ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΣ
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: Για να μην υπάρχει ανάγκη να
επιβάλεις φόρους, πρέπει να μην έχεις ανάγκες για δαπάνες. Για να
περιορίσεις τις δαπάνες πρέπει να μειώσεις την παρουσία του Κράτους.
Λιγότερο Κράτος σημαίνει για μικρότερες ανάγκες για φόρους.
Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Δεν είναι
πρόβλημα σήμερα ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αλλά η δουλειά που
(δεν) κάνουν σε σχέση με το κόστος λειτουργίας του Κράτους.
Με απλά λόγια, ΔΕΝ χρειάζονται ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ δημοσίων υπαλλήλων αλλά ΠΩΛΗΣΕΙΣ κρατικών επιχειρήσεων.
Η Ελλάδα χρειάζεται επενδύσεις. Επενδύσεις που θα έρθουν να καλύψουν
τα κενά στην οικονομική δραστηριότητα και κυρίως κενά στην απασχόληση.
Όταν αυτά τα κενά στην οικονομική δραστηριότητα τα καλύπτουν
ανεπαρκείς, αναποτελεσματικοί, δαπανηροί και αντιπαραγωγικοί κρατικοί
φορείς και οργανισμοί, το κόστος είναι διπλό: Κοστίζουν και δεν
προσφέρουν. Ούτε καν στην απασχόληση προσφέρουν γιατί δεν αναπτύσσονται
υγιώς δεν μεγαλώνουν όπως συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα για να έχουν
ανάγκη από ακόμη περισσότερες θέσεις εργασίας.
- Προστατεύοντας τις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, ΔΕΝ προστατεύουμε τη χώρα από την Ανεργία.
- Η ανεργία μειώνεται όταν αυξάνεται η ανάγκη για νέες θέσεις εργασίας.
Νέες δουλειές δημιουργούνται όταν αυξάνεται η πιθανότητα κερδοφορίας.
Στην Ελλάδα οι επενδύσεις σήμερα δεν ξεπερνούν το 11% του ΑΕΠ, υποδιπλάσιο του μέσου ευρωπαϊκού όρου.
Για να υπάρξουν επενδύσεις πρέπει το Κράτος να φύγει από τη μέση, να
μην εμποδίζει, να μην καλύπτει με τον άγαρμπο όγκο του τα πραγματικά
κενά και τις ανάγκες της οικονομίας.
Η Κυβέρνηση κάνει λάθος να πιστεύει ότι με την επικείμενη αναδιάταξη
του Χρέους, θα απελευθερωθούν πόροι για να εφαρμόσει την πολιτική της.
- Η ρύθμιση του Χρέους που φαίνεται ότι κέρδισε η ΠΦΑ Κυβέρνηση, δυστυχώς δεν απελευθερώνει την οικονομία από την ανάγκη τεράστιων πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% ετησίως.
Η ΠΦΑ Κυβέρνηση έπεσε στην παγίδα του Σόιμπλε και του Τόμσεν.
- Αφού εξάντλησε κάθε περιθώριο αύξησης των φόρων, τώρα για να πετύχει αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα, θα πρέπει να μειώσει το Κράτος.
Μειώνοντας το Κράτος, μπορεί να έρθει η ανάπτυξη μέσα από ιδιωτικές επενδύσεις που θα κληθούν να καλύψουν το κενό.
Όταν όμως αυτή διαδικασία γίνεται αργά, απρόθυμα και χωρίς σχέδιο, ο
παράγων χρόνος καταστρέφει κάθε προοπτική και κάθε ελπίδα ανάκαμψης…
ΤΟ ΧΡΗΜΑ