Δέχτηκες το «ή αυτοί ή εμείς».
Ακολούθησες το λόγο του μίσους.
Πίστεψες ότι οι άλλοι ήταν «μερκελιστές», ότι τους εκβίαζαν με τις λίστες και τα μαύρα ταμεία της Ζίμενς και για αυτό υποχωρούσαν στις απαιτήσεις των δανειστών.
Πίστεψες ότι μισθοί και συντάξεις θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο 2009 με ένα άρθρο σε ένα νόμο ή τουλάχιστον το άκουσες σαν μια υπερβολή που θα βοηθούσε την Αριστερά να ανέβει στην εξουσία για να δώσει έστω λίγα λιγότερα.
Πίστεψες ότι τα λεφτά που μοιράζει το κράτος είναι ανεξάρτητα από τα λεφτά που έχει στο ταμείο και σημασία έχει να έρθουν οι καλοί για να τα πάρουν από τους πλούσιους και να τα μοιράσουν στους φτωχούς.
Ανέχτηκες τους ισχυρισμούς ότι «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να πει όχι η Μέρκελ», ότι «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν», ότι «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν».
Ήθελες τα πράγματα να είναι έτσι.
Ήθελες για την ελληνική κρίση να φταίει ο διεθνής καπιταλισμός, οι τράπεζες, η Γερμανία.
Δεν ήθελες να δεις ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι βαθύτερο, ότι παρότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κατέρρεε για χρόνια, οι περισσότεροι Έλληνες ζούσαμε όλο και καλύτερα χάρη στα δάνεια που λάμβανε το κράτος και το πάρτι τελείωσε μόλις σταμάτησαν τα δανεικά.
Μίσησες το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία όταν έκαναν περικοπές, αλλά αθώωσες μέσα σου τις παροχές που έκαναν με λεφτά που δεν υπήρχαν.
Απέρριψες τους φορείς του πελατειακού κράτους, αλλά όχι το ίδιο το πελατειακό σύστημα με τα άδικα προνόμια που μοίραζε στους ευνοημένους του.
Είχες δίκιο να αγανακτείς με τη διαφθορά του παλιού συστήματος, αλλά δεν ήθελες να δεις ότι η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε από τις μίζες αλλά από το διπλασιασμό των δαπανών για μισθούς και συντάξεις μέσα σε λίγα χρόνια, χωρίς αύξηση των εσόδων.
Πίστεψες ότι αν φύγουν οι κακοί και έρθουν οι καλοί τα πράγματα θα φτιάξουν, έστω και λίγο, ανεξάρτητα από το αν στέκονταν όλα αυτά που υποστήριζαν οι καλοί ότι θα κάνουν.
Δεν αναρωτήθηκες ποτέ πώς μπορεί να έρθει βιώσιμη ευημερία χωρίς ισχυρή παραγωγική οικονομία και πώς λίγοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μπορούν να συντηρούν όλο και περισσότερους συνταξιούχους και εξαρτημένους από το δημόσιο.
Ένιωσες δικαίωση όταν η Αριστερά κέρδισε την εξουσία και οι ελπίδες σου αναπτερώθηκαν.
Κατάπιες τα καραγκιοζιλίκια του Καμμένου γιατί νόμιζες ότι σας ενώνει ο αντιμνημονιακός αγώνας. Πού να ήξερες ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα υπέγραφαν αγκαλιά καινούργια μνημόνια.
Παρακολουθούσες εκστασιασμένος τη «σκληρή διαπραγμάτευση», χωρίς να βλέπεις ότι ο λογαριασμός κάθε μέρα μεγάλωνε.
Νόμισες ότι το κλείσιμο των τραπεζών αφορά τους πλούσιους και όχι την παραγωγική οικονομία, από την οποία εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα η ζωή σου.
Ήσουν ενθουσιασμένος (μπορεί και να χόρευες) το βράδυ του δημοψηφίσματος για το συντριπτικό Όχι, χωρίς να διακρίνεις τη μεγάλη ήττα μέσα στο περιτύλιγμα της νίκης.
Είδες μια βδομάδα μετά το Όχι να γίνεται Ναι και το δέχτηκες σιωπηρά. Τι θα έκανες, άραγε, αν ο Σαμαράς επιχειρούσε να αντιστρέψει το αποτέλεσμα ενός ανάλογου δημοψηφίσματος;
Σου έλεγαν ότι θα διαγράψουν το χρέος και με την πολιτική τους το αύξησαν κατά μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια.
Ξαναψήφισες τον Σεπτέμβριο τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί πίστεψες λίγο το λεγόμενο παράλληλο πρόγραμμα, αλλά κυρίως γιατί δεν ήθελες να ρίξεις την αριστερή κυβέρνηση.
Ακόμη πίστευες ότι «δεν μπορεί τα πράγματα να γίνουν χειρότερα» και έτσι δεν θέλησες να καταλάβεις ότι και εσύ θα πληρώσεις την απώλεια ανάπτυξης 6% σε σχέση με την προ ΣΥΡΙΖΑ αναμενόμενη (σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των διεθνών οργανισμών) που θα έφερνε δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, 10 δισ. περισσότερο πλούτο στη χώρα τη διετία 2015-16, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά θα πήγαιναν στο κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο μέιλ Χαρδούβελη και τα μέτρα που λαμβάνονται τώρα.
Πάλι αμφιβάλλεις για τη χαμένη ανάπτυξη και δεν θέλεις να δεις όλες τις άλλες χώρες που ήταν σε μνημόνια να αναπτύσσονται, να μειώνουν την ανεργία και να αυξάνουν τα εισοδήματα. Όλες εκτός από την Ελλάδα.
Βλέπεις πως η κυβέρνηση προκειμένου να ισχυριστεί ότι δεν μειώνει τις συντάξεις, δεν διστάζει να αυξήσει τις εισφορές και να εξαερώσει τις συντάξεις των σημερινών εργαζομένων. Κι όλα αυτά ενώ διατηρούνται εξωφρενικά ασφαλιστικά προνόμια στα «ευγενή» ταμεία.
Βλέπεις να προσλαμβάνουν τους κολλητούς και τους συγγενείς.
Βλέπεις ενδεχόμενα σκάνδαλα να κουκουλώνονται αμέσως.
Διαπιστώνεις ότι τελικά για τους περισσότερους τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.
Για να μη δεις την πραγματικότητα σου ρίχνουν νέες δόσεις παραπλάνησης, μίσους και συκοφαντίας.
Ξέρουν πως σε χάνουν πολιτικά, γι’ αυτό και θέλουν να σε εγκλωβίσουν συναισθηματικά.
Μιλούν για αυταπάτες, όχι μόνο για να αποφύγουν την ευθύνη της μεγάλης εξαπάτησης, αλλά και για να ταυτιστείς μαζί τους. Σου λένε, όπως είχες εσύ αυταπάτες είχαμε κι εμείς.
Θέλουν να σε πείσουν ότι σημασία έχει να κυβερνούν οι καλοί, ανεξάρτητα από το ποια πολιτική εφαρμόζουν.
Αυτό που λένε όμως στην πραγματικότητα είναι ότι για εκείνους σημασία έχει να είναι οι ίδιοι στην εξουσία, ανεξάρτητα από το ποια πολιτική εφαρμόζουν.
Κι εσύ θα πρέπει να τους στηρίζεις ό,τι κι αν κάνουν...