Δανείζομαι τον αφορισμό του Αυγούστου Κόντ ότι οι "νεκροί μας κυβερνούν". Δεν ξέρω αν είναι πάντα σωστός. Κι ας εγείρεται μπροστά μας σε κάθε βήμα η πραγματικότητά του.
Από τη δραματική κραυγή του Γκαίτε στην "Αφιέρωση" του Φάουστ που έλεγε: "Ο,τι υπάρχει σαν σκιά μακριά μου το θεωρώ και μόνο ο,τι πέρασε βρίσκεται εμπρός μου ζωντανό", μέχρι τα δεινά που σωρεύονται στην ελληνική κοινωνία από την πολιτική "βαρβαρότητα" των ανεγκέφαλων αυτόκλητων "σωτήρων" της, όλα δείχνουν πως ο λαός και οι πολιτικοί ηγέτες του δεν μπορούν εύκολα να "σκοτώσουν" τους νεκρούς τους, το κακό παρελθόν τους!..
Η χώρα γεμάτη συντρίμμια. Σε πλήρη διάλυση με ό,τι έχει να κάνει με την αξιοπιστία της και την εθνική της αξιοπρέπεια. Με ό,τι έχει να κάνει με την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική συνοχή. Με ό,τι έχει να κάνει με το σεβασμό προς τους θεσμούς και προς το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο "κουρελιάστηκε" εν ονόματι της πολιτικής απάτης και με το πρόσχημα της "σωτηρίας" της χώρας.
Κι ένα ακόμη μνημόνιο ψηφίζεται την Κυριακή στη Βουλή των αβούλευτων. Μια ακόμη φοροληστεία σε βάρος της κοινωνίας. Μια ακόμη "επίδειξη" πολιτικής αυθαιρεσίας και πολιτικής ανικανότητας, με έκδηλη την εξαχρείωση του κομματικού καυγά και με αντιδράσεις ψύχωσης, διόγκωσης ή υπεραπλούστευσης των γεγονότων από τον ευρύτερο περίγυρο της ενημέρωσης.
Οσο παρατηρεί κανείς εκ του σύνεγγυς τα τεκταινόμενα, τόσο και προβληματίζεται από το εύρος του αντιφατικού συλλογισμού στο πολιτικό πεδίο. Με τους πολιτικούς να εμφανίζονται "εχθροί" της λογικής ως απόρροια της κοινωνικής συνείδησης και να επιμένουν στην αντίφαση των ενεργειών τους.
Οσο παρατηρεί κανείς αντιδράσεις και πολιτικά τεχνάσματα, εκπλήσσεται με τη μελοδραματική υποκρισία πολιτικών και "βολεμένων" δημοσιογράφων, κρατικοδίαιτων μέχρι πρότινος επιχειρηματιών και διαφόρων εθελοτυφλούντων παραγόντων μπροστά στη συνεχή υπανάπτυξη της χώρας, με όλα τα συνακόλουθα, η οποία διεπλάτυνε τα τελευταία χρόνια το χάσμα ανάμεσα στην επιχειρηματική νομενκλατούρα και την κοινωνία.
Οσοι διαθέτουν φιλελεύθερη αντίληψη, ενοχλούνται από την καθεστωτική νοοτροπία των κυβερνώντων, πρώην και τωρινών, ενώ η δημοκρατική τους ευαισθησία αντιδρά με τη διαπίστωση της υποτελούς λογικής και τη δημαγωγία των ανθρώπων ή καλύτερα των "τρωκτικών" της εξουσίας, που διαμορφώνουν το πλαίσιο των υποκριτικών πολιτικών παραλογισμών.
Η διαπίστωση άλλωστε, της αναντιστοιχίας μεταξύ λόγων εκτίμησης της πραγματικότητας και πράξεων, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε κοινωνικό, είναι μόνιμη. Από τη μια, το εντυπωσιακό ποσοστό έλλειψης και απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού. Από την άλλη, η "στήριξη" από αξιοπρόσεκτη μερίδα του εκλογικού σώματος, πολιτών ως επί το πλείστον εκφοβισμένων και ανασφαλών, συντηρητικής απόχρωσης με την έννοια του κοινωνικού τους διαμετρήματος.
Αν δε κανείς προσπαθήσει να αναζητήσει το βαθύτερο νήμα που διαπερνά και συνέχει την αναντιστοιχία ανάμεσα στις προσδοκίες του λαού και την άκρως απογοητευτική σημερινή πραγματικότητα, θα πρέπει να ψάξει στον άναρχο και δύσμορφο τρόπο της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι σήμερα.
Οι οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούσαν, και εξακολουθούν να εξυπηρετούν, ας μη γελιόμαστε, τα συμφέροντα της ελληνικής πολιτικής ολιγαρχίας και της ξένης επικυριαρχίας, οδήγησαν τη χ'ώρα στους δρόμους του κοινωνικού διχασμού, της υπανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών, με αποκορύφωση την κατάληξη μας σε μνημόνια και την εκχώρηση επί της ουσίας της εθνικής κυριαρχίας.
Υπάρχει μια αλήθεια που είναι αδιαπραγμάτευτη. Για δεκαετίες ολόκληρες, το μέγεθος των πολιτικών ηγετών στην Ελλάδα, με ελάχιστες εξαιρέσεις,ήταν κατά πολύ μικρότερο των περιστάσεων και των αναγκών της κοινωνίας. Δεν είχαν το αίσθημα της ιστορίας. Δεν πήγαν με τον ρουν που τους χάρασσε το αίσθημα αυτό, προσφέροντας έτσι στο έθνος.
Και δεν είναι ανάγκη να εξηγηθεί τι είναι αυτό το αίσθημα της κίνησης της ιστορίας. Η ιστορία του κόσμου αποδεικνύει ότι υπάρχει. Δεν αποδεικνύει ότι είναι ομοιόμορφη πάντα, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει!..
Η γνώση και η διαίσθηση οδηγεί τους ηγέτες να τη βρουν.Αν έχουν τη διαίσθηση να δουν καθαρά το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους, αν είναι ευεπίδεκτοι στα ερεθίσματα της κοινωνίας, αν έχουν παιδεία και μόρφωση, αν τέλος έχουν το πολιτικό θάρρος να αγωνιστούν, θα οδηγήσουν την κοινή γνώμη με την πειθώ, στην αποδοχή λύσεων, που είναι μέσα στον ρουν της ιστορίας!..