Πιο πολύ από τα μαντρωμένα ροτβάιλερ θα πρέπει ίσως να φοβόμαστε όσους κυκλοφορούν ελεύθεροι και κατασπαράζουν με το δικό τους τρόπο.
Στην Κοζάνη συνέβη ένα τραγικό περιστατικό. Μια σειρά συνθηκών ήταν απαραίτητες για να διαδραματιστεί και να οδηγηθεί ένα μικρό παιδί στο θάνατο μέσα από έναν ομολογουμένως φρικτό θάνατο.
Στη συνέχεια η σκυτάλη πέρασε στα θηρία (και τι θηρία) των μέσων ενημέρωσης που έδωσαν τα ρέστα τους αδιαφορώντας φυσικά για τις συνέπειες της ανευθυνότητάς τους.
Φωτογραφίες με ροτβάιλερ έτοιμα να κατασπάραξουν, βαρύγδουποι τίτλοι και λαϊκά δικαστήρια για τον ιδιοκτήτη των σκυλιών.
Το παιδάκι σου και το σκυλάκι σου όπως τα μάθεις, λέει ο λαός και έχει δίκιο. Τι σημαίνει αυτό;
Πως όταν έχεις 7-8 σκυλιά μαντρωμένα και απομονωμένα, τότε αυτά αναπτύσσουν χαρακτηριστικά αγέλης και αγριεύουν. Συνεπώς ο ιδιοκτήτης έχει ευθύνη για την αγριότητα των ζώων του.
Ευθύνη όμως έχουν και οι άνθρωποι που συνόδευαν το παιδί. Ένα παιδί δεν το χάνεις ποτέ από τα ματιά σου διότι το κακό χρειάζεται μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να συμβεί. Ο μακάβριος θάνατος του παιδιού το αποδεικνύει.
Διαβάζουμε στις καταθέσεις που δόθηκαν: Πρόκειται για μια εξοχική κατοικία, ουσιαστικά ένα υπερυψωμένο ισόγειο και το ημιυπόγειο από κάτω, στο οποίο ήταν φυλαγμένα τα σκυλιά. Τα σκυλιά – που επιτέθηκαν στο παιδάκι – φυλάσσονταν σ’ ένα χώρο 3-4 μέτρα. Δίπλα στο κούφωμα της πόρτας υπήρχε ένα μικρότερο “πορτίδιο” περίπου 60-70 εκ., από τo οποίo βγαίνουν τα σκυλιά το βράδυ. Κάποιες στιγμές βγαίνουν και την ήμερα, γιατί τα σκυλιά είναι κοινωνικά. Αυτό το “πορτίδιο” είναι εσωτερικά κλεισμένο με μια ξύλινη πλάκα κι από την έξω πλευρά υπάρχει μια στήριξη με μια μεταλλική δοκό. Για να ανοίξει αυτή η πόρτα πρέπει κάποιος ν’ ανοίξει τη μεταλλική δοκό και να “πέσει” η πόρτα. Αυτό ήταν η ασφάλειά του. Το πρόβλημα είναι τώρα ότι όλοι οι επισκέπτες και προσκεκλημένοι ήταν στο υπερυψωμένο ισόγειο μέσα στο σπίτι και προφανώς κάποια στιγμή το παιδάκι ξέφυγε από τον έλεγχό τους, βγήκε στην αυλή, δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη κι άκουσαν τις κραυγές.
Το πρώτο σημείο είναι το πως ασφάλιζε αυτή η δοκός, δηλαδή αν ήταν πιθανό μέσα από άλματα των σκυλιών να μετακινηθεί και να πέσει ή αν μπορούσε το άτυχο παιδί να τη μετακινήσει. Το δεύτερο σημείο είναι πως ξέφυγε το παιδί. Πιθανότατα επειδή ο μικρός είχε ξαναβρεθεί αρκετές φορές στο σπίτι και υπήρχε μια οικειότητα, να ξέφυγε.
Κανείς όμως δε γνωρίζει αν πχ το παιδί άθελά του προκάλεσε τα δύο σκυλιά. Προσπερνώντας το πως απελευθερώθηκαν (από το παιδί;), μπορεί να τους τράβηξε την ουρά ή να έκανε μια άλλη κίνηση η οποία όμως από τα ζώα ερμηνεύθηκε ως απειλή.
Θυμάμαι που είχαμε παλιά ένα λυκόσκυλο. Δεν άφηνε κανένα να τον ακουμπάει εκτός από εμάς. Υπήρξαν φορές που κάποιοι το έπαιζαν άνετοι και δοκίμαζαν διάφορα, ώσπου τους έτριζε τα δόντια του και μαζεύονταν.
Είναι πολύ εύκολο να στοχοποιήσουμε τον ιδιοκτήτη, τη μητέρα του παιδιού και μια ολόκληρη ράτσα σκύλων γιατί πρέπει να πουλήσουμε. Είμαστε κι ένας λαός που αρέσκεται όχι απλά να έχει άποψη αλλά να την επιβάλλει.
Αντίστοιχο ατύχημα είχα κι ο ίδιος στα 9 μου με το λυκόσκυλό μου. Ήταν νωρίς το πρωί, είχαμε κοιμηθεί μαζί παρέα και ετοιμαζόμενος για το σχολείο, όπου είχα πάρει γλυκά να κεράσω για τη γιορτή μου, πάω να τον αγκαλιάσω με μια άτσαλη κίνηση. Άγαρμπος κι εγώ, ξεχνώντας ότι το ζώο είχε ένα απόστημα στο δόντι και πονούσε φοβερά, του έκανα επί της ουσίας κάτι σαν κεφαλοκλείδωμα αντί για αγκαλιά, τον πόνεσα κατά λάθος και πριν το καταλάβω βρεθήκαμε από το πάνω μέρος του κρεβατιού στο κάτω. Αυτός αγριεμένος, κάνω προσπάθεια να τον απωθήσω και μέσα σε δευτερόλεπτα σπεύδει ο πατέρας μου και τον απομακρύνουμε. Σηκώνομαι ο ίδιος άνετος και πάω να δω πως είμαι οκ. Αντί για αυτό το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο αίματα που έτρεχαν από δύο σημεία. Με είχε δαγκώσει και δεν το είχα καταλάβει. Για να μην πολυλογώ κατέληξα με ράματα και μετά για 10 ημέρες στο νοσοκομείο διότι μου έκανε απόστημα και λόγω άλλου ζητήματος που αντιμετώπιζα, έπρεπε να νοσηλευθώ επειγόντως για να μην επεκταθεί. Τότε όρμησαν όλοι, συγγενείς και φίλοι πάνω στους γονείς μου με ατάκες "διώξτε το θηρίο", "ο σατανάς" και άλλες τέτοιες αηδίες. Αρκετοί μάλιστα είπαν βαρύτατες κουβέντες. Φυσικά αντιστάθηκα, το πήρα πάνω μου, ήξεραν πολύ καλά και οι γονείς μου τι είχε συμβεί, γνώριζα(ν) πόσο με υπεραγαπούσε ο σκύλος, ήταν δική μου ευθύνη το ατύχημα, θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ χειρότερα όπως να με δαγκώσει χαμηλότερα να μου κόψει την καρωτίδα, αλλά δεν έγινε, και συνεχίσαμε από εκεί που ήμασταν.
Το κακό δε θέλει πολύ για να συμβεί και πάντα γίνεται γιατί εμείς διαπράξαμε κάποιο λάθος ή κάτι μας διέφυγε. Άραγε κανείς από όσους τυχόν διαβάσουν αυτό το κείμενο δε βρέθηκε μια ανάσα από ένα ατύχημα το οποίο θα είχε προκαλέσει άθελά του; Αυτό μας μετετρέπει όλους συλλήβδην σε κακούς, ανεύθυνους κτλ; Δεν το ξέρω.
Νομίζω όμως πως αυτοί οι άνθρωποι ήδη βασανίζονται αρκετά. Ο καθένας γνωρίζει τις ευθύνες του και θα τις κουβαλά μαζί του μέχρι να εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο επειδή οι άνθρωποι δεν ξαναγίνονται. Δε χρειάζεται λοιπόν να τους κατασπαράζουν καθημερινά και τα ΜΜΕ. Έχουν ένα μεγάλο Γολγοθά να ανηφορήσουν. Μάλλον χρειάζονται βοήθεια.