Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
Είμαστε λαός που εντυπωσιάζεται με λόγια και δεν κάθεται ποτέ να σκεφτεί τις προοπτικές υλοποίησης τους, το αποτέλεσμα και τις δυνητικές συνέπειες.
Ο Τσίπρας ψηφίστηκε επειδή έλεγε λόγια, όχι ιδιαίτερα πετυχημένα και αυτό είναι τραγικό, γιατί δείχνει τον αυτό-υποβιβασμό μας, τα ελάχιστα που μας αρκούν για να πειστούμε. Ακόμα και πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν αν θα έκαναν διαγραφή ή επαναδιαπραγμάτευση, αν το ευρώ ήταν φετίχ ή όχι. Παρόλα αυτά κανένας δεν απαίτησε συγκροτημένο κοστολογημένο εναλλακτικό σχέδιο, κανένας δεν αναρωτήθηκε ποια στρατηγική είχαν, κανένας δεν έδωσε σημασία στο προεκλογικό (πριν τις εκλογές του Γενάρη του 15) γράμμα του Τσίπρα στους Γερμανούς, που με μια φράση επικύρωνε όλη την επιχειρηματολογία τους…. μας δώσατε περισσότερα λεφτά από ότι αξίζαμε...
Από τις διαδηλώσεις στήριξης στην ανύπαρκτη διαπραγματευτική προσπάθεια μιας παρέας ιδεοληπτικών και τρεφομένων από το κόμμα μεγαλοαστών, στα πανηγύρια για το δημοψήφισμα, που ήξεραν ότι θα προκαλούσε το κλείσιμο των τραπεζών μετά την πολύμηνη αποτυχία τους να πείσουν τους βλαχοευρωπαίους για τις απόψεις τους για αλλαγή στην Ευρώπη.
Η περίπτωση να είχαν συγκεκριμένη τακτική και σχέδιο για την σωτηρία της Ελλάδας πριν να εκφράσουν τις θεωρητικολογίες τους για την σωτηρία της Ευρώπης δεν τους είχε περάσει καν από το μυαλό ή δεν ήταν απλά ικανοί να φτιάξουν τέτοιο σχέδιο. Φυσικά και η ΕΚΤ θα έκλεινε τις στρόφιγγες όταν είχε την νομική ευκαιρία να το κάνει. Όταν θες να ρωτήσεις την γνώμη του λαού κάνεις δημοψήφισμα στην αρχή όχι στο τέλος μετά την αποτυχία σου για να του φορτώσεις την ευθύνη χειροτερεύοντας την κατάσταση.
Αφού μετά από δυο εκλογικές αναμετρήσεις η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ απογοήτευσε ξαναρχίσαμε να επαινούμε νεοφιλελεύθερους παράδεισους που δεν έχουν τους πραγματικά εξοντωτικούς μνημονιακούς ελληνικούς φόρους το συντριπτικό ποσοστό των οποίων πηγαίνει στην αποπληρωμή ενός χρέους για το οποίο δεν ζητήσαμε ποτέ επίσημα λογαριασμό, και φυσικά πρέπει να μειωθούν.
Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί οι νεοφιλελεύθεροι παράδεισοι όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία βρίσκονται στα ποσοστά φτώχειας κοντά και πιο μπροστά από την μνημονιακή υπερφορολογημένη Ελλάδα.
Ενδεικτικό παράδειγμα… Το 2014 Ελλάδα ήταν 3η σε ποσοστά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού σε απόλυτους αριθμούς, μετά την Ρουμανία και την Βουλγαρία. 22,2% το ποσοστό των ανθρώπων σε σοβαρές στερήσεις στην Ελλάδα το 2015 σύμφωνα με την Eurostat, ενώ βρίσκεται πίσω και πάλι σε απόλυτα νούμερα στην λίστα με τους πιο φτωχούς από την Ρουμανία (24,6%), και την Βουλγαρία (34,2%).
Είναι λοιπόν φανερό ότι η ασυδοσία -και όχι ελευθερία- της αγοράς δεν φέρνει την ευημερία για το σύνολο του λαού όπως δεν την φέρνει και ο οικονομικός στραγγαλισμός, γιατί και τα δυο ευνοούν λίγους και επιβαρύνουν πολλούς. Οι άνθρωποι χρησιμεύουν ως πειραματόζωα για την απόδειξη της επιτυχίας συστημάτων με στόχο το όφελος των λίγων.
Πιο αριστερός ήταν ο πάμπλουτος υπουργός οικονομικών Δόμπολης που δεν καταδέχτηκε να βάλει δεκάρα τσακιστή από τα δημόσια χρήματα στην τσέπη του, από ολόκληρο το ΣΥΡΙΖΑ, πιο πατριώτης ήταν ο Βελουχιώτης όταν μιλούσε για καλύβες και πεζούλια από τον Κανελλόπουλο με το ‘Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας’ στον Βαν Φλητ, έστω και αν αργότερα μετάνιωσε για τους χαρακτηρισμούς.
Όταν αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε από γραπτά αποτυπωμένες θεωρητικολογίες που εκφράζουν απλώς οπτικές συγκεκριμένων ανθρώπων και δεν βασίζονται σε ζωντανές πραγματικότητες και πάψουμε να θεωρούμε ότι έχουν διαχρονική ισχύ και ότι η εφαρμογή τους είναι εφικτή σε διαφορετικές χώρες με διαφορετικές δυνατότητες και πλούτο, όταν σταματήσουμε να εντυπωσιαζόμαστε από φθηνά λόγια, τότε ίσως υπάρξει ελπίδα.