Βλέποντας χθες βράδυ στα δελτία ειδήσεων το «σόου» μεταξύ Μπαλαούρα και Κασιδιάρη φρίκαρα… και θυμήθηκα κάποιες παλιές «αθώες» εποχές, πριν από την επέλαση της ιδιωτικής τηλεόρασης, και πολύ πριν την καθιέρωση του διαδικτύου, τότε που οι εθνοπατέρες μας ήταν μακρινές, απόμακρες, και πάνω απ όλα αξιοσέβαστες φιγούρες.
Εποχές δηλαδή που οι βουλευτές έλυναν και έδεναν, ελεύθεροι από κάθε είδους κριτική, και απολαμβάνοντας τιμές πανταχόθεν, με τα πολιτικά γραφεία τους να είναι καθημερινά γεμάτα από ψηφοφόρους με αιτήματα για ρουσφέτια. Τα δε γραφεία των βουλευτών της επαρχίας, μικρών θεών των τοπικών κοινωνιών, γέμιζαν από πεσκέσια, όπως κότες, τενεκέδες με λάδι, κρασιά, αυγά, κλπ. Οτιδήποτε μπορούσε να προσκομίσει ο ψηφοφόρος στον «προστάτη» του για να γίνει η δουλειά του. Μέχρι και μεσολάβηση για εξετάσεις ούρων ή για σπερμοδιάγραμμα, τους ζητούσαν. Έτσι ήταν επί δεκαετίες η λειτουργία της μπανανίας μας...
Επισήμως, τους βουλευτές ο πολύς κόσμος τους έβλεπε μόνο στα επίκαιρα στον κινηματογράφο, πάντα με σοβαροφανές ύφος, να καταθέτουν κάποιο στεφάνι κλπ. Αλλιώς, η μόνη εικόνα που είχε γι αυτούς ήταν από κάποιο γκρο πλαν ασπρόμαυρο τηλεοπτικό πλάνο της ολομέλειας της βουλής, όπου όλοι ανεξαιρέτως φορούσαν σκούρα κοστούμια και γραβάτα (ήταν νομίζω υποχρεωτική τότε), ενώ οι γυναικείες παρουσίες ήταν ελάχιστες.
Και μετά άνοιξαν οι ουρανοί, άρχισε δηλαδή να εκπέμπει η ιδιωτική τηλεόραση. Με τους βουλευτές να γίνονται αίφνης τηλεοπτικοί σελέμπριτις (μαϊντανοί), να ξημεροβραδιάζονται στα στούντιο, και να μη βάζουν γλώσσα μέσα, περιφερόμενοι από πάνελ σε πάνελ. Συναγωνιζόμενοι σε εμφανίσεις τους επαγγελματίες καραγκιόζηδες.
Τότε ήταν η εποχή που ο μέσος ψηφοφόρος αφ ενός μεν κατάλαβε την γύμνια τους, αφ ετέρου δε λάτρεψε την όλη αυτή ανισορροπία, στέλνοντας δεκάδες μέχρι πρότινος άγνωστους θαμώνες των πάνελ στα έδρανα της βουλής για να νομοθετούν εκ μέρους του. Με μόνο εφόδιο τους την φτηνή ατάκα, τις στριγκιές φωνές, τις υποσχέσεις, και την ακατάσχετη παπαρολογία επί παντός του επιστητού. Και ανάμεσά σε όλους αυτούς, οι πιο πετυχημένοι αποδείχθηκαν όλοι εκείνοι που κατήγγειλαν τους πάντες και τα πάντα, κυρίως οι «αριστεροί» του Κολωνακίου, που έκαναν καριέρα πουλώντας «αριστεροσύνη» εκ του ασφαλούς, σε μια Ελλάδα της επίπλαστης ευμάρειας, της πλήρους ισοπέδωσης, και της γενικευμένης ατιμωρησίας.
Και μετά ήρθε το μνημόνιο, και ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε! Με τον κάθε παπάρα αγαναΧτιστή «φίλο του λαού» να μπαίνει στη Βουλή υποσχόμενος σκίσιμο του μνημονίου, ξυλοδαρμό του Σόιμπλε, κατάργηση των φόρων, και ότι άλλο μπορούσε να κατεβάσει η κούτρα του. Με αποτέλεσμα το κοινοβούλιο να καταντήσει στάνη … κυριολεκτικά. Γεμάτη από γίδια και από γιδοβοσκούς. Με άλλους να φοράνε ψαράδικα γιλέκα, σαγιονάρες, ταγάρια, και άλλες να φοράνε μπλούζες με στάμπες το Α των αναρχικών, παπαγάλους, κλπ. Με κάποιες μάλιστα (κυρίως συριζαίες θείτσες) να πλέκουν, να τρώνε γεμιστά μέσα από τάπερ, ή να περιφέρονται ανάμεσα στα έδρανα με σαμπό ψάχνοντας τον… κυλικειάρχη, εν ώρα συνεδρίασης παρακαλώ. Και με πολλούς εξ αυτών να κοιμούνται κανονικά στα έδρανα, την ώρα που κάποιος συνάδελφός τους αγορεύει για το μέλλον και την «προκοπή του τόπου». Μιλάμε για κατάντια.
Εκεί βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Σε μια βουλή όπου ο εκτελών χρέη προέδρου ουρλιάζει στους από κάτω «κάτσι κάτ ρε…», χαρακτηρίζοντάς τους «καραγκιόζηδες», κι εκείνοι να του απαντούν «είσαι βλάκας ρε, βλαμμένε…» και άλλα τέτοια διάφορα!
Αν το όλο ζήτημα δεν ήταν τόσο σοβαρό, αφού έχει να κάνει με την υπόσταση της δημοκρατίας, θα το χαρακτήριζα άκρως διασκεδαστικό, αφού σε προσωπικό επίπεδο, τα δυο τελευταία χρόνια, εκτός από το κουνάβι στο κανάλι Ε, την καταβρίσκω να παρακολουθώ συνεδριάσεις της βουλής καθώς είναι ότι πιο διασκεδαστικό υπάρχει, ειδικά τώρα που ελλείψει χρημάτων έχει εξαφανισθεί από τις οθόνες μας η πάλαι ποτέ trash tv, που με χαλάρωνε τα παλιότερα βράδια.
Ποιο Ερωτοδικείο, και ποιος Κώστας Μυλωνάς; Μπαλαούρας, Κασιδιάρης, Θεοπεφτάτου, και τα μυαλά στο σέικερ!
Βουλή των Ελλήνων δηλαδή… το απόλυτο (μεταμοντέρνο) ρεάλιτι.
Strange Attractor
ΥΓ- Πάνω που λες ότι μετά την αποχώρηση των δραχμαζανικών φρούτων στυλ Βαλαβάνη και Ραχήλ, εξαντλήθηκαν τα εδώδιμα, τσουπ… σκάει μύτη μια ακόμη θείτσα νομοθέτης, π.χ. Θεοπεφτάτου, Βαγενά, κλπ και αναρωτιέσαι: Μα καλά πόσοι και πόσες είναι; Δεν τελειώνουν ποτέ; Λεγεώνες… μιλιούνια.
Βοήθειά μας.