Στην κυβέρνηση αυτή δόθηκαν από την αρχή πολλές ευκαιρίες. Ο Αλέξης Τσιπρας με μεγάλη ευκολία μετατράπηκε από ίνδαλμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο αγαπημένο παιδί της ευρωπαϊκής Δεξιάς και Κεντροδεξιάς, ο συνεταίρος του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον.
Ακόμη και τα hedge funds παρακολούθησαν από κοντά την τρομακτική μετάλλαξη μιας κυβέρνησης ανταρτών και ανατρεπτικών στοιχείων, στο πιο πειθήνιο, στα κελεύσματα δανειστών και εταιρών, καθεστώς στην Ευρώπη.
Από την πρώτη στιγμή μετα τις ευρωεκλογές ήταν προφανές για τους δανειστές ότι εάν δεν πετύχαιναν να βάλουν στο καλούπι τους τον Αλέξη Τσιπρα, το πείραμα της Ελλάδας θα αποτύγχανε σίγουρα και βίαια, οδηγώντας όχι μόνο στην απώλεια δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και δημιουργώντας ένα “failed state” στην καρδιά της Ευρώπης.
Έτσι τελικά η ενσωμάτωση του Αλέξη Τσιπρα στο στρατόπεδο των δανειστών ηταν το μεγάλο πείραμα. Αυτή ηταν η πραγματική πρόκληση για την κ. Μερκελ πρωτίστως. Και όπως συμβαίνει συνήθως, στο τέλος κερδισμένοι είναι οι Gερμανοί.
Με την προχθεσινή συμφωνία στο Eurogroup οι δανειστές και το Βερολίνο δίνουν μια ακόμη ευκαιρία στην ελληνική κυβέρνηση. Ειχε προηγηθεί η συμφωνία του Φεβρουαρίου του 2015, οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις στο στυλ Βαρουφάκη, η τακτική Φλαμπουράρη («δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» το ΔΝΤ), η ανοχή στο δημοψήφισμα, η νέα προσφορά μετα το δημοψήφισμα, το νέο Μνημόνιο, η ιώβειος υπομονή στο 9μηνο που ακολούθησε με τα Κατρουγκάλεια και Σταθάκεια δόγματα, αυτοσχεδιασμούς και «κόκκινες» γραμμές…
Και φθάσαμε στο προχθεσινό Eurogroup. Την προηγουμένη η κ. Μερκελ διαβεβαίωνε τον Αλέξη Τσιπρα στην Κωνσταντινούπολη, ότι όλα θα πάνε καλά, αφού ο ίδιος είχε περάσει το Τρίτο πιο σκληρό Μνημόνιο, υιοθετούσε αδιαμαρτύρητα από τον “κόφτη” μέχρι το Ταμείο εκχώρησης Δημόσιας Περιουσίας και φυσικά δεσμεύονταν ότι θα συνεχίζει να αποτελεί η Ελλάδα την δεξαμενή ασφαλείας για τους μετανάστες και πρόσφυγες που προσπαθούν να φθάσουν στην Γερμανία.
Οι δανειστές δίνουν μια ακόμη ευκαιρία στην Ελλάδα. Δίνουν χρήματα για να πληρωθούν οι δόσεις και να αποτραπεί μια χρεωκοπία που θα τίναζε στον αέρα και το δημοψήφισμα στην Βρετανία.
Δίνουν χρήματα για να μπορέσει το κράτος να πληρώσει μέρος των εσωτερικών οφειλών του (στις οποίες οφείλονται και τα περίφημα πλεονάσματα και success story του κ. Τσιπρα) και έβαλε το πλαίσιο για την αναδιάρθρωση του χρέους μετα το 2018 και εφόσον διαπιστωθεί από την Ανάλυση Βιωσιμότητας του χρέους, ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Η συμφωνία της Τρίτης είναι ένα πρώτο εργαλείο. Είναι ένα κατσαβίδι με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να σκάψει το τούνελ της διαφυγής από την κρίση, την ύφεση, την παρακμή.
Όμως υπάρχουν πολλά εάν και εφόσον…
Με δηλώσεις σαν αυτή του κ. Καμμενου που κατήγγειλε ως αντισυνταγματική την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, που πριν δυο εικοσιτετράωρα είχε ο ίδιος ψηφίσει με τα τέσσερα, με ψευδοϋποσχεσεις σαν αυτή, που ναι μεν κόβεται το ΕΚΑΣ, αλλά δεν θα επιστραφεί αναδρομικά (όταν γνωρίζεις ότι θα πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα), με γενναίες δηλώσεις ότι ψηφίζουμε μεν το πάγωμα των ειδικών μισθολογίων, αλλά θα βρούμε ισοδύναμα μέχρι τα Χριστούγεννα, με ντρίπλες για τις ιδιωτικοποιήσεις, παρουσιάζοντας λίγο πολύ το Υπερταμείο σαν το Κοινωφελές Ίδρυμα που μας είχε λείψει τόσα χρόνια, με τα κλάματα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, ότι “δεν ψηφίσαμε αυτό που νομίζετε ότι ψηφίσαμε, αλλά απλώς το κάναμε γιατί φέρνουμε πιο κοντά το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, που είναι ο σοσιαλισμός”, δουλειά δεν γίνεται.
Με τέτοια μυαλά, όσο και κοφτερό κι αν είναι το κατσαβίδι, καμιά τρύπα στον τοίχο, να ανοίξει το πολύ-πολύ. Άντε να κόψεις και κανένα δάκτυλο.
Και φοβάμαι ότι πια ούτε άλλο κατσαβίδι έχει μείνει για εμάς ,ούτε επίδεσμος για να τυλίξεις το τραύμα…
Το ερώτημα είναι: ρούχα και ύφος αλλάζεις. Μυαλά αλλάζεις;