ζήτημα της Αγγλίας, δεν θέλουν ούτε γι' αστείο να ακούσουν για εξελίξεις που εμπεριέχουν το ρίσκο της αποσταθεροποίησης. Μένει λοιπόν να φανεί πόσο είναι διατεθειμένοι και εκείνοι από την δική τους πλευρά να τραβήξουν το σχοινί.