Με τη χώρα να πηγαίνει από το ένα χάλι στο άλλο, και με κάθε λογής πολιτικά ξόανα να αποφασίζουν για την τύχη της και τις τύχες των πολιτών της, χωρίς να ξέρουν κυριολεκτικά τι τους γίνεται, έχει πέσει σαν επιδημία στη χώρα η ανάγκη διάγνωσης αυτού του κακού, που δεν φαίνεται να αναχαιτίζεται με τίποτα.
Άλλος λέει ότι φταίει ο δικομματισμός, άλλος λέει η Παιδεία, άλλος οι εκμεταλλευτές οι ξένοι, άλλος το κακό μας το κεφάλι, άλλος οι ψευταράδες πολιτικοί…ένα σωρό διαγνώσεις κυκλοφορούν κι ένα σωρό προτάσεις, μπας και φρενάρει η κατρακύλα.
Τελικά, ποια είναι η σωστή διάγνωση; Γιατί, χωρίς τη σωστή διάγνωση δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τη σωστή θεραπεία.
Κατά τη ταπεινή μου γνώμη όλες οι διαγνώσεις που προτείνονται είναι σωστές. Όλα στην Ελλάδα χωλαίνουν. Η διαφορά μεταξύ της μίας διάγνωσης με την επόμενη είναι μόνο στο χρονικό σημείο που μπορεί να τοποθετηθεί η κάθε μία.
Δηλαδή: Ο Τσίπρας έγινε Πρωθυπουργός, επειδή ψηφίστηκε από κάποιους που, μην έχοντας την πνευματική διαύγεια να καταλάβουν πόσο καταστροφικά θα κατέληγαν τα ψέματά του, έκλεισαν τα μάτια και τον ψήφισαν. Ψηφίστηκε όμως και από άλλους, που, εθισμένοι στο «μπαίνω στο κόμμα και πιάνω δουλειά στο Δημόσιο», επίσης έκλεισαν τα μάτια και έδωσαν τα ηνία της χώρας στον μεγαλύτερο ψευταρά πολιτικό, που έχει παρουσιαστεί ποτέ σε χώρα της Δύσης.
Ο Τσίπρας θα φύγει σύντομα, αλλά η βάση επί της οποία έγινε το τραγικό λάθος δεν θα αλλάξει. Και κάποιος επόμενος πάλι θα την χρησιμοποιήσει και πάλι θα τα καταφέρει να μας κοροϊδέψει, με τον ίδιο, ίσως και χειρότερο τρόπο.
Άρα αυτή η επικίνδυνη βάση πρέπει να καταστραφεί. Πως όμως;
Πρώτα, μια σύντομη ανάλυση:
Ο Τσίπρας ψηφίστηκε και έγινε Πρωθυπουργός. Αυτό είναι δημοκρατικό. Υπάρχουν και Πρωθυπουργοί που δεν ψηφίστηκαν, ακόμα και σε δημοκρατίες, λόγω συγκυριών, εκτάκτου ανάγκης. κτλ., όπως λόγου χάριν ο Τσόρτσιλ στην πρώτη του θητεία ή ό Λίντον Τζόνσον μετά τη δολοφονία του Κένεντι. Αλλά, βασικά, στη Δύση οι Πρωθυπουργοί ψηφίζονται και εκλέγονται δημοκρατικά.
Μήπως λοιπόν πρέπει να καταργήσουμε τη δημοκρατία για να μην προκύπτουν καταστροφικά ανδρείκελα όπως ο Τσίπρας;
Όχι, βέβαια. Πριν αποδεχτούμε μια τέτοια ριζική λύση, πρέπει να διορθώσουμε την ποιότητα του ψήφου του Έλληνα Άρα, η πολιτική διαπαιδαγώγηση του Έλληνα ψηφοφόρου προηγείται του δικαιώματός του να ψηφίζει. Που φυσικά οδηγεί στην σωστή Παιδεία.
Μετά, πως διορθώνεται η δίψα για θέση στο Δημόσιο, που οδηγεί χιλιάδες Έλληνες να ψηφίζουν όσους υπόσχονται θέσεις εκεί για αυτούς και το συγγενολόι τους; Πρέπει να απαξιώσουμε το Δημόσιο εντελώς, μειώνοντας μισθούς, εξαφανίζοντας προνόμια, όπως η ασφάλιση, η έλλειψη αξιολόγησης κτλ. βρίζοντας ταυτόχρονα κάθε Δημόσιο υπάλληλο; Όχι βέβαια. Πριν αρχίσουμε να τσεκουρεύουμε αδιάκριτα κόσμο, μπορούμε να κάνουμε μια γρήγορη ανάλυση του κάθε Δημόσιου τομέα και κάθε Δημόσιου υπαλλήλου. Πως; Πανεύκολο:
Αρχίζουμε από την κορυφή, και ρωτάμε: « Αυτή εδώ η υπηρεσία, τι ακριβώς κάνει:». Μετά: «Αυτό που κάνει είναι απαραίτητο; Τι θα συμβεί αν το σταματήσουμε;». Αν π.χ. η υπηρεσία είναι εκεί για να βάζει μια σφραγίδα κάθε τρεις εβδομάδες και απασχολεί δέκα άτομα, καλύτερα να κλείσουμε την υπηρεσία εντελώς και να δώσουμε την σφραγίδα σαν επιπρόσθετη λεπτομέρεια σε κάποιον άλλον τομέα, που καταλήγουμε ότι πραγματικά χρειάζεται. Με το ίδιο πνεύμα αξιολογούμε και τις θέσεις στο Δημόσιο και κλαδεύουμε άμεσα όσες δεν χρειάζονται.
Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο όμως. Αυτά έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί, και συνεχίζουν να γράφονται, αν και παραδόξως στην πράξη δεν βλέπουμε τίποτα ουσιώδες. Και αυτό συμβαίνει, διότι κανένας δεν θέλει να υποστεί αυτός και το κόμμα του το πολιτικό κόστος. Τι κάνουμε λοιπόν; Πως γίνεται και τα καταφέρνουν τόσες άλλες Δυτικές χώρες, κι εμείς δεν μπορούμε με τίποτα;
Να που είναι το πρόβλημα:
Σε όλες εκείνες τις χώρες που τα πολιτικά πράγματα λειτουργούν περισσότερο από όσο δεν λειτουργούν, υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα που κάποτε στην ιστορία τους, κάποια παντοδύναμη πολιτική οντότητα έστησε σε γερά θεμέλια, με απώτερο σκοπό την παραγωγική διαχείριση της εξουσίας και την αποφυγή της διαφθοράς. Και μετά πήρε μέτρα, με την σωστή διαπαιδαγώγηση και έλεγχο, ούτως ώστε το υπόβαθρο του συστήματος να ενισχυθεί και να μην καταρρεύσει με την έλευση στην πολιτική σκηνή ενός λαοπλάνου εγωκεντρικού δημαγωγού.
Αυτό δεν το καταφέραμε ποτέ στην Ελλάδα, κι αυτός είναι ο λόγος, που τώρα υποφέρουμε τόσα δεινά. Εκεί που πήγαινε κάτι να γίνει μετά τη δικτατορία, εμφανίστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, και με τα λεφτά της Ευρώπης δημιούργησαν μια ηγετική κλίκα καταχραστών από τη μια μεριά, κι από την άλλη διαστρέβλωσαν το σύνταγμα και το κατέστησαν κουρελόχαρτο για προσωπική τους χρήση.
Διότι, αν είχε στηθεί κάποιο σωστό σύστημα, όπως στις πετυχημένες χώρες, ένας ανίδεος όπως ο Τσίπρας, και να κατάφερνε να ψηφιστεί, το σύστημα θα τον εμπόδιζε να κάνει τέτοια τερατώδη ζημιά. Τώρα, χωρίς φραγμό από πουθενά, αυτός και η παρέα του θερίζουν κι αλωνίζουν με το χειρότερο θράσος, χρησιμοποιώντας την συστημική καταστροφή που έστησε το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε μετά η Νέα Δημοκρατία, αδυνατώντας να αντισταθεί στον πειρασμό τόσης αυθαίρετης εξουσίας.
Για να έχουμε μια ελπίδα λοιπόν για ένα καλύτερο μέλλον, πρέπει πρώτα να στήσουμε ένα γερό και σωστό σύστημα, και αυτό μόνο μια παντοδύναμη ή σχεδόν παντοδύναμη κυβέρνηση μπορεί να το κάνει. Κι επειδή οι καιροί δεν είναι για δικτατορίες και τέτοια, μια οικουμενική κυβέρνηση, όπως αυτή που προτείνει ο Λεβέντης, η οποία θα ασχοληθεί με το θέμα, είναι η μόνη λύση. Είναι εγγυημένο ότι θα προκύψει ένα τέτοιο σύστημα από μια τέτοια κυβέρνηση; Δυστυχώς, όχι. Αλλά, αξίζει να το προσπαθήσουμε. ‘Άλλος δρόμος, δυστυχώς, δεν υπάρχει. Αν αυτό γίνει, αν καταφέρουμε δηλαδή να στήσουμε επιτέλους ένα πολιτικό σύστημα της προκοπής, μετά έχουμε μια βάση για να χτίσουμε περαιτέρω. Ένα σωστό πολιτικό σύστημα με γερά θεμέλια θα απορροφήσει τον εκάστοτε ηλίθιο που θα καταφέρει να μας ξεγελάσει και να πάρει την εξουσία, και δεν θα τον αφήσει να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά.
Όσο όμως παραμένουμε έτσι στον αέρα, ότι και να προσπαθούμε, άκαρπο θα καταλήγει. Είναι σαν να επιμένουμε να πάρουμε παιχνίδια, παίζοντας, όχι μόνο χωρίς τερματοφύλακα, αλλά (λόγω Ανδρέα Παπανδρέου), και χωρίς αμυντικούς.