Ενδιαφέρουσα η είδηση για την έναρξη της ναυπήγησης του νέου τουρκικού επιθετικού – αποβατικού σκάφους 26,000 τόνων κλάσης «JUAN CARLOS 1» ή «TCG ANADOLU». Το αποβατικό αυτό που επελέγη επίσης από το Αυστραλιανό Ναυτικό, έχει εντυπωσιακές δυνατότητες.
Σχολιάζει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Έχει πλήρωμα 261 άνδρες και μπορεί να μεταφέρει δύναμη μέχρι 913 στρατιώτες, 46 άρματα τύπου Leopard 2 και αμφίβια αποβατικά σκάφη, έχει ανωτάτη ταχύτητα τους 21 κόμβους, υπηρεσιακή 15 με την οποία έχει αυτονομία 9.000 ναυτικά μίλια. Το τελικό κόστος του σκάφους ήταν 600 εκατ. δολάρια σε τιμές 2009.
Η τουρκική έκδοση προβλέπεται ότι θα φέρει 6-8 μαχητικά τύπου F-35B, τέσσερα επιθετικά ελικόπτερα τύπου T-129 ATAK, οχτώ μεταφορικά ελικόπτερα, δύο ελικόπτερα S-70B Seahawk, καθώς επίσης και δύο μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV).
Το μοναδιαίο κόστος των F-35B είναι γύρω στα 120 εκατ. δολάρια σε κατάσταση «fly away», που σημαίνει ότι με έξτρα κινητήρες, ανταλλακτικά, εκπαίδευση και εργαλεία θα φτάσει τα 200 εκατ. δολάρια ανά μονάδα.
Δηλαδή, μόνο τα F-35B θα φτάσουν το 1,2 με 1,6 δισ. δολάρια. Ήδη το κόστος ξεπέρασε τα 2 δισ. δολάρια. Εάν δε σε αυτά προσθέσουμε και το κόστος των ελικοπτέρων και το υλικό της αποβατικής δύναμης φτάνουμε εύκολα σε ένα συνολικό κόστος που θα αγγίζει τα 3,5 δισ. δολάρια.
Ας δούμε τώρα ποια είναι η αποστολή ενός τέτοιου σκάφους. Είναι σαφές ότι μιλάμε για ένα σκάφος σχεδιασμένο για υπερπόντιες αποστολές που χρειάζεται μία ναυτική μοίρα για προστασία και υποστήριξη. Βεβαίως ισχύει και εδώ το στρατιωτικό δόγμα του «ένα ίσον κανένα» (το έχουν καταλάβει καλά οι Ρώσοι που διαθέτουν μόνο το «Κουζνέτσοφ» και οι Γάλλοι με το «Ντε Γκολ»).
Άρα για να είναι ένα σκάφος μονίμως επιχειρησιακό χρειάζεσαι τουλάχιστον δύο, ιδανικά τρία για να έχεις δύο πλοία πάντα έτοιμα. Ένα τέτοιο πλοίο δίνει επιχειρησιακές δυνατότητες τις οποίες δεν μπορεί μια χώρα να τις διαθέτει… «part-time», καθότι, εάν δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμα, στρατηγικά, όταν θα βρίσκεται σε κάποιο ναυπηγείο για συντήρηση, πολύ απλά θα ανοίγει ένα επικίνδυνο «παράθυρο τρωτότητας» για τον κάτοχο…
Επομένως, ένα τέτοιο σκάφος όχι μόνο είναι επιχειρησιακά άχρηστο στο περιβάλλον του Αιγαίου, αλλά θα μπορούσε να πέσει θύμα μιας Πυραυλακάτου ή ενός Υποβρυχίου ανά πάσα στιγμή και να γίνουν σκόνη και θρύψαλα τα 3,5 δισ. δολάρια. Άρα γιατί και για πού ακριβώς το θέλει η Τουρκία;
Φαίνεται ότι η Τουρκία προτίθεται να αποπειραθεί να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στον Κόλπο και γι’ αυτό έκλεισε συμφωνία με το Κατάρ δημιουργώντας στρατιωτική βάση εκεί. Φαντάζομαι, ότι οι Ιρανοί είναι ήδη κατενθουσιασμένοι με αυτή την τουρκική ιδέα. Πρέπει να έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις ο Ερντογάν, αλλιώς δεν εξηγείται.
Πάμε να δούμε όμως την απαραίτητη σύνθεση του στόλου συνοδείας ενός τέτοιου σκάφους. Χρειάζεται μία μεγάλου εκτοπίσματος φρεγάτα για αντιαεροπορική κάλυψη περιοχής, η οποία όμως πρέπει να έχει τουλάχιστον δύο πυροβόλα των 127 χλστ. για πυρά υποστήριξης των αποβατικών δυνάμεων (που δεν έχει η Τουρκία), μία φρεγάτα αντιαεροπορικής προστασίας σημείου (έχει τις φρεγάτες «Barbaros» γι’ αυτό), ώστε τα δύο πλοία μαζί να μπορούν να αντιμετωπίσουν αεροπορικές επιθέσεις κορεσμού.
Επίσης, μία φρεγάτα ανθυποβρυχιακών επιχειρήσεων (έχει τις «Yabuz»), ένα υποβρύχιο για «Blue Waters» που δεν διαθέτει, διότι τα υποβρύχια τύπου 209-1400 μπορούν να επιχειρούν μέχρι έναν μήνα, ένα πλοίο γενικής υποστήριξης (έχει τα κλάσης «Akar»), αλλά και δύο μικρότερα αποβατικά, ενώ κανένα από τα αποβατικά σκάφη που διαθέτει δεν είναι ικανό για ωκεάνιες επιχειρήσεις.
Άρα, συγχρόνως με το «ANADOLU» και για κάθε σκάφος αυτής της κλάσης, πρέπει να ξεκινήσει άμεσα την ναυπήγηση μίας μεγάλης Φρεγάτας, ενός υποβρυχίου ανοικτής θαλάσσης και δύο αποβατικών σκαφών περί τους 7.000 τόνους έκαστο για τη μεταφορά υλικού υποστήριξης της αποβατικής δύναμης.
Τα πλοία που δεν χρειάζονται νέα ναυπήγηση αυτή την στιγμή θα λείψουν από το στόλο των οποίον υπάγονται τώρα, άρα πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ναυπηγηθούν και αυτά. Το δε κόστος όλων αυτών, ξεπερνάει κατά πολύ τον αμυντικό προϋπολογισμό της Τουρκίας για την επόμενη εικοσαετία.
Αν σε αυτό τον προϋπολογισμό, προσθέσουμε τα νέα Άρματα μάχης ALTAY, τα 100 F-35A της Αεροπορίας το νέο μαχητικό που σχεδιάζουν και το ότι τα ελικόπτερα πρέπει να έχουν επεξεργασία θαλάσσης άρα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα αλλά απαιτούνται καινούργια με αυξημένο κόστος, τότε ο Αμυντικός προϋπολογισμός της Τουρκίας ξεπερνάει συνδυαστικά τους προϋπολογισμούς… της Γαλλίας μαζί με της Βρετανίας!
Η ιστορία αυτή σα να μου θυμίζει λίγο το «ήθελε η Μυλωνού και τον άντρα της με τους πραματευτάδες»… κόψτε κάτι ρε καρντάσια, γιατί στο τέλος σας βλέπω να καταλήγετε οικονομικά σαν και μας. Τις προδιαγραφές τις έχετε και το ξέρετε, ενώ η «φυγή προς τα εμπρός», αγαπημένη στρατηγική του Ερντογάν για την υπέρβαση σοβαρών προβλημάτων δεν θα τους δικαιώνει κάθε φορά…
Υπάρχει ένα τελευταίο ερώτημα, το που θα βρίσκεται η ναυτική βάση από την οποία θα επιχειρούν τα πλοία αυτά. Η Τουρκία έχει δύο βάσεις στον Ελλήσποντο, μία στην Μαύρη θάλασσα, δύο στο Αιγαίο και μία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι βάσεις του Ελλησπόντου και του Αιγαίου ενέχουν δυνητικούς κινδύνους για τον στόλο αυτό λόγω Ελλάδας, άρα πρέπει να αποκλειστούν, η βάση της Μαύρης Θάλασσας πρέπει να αποκλειστεί λόγω Ρωσίας, οπότε της απομένει η βάση της Ανατολικής Μεσογείου.
Η λογική λοιπόν λέει ότι η βάση αυτού ή αυτών των πλοίων θα είναι η βάση του Ισκεντερούν (Αλεξανδρέττα) στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία θα χρειαστεί ριζική ανακατασκευή (άλλο μεγάλο κονδύλι) για να φιλοξενήσει τον στόλο / στόλους αυτούς και τις αποβατικές δυνάμεις τους.
Για όλους όσοι έχουν αγχωθεί με το νέο «Τουρκικό Αεροπλανοφόρο» τους συνιστώ να χαλαρώσουν, όχι μόνο διότι το γιατί το Ισκεντερούν βρίσκεται πολύ μακριά από το Αιγαίο, οπότε θα υπάρχει χρόνος για μία προετοιμασία θερμής υποδοχής, αλλά και διότι μπλέκει σε πολύ «βαθιά νερά», όπου συχνά τα προβλήματα που σου δημιουργούνται είναι περισσότερα από τις λύσεις που σου προκύπτουν…