Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Και ξαφνικά προέκυψε δίλημμα! Απολύουμε τους πλαστογράφους από το Δημόσιο ή όχι; «Μα, είναι 2500 “ψυχές”, άσε που δεν εξέδωσαν οι ίδιοι τα πλαστά πτυχία, απλώς τα χρησιμοποίησαν» είναι πολύ πιθανόν να σκέφτηκαν οι «φιλάνθρωποι» των υπουργείων. Στο κάτω κάτω, είναι δυνατόν να κλείσει με δραματικό τρόπο, ένα θέμα που, εδώ και δεκαετίες, ήταν μόνο μία μικρή παρανυχίδα στο αμαρτωλό Δημόσιο;
Το σχέδιο είναι να τους δοθεί η ευκαιρία να ανακτήσουν νόμιμα τα πιστοποιητικά που αναγκάστηκαν οι «δυστυχείς» να τα αποκτήσουν παράνομα. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, για παράδειγμα, προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή τον παλιό νόμο Γιαννάκου, να κληθούν δηλαδή να δώσουν ειδικές εξετάσεις, προκειμένου να λάβουν νόμιμο τίτλο σπουδών.
Απ ότι αντιλαμβάνεται κανείς δεν είναι πρόσφατο το φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τις «ανθρωπιστικές» διαθέσεις των Συριζανέλ. Το έγκλημα είναι παλιό και δεν θα ασχολιόταν κανείς αν δεν τους είχε αναγκάσει το Μνημόνιο.
Οι υποθέσεις αυτές, έχουν βασικά δύο σκέλη, ένα ποινικό και ένα υπηρεσιακό : ως προς το ποινικό σκέλος, μιλάμε για πλαστογραφία που παραγράφεται, ως πλημμέλημα, στα πέντα έτη. Άρα, μετά πέντε έτη , από το διορισμό, ποινική ευθύνη, δεν μπορεί να υπάρξει. Ως προς το υπηρεσιακό σκέλος, η υπηρεσία οφείλει να ανακαλέσει τον παράνομο διορισμό, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, επειδή ο υπάλληλος συνετέλεσε και ο ίδιος στην παρανομία.
Είναι σχεδόν αδύνατο, να βρεθεί άκρη, μέσα στον νομικό κυκεώνα και στον αμοραλισμό που διακατέχει τους ανθρώπους που διαχειρίζονται για λογαριασμό του Δημοσίου τέτοιες καταστάσεις. Ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής είχε εκπονήσει κατά καιρούς φακέλους που χάθηκαν στα συρτάρια επιτροπών και «ευαίσθητων» προϊσταμένων σε διάφορες υπηρεσίες. Και διαχρονικά, υπήρχε πολιτική κάλυψη σχεδόν για όλους.
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: ποιο ρόλο μπορεί να παίζει η ποινή σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία η οποία υποτίθεται ότι διαθέτει κράτος δικαίου; Πώς ακριβώς αισθάνεται ένας νέος άνθρωπος που διαβάζει την σχετική είδηση «συγκάλυψης» κρατικών υπαλλήλων από το ίδιο το κράτος, για υπόθεση πλαστογραφίας; Τι καταλαβαίνει όταν ακούει μια αφήγηση που περιλαμβάνει ΙΕΚ και ΤΕΕ που δίνουν πλαστά πιστοποιητικά, όταν μαθαίνει για 2500(!) ανθρώπους που διορίστηκαν παράνομα και όταν ανακαλύπτει ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να «συγχωρήσει» την παρανομία, χωρίς καμία επίπτωση στην καριέρα των πλαστογράφων;
Η λογική λέει ότι οι εν λόγω δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να απολυθούν δια παντός και μάλιστα χωρίς καμία αποζημίωση, οι ιδιοκτήτες των φορέων που εξέδιδαν πλαστά έγγραφα να δικαστούν και ίσως, οι υπουργοί που υπέγραφαν τους διορισμούς να κληθούν στον εισαγγελέα για εξηγήσεις. Να, φέρνω στον νου μου τώρα, τις κραυγαλέες περιπτώσεις των διορισμών στο Μετρό και τις ξεκαρδιστικές αποκαλύψεις για τους απίθανους φακέλους των διορισμένων. Έδωσε ποτέ εξηγήσεις ο λαλίστατος υπουργός που τις υπέγραφε; Όλοι τον ξέρουμε αλλά δεν ιδρώνει το αυτί του, όταν ανοιχτά διαπομπεύεται με τα πορίσματα της Επιθεώρησης Δημόσιας Διοίκησης!
Σύμφωνα με τον Dodds, οι κοινωνίες της «ντροπής» και της «ενοχής», θεωρούν ύψιστο αγαθό την απόλαυση της τιμής και της δημόσιας εκτίμησης. Το «τι θα πει ο κόσμος; Πώς θα αντικρίσω τους άλλους;», η ντροπή που θα νιώσουν από την κοινωνική απόρριψη αποτελεί τον άξονα της συμπεριφοράς τους. Στις κοινωνίες της ενοχής, οι άνθρωποι νιώθουν ενοχή για πράξεις που έπρεπε να έχουν αποφύγει.
Στη δική μας, όμως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Κινούμενοι μεταξύ «κομματοκρατίας και καταναλωτικού ξιπασμού, το σύστημα συνεχίζει να διδάσκει αήθεια και πρόκληση σε όλους, αναπαράγοντας καθυστέρηση και τυχοδιωκτισμό.
Να δούμε, μέχρι πότε θα πληρώνουμε φόρους για να κάνει πολιτική «φιλανθρωπίας» το αδηφάγο κράτος των «πειρατών». Μέχρι πότε θα δουλευόμαστε μεταξύ μας, κρύβοντας κάτω από το χαλί, τη μίζερη και σάπια πολιτική μας ζωή…