Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Πάντως είναι μία πικρή ικανοποίηση. Να σε κανοναρχούν και να σε
ελέγχουν και να σου επιτίθενται μια ζωή, επειδή δεν είσαι επαρκώς
επαναστάτης, επειδή ποτέ δεν σε έπεισε ο Τσε, έστω ως ωραίος γκόμενος, ο
Τρότσκι, που προηγήθηκε σε εγκλήματα, πριν να τον στείλουν αδιάβαστο με
διαλεκτική αξίνα στο κεφάλι, ο Μάο (διάβασε τους “Αγριόκυκνους”) με
τους 20 εκατ. εξοντωμένους στη λεγόμενη Πολιτιστική Επανάσταση, ο
σαλταρισμένος Αλτουσέρ και οι λοιποί. Να σε στιγματίζουν, επειδή δεν
είσαι σαν κι αυτούς, να σε έχουν πρήξει, να σε έχουν καταγγείλει (μεταξύ
τους), να σε έχουν ονειδίσει χίλιες φορές και να τους βλέπεις τώρα,
μόλις πήραν την εξουσία, παγιδευμένους να μοντάρουν νυχθημερόν
επικύψεις, να ενδίδουν σε οποιαδήποτε απαίτηση των φιλελέ εταίρων, να
πλειοδοτούν μάλιστα, να σέρνονται και να ευχαριστούν γλοιωδώς κάθε
παραχώρηση των ξένων. Κι ενώ συνέχεια τους βρίζουν κι αυτούς, μόλις
εκείνοι πούνε κάποιον υποτιθέμενο καλό λόγο, αμέσως τους επικαλούνται
σαν να είναι οι φορείς της απόλυτης αλήθειας, η πηγή του Φωτός, τα χέρια
του Μωυσή που δίνουν τις δέκα εντολές συνοδεία δωροεπιταγής. Είναι -δεν
μπορείς να πεις- κάποια δικαίως χαιρέκακη ικανοποίηση να τους βλέπεις
να επαιτούν στα τέσσερα, απλώς για να συνέλθει το Eurogroup -δυστυχής
ικανοποίηση βέβαια και για όλους εκείνους που έβριζαν ως
Γερμανοτσολιάδες και Τσολάκογλου και τώρα οι ίδιοι εκλιπαρούν για τα
πολύ χειρότερα και προπηλακίζονται άμα τη εμφανίσει παντού από όλους ως
αποσυνάγωγοι του χωριού.
Και προκαλεί ξινίλα να βλέπεις τον γραφικό Καρανίκα να πανηγυρίζει για
τον υπέρτατο λόγο ότι οι Ευρωπαίοι δέχονται απλώς να κουβεντιάσουν μαζί
τους, λες και έτσι αυτός θα αγγίξει το ιμάτιο του Ιησού, θα έχει
επιτέλους κάποιαν μικρή εύνοια του μεγάλου Πέρση βασιλέως. Όμως αυτή η
ικανοποίηση της αναδρομικής δικαίωσης είναι πικρή, πικρότατη και κάθε
αντίπαλος-λογικός άνθρωπος, παρότι έχει υποφέρει στο παρελθόν από τις
ιδεοληψίες τους, τώρα πάσχει περισσότερο, γιατί το θέμα ξεπερνά κάθε
προσωπικό ψωροφιλότιμο, εφόσον είναι όλη η χώρα, όλοι οι Έλληνες που
καλούνται να πληρώσουν τον ανορθολογισμό, την αγραμματοσύνη, τον
τυχοδιωκτισμό, τους ιδεοκαταναγκασμούς και τους αναχρονισμούς μιας
δράκας ανθρώπων. Μιας μικρής ομάδας που περιβάλλεται από τους πολύ πιο
αντιτουριστικούς πρόσφυγες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ως γενίτσαροι είναι
ακόμη πιο υποτακτικοί και πρόθυμοι να ψηφίσουν μέχρι και την επαναφορά
του νόμου της δουλείας, ακόμη και υπέρ του Τραμπ, ακόμη και υπέρ της
άποψης ότι ο γάιδαρος ίπταται ως Σούπερ Πούμα. Αρκεί να μην αποσπαστούν
από την καρέκλα της εξουσίας, στην οποία έχουν προσκολληθεί με
ψαρόκολλα, με παντοκολλητή UHU και αυτοβιδωθεί με ατσαλόβιδες.
Είναι πικρή ικανοποίηση, δίκοπη, διότι όλα αυτά αντανακλούν θλιβερά σε
όλο το έθνος. Μακάρι να είχαν οι αντίπαλοί τους άδικο και θα αντέχανε κι
άλλο το στιγματισμό, αρκεί αυτοί να πήγαιναν τη χώρα έστω και μισό
πόντο μπροστά. Γιατί λάθη μπορούμε να κάνουμε όλοι ή ατυχείς ιδεολογικές
επιλογές. Αλλά αυτό δεν κρίνεται από τον έτερο, από τον Άλλο, αλλά από
την Ιστορία και την αδέκαστη πραγματικότητα -την οποία βέβαια τώρα,
έπειτα από ενάμιση χρόνο ανορθολογισμού, αρχίζουν να την αναγνωρίζουν
και να γίνονται αίφνης ανελέητα σούπερ ρεαλιστές, να υποτάσσονται
μπρούμυτα κι απόλυτα στο ήδη υπάρχον, το οποίο έλεγαν ότι θα ανατρέψουν,
θα σκίσουν με έναν νόμο, ένα άρθρο και διαμιάς, οι Τιτάνες. Γιατί δεν
το έκαναν, αφού είχαν δίκιο και ήταν πιο σοφοί από τους αντιπάλους τους;
Γιατί δεν πέτυχε η κυρα-Τασία και ο Σκουρλέτης εκεί όπου απέτυχε ο
Βησαριόνοβιτς και ο Μπερλιγκουέρ;
Φαιδρό ερώτημα, θα πεις. Ναι, αλλά ο κόσμος τι φταίει; Ίσως φταίει κι
αυτός, που είναι μαραζιάρης, καθώς λέει ο Νιόνιος. Διότι, εντάξει,
νιώθονται κάποιοι αφελώς καλοδιάθετοι, αλλά τι περίμενε ένας δικηγόρος,
ας πούμε, ένας έμπορος, που είναι ο ορισμός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας,
από ανθρώπους που αναφέρονται ακόμη στον Βελουχιώτη (και δήθεν) στον
Λένιν, που επιπλέον και κατά βάθος αγνοούν; Άγνωστο.