Ως ανθρωπότητα έχουμε υποστεί απίστευτες σε έκταση και αριθμούς
τραγωδίες, από φυσικές καταστροφές μέχρι και ανθρώπινες θηριωδίες,
καταλήγοντας σε βαρύτατους φόρους αίματος που λειτουργούν διαχρονικά ως
ορόσημα φρίκης και ολέθρου.
Πάμπολλες μάλιστα έπιασαν τους ανθρώπους κυριολεκτικά στον ύπνο, αιφνιδιάζοντάς τους και αυξάνοντας έτσι τις απώλειες.
Κάποιες εξ αυτών βέβαια θα μπορούσαν να είχαν αποσοβηθεί αν ακούγαμε
τις εκκλήσεις όσων προειδοποιούσαν με τον πιο κατηγορηματικό και
απερίφραστο τρόπο.
Εμείς θα μιλήσουμε για σύγχρονα πολεμικού τύπου γεγονότα που θα
μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν τα αυτιά μας ήταν πρόθυμα και η
ανθρώπινη φύση μας λιγότερο φονική φυσικά…
Το Περλ Χάρμπορ
Ο αιφνιδιαστικός ιαπωνικός βομβαρδισμός της αμερικανικής ναυτικής
βάσης στη Χαβάη οδήγησε τις ΗΠΑ σε μια συγκεκριμένη περιπέτεια που θα
γινόταν γνωστή ως Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πολύ πριν από την επίθεση
βέβαια, οι Αμερικανοί ήξεραν ότι οι Ιάπωνες συγκέντρωναν σαν τρελοί
κατασκοπευτικές πληροφορίες για τις κινήσεις του αμερικανικού στρατού,
την ίδια ώρα που είχαν εντοπιστεί αναρίθμητες ιαπωνικές αναγνωριστικές
αποστολές στις ακτές των ΗΠΑ.
Τρεις μέρες μάλιστα πριν από την επίθεση που θα σκότωνε 2.400
αμερικανούς ναύτες και θα έσερνε τις ΗΠΑ στον πόλεμο, ο πρόεδρος
Φράνκλιν Ρούσβελτ είχε λάβει κατεπείγον και διαβαθμισμένο 26σελιδο
υπόμνημα (με ημερομηνία 4 Δεκεμβρίου 1941) από το Τμήμα Αντικατασκοπείας
του Ναυτικού, το οποίο προειδοποιούσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο για την
επικείμενη αιματοχυσία στη «Δυτική Ακτή, τη Διώρυγα του Παναμά και την
περιοχή της Χαβάης». Γιατί αγνόησε η Ουάσιγκτον τις ρητές
προειδοποιήσεις για χτύπημα σε αμερικανικό έδαφος, αυτό αποτελεί
ζητούμενο όλα αυτά τα χρόνια.
Ακόμα και πριν από αυτό όμως, ο στρατηγός εν αποστρατεία Γουίλιαμ
Μπίλι Μίτσελ είχε διατυπώσει τις παραινέσεις του για συναγερμό του
αμερικανικού στρατού, καθώς διέβλεπε αιφνιδιαστικές ιαπωνικές επιθέσεις
χωρίς την κήρυξη πολέμου σε Χαβάη, Αλάσκα και Φιλιππίνες. Τόσο
καθησυχασμένος εμφανιζόταν ο αμερικανικός στρατός για τις προθέσεις των
Ιαπώνων που είχε βάλει να υπηρετούν στα νευραλγικής σημασίας ραντάρ του
Ειρηνικού νεοσύλλεκτους οπλίτες χωρίς καμία ειδίκευση!
Όταν μάλιστα εμφανίστηκαν τα πρώτα «μπιπ» στα ραντάρ που
σηματοδοτούσαν τη μαζική άφιξη των ιαπωνικών αεροπλάνων, ο επικεφαλής
της βάρδιας καθησύχασε τους φαντάρους λέγοντάς τους να μην ανησυχούν.
Δεν ανησύχησαν, κι έτσι 2.459 άντρες των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων
έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα, πυροδοτώντας φυσικά τα σενάρια που
θέλουν την Ουάσιγκτον να αγνοεί ηθελημένα τις εκκλήσεις για να αλλάξει η
κοινή γνώμη των Αμερικανών και να ριχτούν οι ΗΠΑ στον πόλεμο…
Η Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα
Η εισβολή του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε επισήμως στις 22
Ιουνίου 1941 και κατέληξε με 775.000 γερμανούς και άλλους 800.000
σοβιετικούς στρατιώτες νεκρούς (σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις).
Ταυτοχρόνως, σηματοδότησε την είσοδο της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο. Αν δεν
ήταν βέβαια ο βαρύς ρωσικός χειμώνας, οι ναζί θα έπαιρναν εύκολα την
Ένωση, καθώς την αιφνιδιαστική τους προέλαση τίποτα δεν φαινόταν να
μπορεί να την ανακόψει.
Οι Σοβιετικοί έπρεπε βέβαια να περιμένουν την επιθετικότητα του
Χίτλερ, καθώς ο «Πατερούλης» Στάλιν είχε λάβει τουλάχιστον εκατό
προειδοποιήσεις για τα απόρρητα ναζιστικά σχέδια. Οι Σοβιετικοί γνώριζαν
εξάλλου από πρώτο χέρι την τεράστια κινητοποίηση του γερμανικού στρατού
στη συνοριακή τους γραμμή, φάνηκε ωστόσο ότι ήθελαν να πειστούν από τις
δικαιολογίες του Χίτλερ ότι η στρατιωτική κίνηση γινόταν για να
γλιτώσουν από τους βρετανικούς βομβαρδισμούς, παρά το γεγονός ότι ήταν
σαφές σε όλους ότι ο Χίτλερ κέρδιζε μέχρι τότε τον πόλεμο.
Ο ίδιος ο επικεφαλής της σοβιετικής αντικατασκοπείας προανήγγειλε
στον Στάλιν για τα επικείμενα σχέδια του Γ’ Ράιχ, αν και κατέληξε με μια
σφαίρα φυτεμένη στο κεφάλι του. Πάμπολλοι επίσης σοβιετικοί κατάσκοποι
είδαν την «κόκκινη» ηγεσία να κωφεύει στις εκκλήσεις τους για άμεση
οργάνωση της σοβιετικής άμυνας.
Στο τελευταίο μάλιστα δεκαήμερο πριν από τη ναζιστική εισβολή, οι
σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες απέστειλαν όχι λιγότερα από 47 υπομνήματα
στο Κρεμλίνο προβλέποντας σωστά ακόμα και την ακριβή ημερομηνία της
επίθεσης! Την ίδια μοιραία περίοδο, οι σοβιετικοί συνοριοφύλακες είχαν
αιχμαλωτίσει εκατοντάδες γερμανούς κατασκόπους, οι οποίοι ομολόγησαν ότι
το Γ’ Ράιχ ετοιμαζόταν για άμεση επίθεση στις 22 Ιουνίου. Ακόμα και οι
Πολωνές ούρλιαζαν στους σοβιετικούς στρατιώτες της μεθορίου «Σοβιετικοί,
Σοβιετικοί, ο πόλεμος καταφτάνει», αλλά και «Σοβιετικοί, ο πόλεμος θα
ξεκινήσει σε μια βδομάδα»!
Τρεις ημέρες πριν από την εισβολή, τα ιπτάμενα αναγνωριστικά της ΕΣΣΔ
αποκάλυψαν ότι τα γερμανικά άρματα μάχης και τα βομβαρδιστικά είχαν
κατακλύσει τα ρωσικά σύνορα, αν και πάλι ο Στάλιν δεν έκανε τίποτα…
Η ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ
Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 2ας Αυγούστου 1990, περισσότεροι από
100.000 ιρακινοί στρατιώτες πέρασαν τα σύνορα με το Κουβέιτ και μέχρι
να ξημερώσει η μέρα, είχαν στα χέρια τους την πρωτεύουσα και τους
άρχοντες σε φυγή στην έρημο. Η επίθεση λογίστηκε αιφνιδιαστική και
πολλοί αποτύγχαναν να βρουν έναν καλό λόγο για την εισβολή, αν και στην
πραγματικότητα το σκηνικό προετοιμαζόταν εδώ και τουλάχιστον πέντε
χρόνια ως άλλος ένας σταθμός στην άκαρπη απόπειρα του Σαντάμ να βάλει
στο χέρι τις πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας.
Τόσο η CIA όσο και ο αμερικανικός στρατός είχαν προειδοποιήσει την
κυβέρνηση για την επικείμενη επίθεση, αν και εκείνη όχι μόνο έκλεισε τα
αυτιά της στα καλέσματα, αλλά έσπευσε και να εκχωρήσει στον Χουσεΐν
δάνειο 1,2 δισ. δολαρίων δύο μέρες πριν από την εισβολή! Η ίδια η άρνηση
εξάλλου των ΗΠΑ να πάρουν ρητή θέση κατά μιας ενδεχόμενης εισβολής ήταν
αυτή που ώθησε τον Σαντάμ να επιτεθεί, θεωρώντας τη ως απόδειξη ότι η
Αμερική ήταν στο πλευρό του.
Η αμερικανική πλευρά ήταν τόσο ανέτοιμη κατά τους τακτικισμούς του
Σαντάμ που θα χρειάζονταν τέσσερις μέρες για να καταφτάσουν τα πολεμικά
πλοία του αμερικανικού Ναυτικού στην περιοχή, αλλά και πάλι το Κουβέιτ
θα έπρεπε να περιμένει την παρέμβαση του ΝΑΤΟ για να αποχωρήσουν οι
δυνάμεις κατοχής από τα εδάφη του, σηματοδοτώντας έτσι τον Πόλεμο του
Κόλπου. Κάπου 25.000 ιρανικοί στρατιώτες και άλλοι 248 νατοϊκοί, αλλά
και 100.000 ιρακινοί πολίτες σκοτώθηκαν στον Πόλεμο του Κόλπου, αν και
οι απώλειες του Ιράκ σε ανθρώπινες ζωές θα άγγιζαν το 1 εκατ. ψυχές στα
επόμενα χρόνια, εξαιτίας των εξαντλητικών κυρώσεων…
Η Γενοκτονία της Ρουάντα
Εκατό μερόνυχτα κράτησε η καλά σχεδιασμένη σφαγή 800.000 Τούτσι και
μετριοπαθών Χούτου από τους σκληροπυρηνικούς εξτρεμιστές της φυλής των
Χούτου. Η πρωτοφανής και συστηματική αιματηρή εκστρατεία εξόντωσης της
κοινότητας των Τούτσι, όπως και των πολιτικών αντιπάλων των Χούτου
ανεξαρτήτως εθνοτικής ταυτότητας, ξεκίνησε στις 7 Απριλίου 1994, μία
ημέρα μετά την κατάρριψη του ιδιωτικού αεροπλάνου του προέδρου της
χώρας Ζιβενάλ Χαμπιαριμάνα, αν και προσχεδιαζόταν τουλάχιστον από το
1992, καθώς από τότε ο βέλγος πρεσβευτής προειδοποιούσε για τα ζοφερά
σχέδια των Χούτου.
Έτερος βέλγος καθηγητής είχε εμφανιστεί μάλιστα ενώπιον του βελγικού
Κοινοβουλίου για να προειδοποιήσει τη Δύση ότι τα τάγματα θανάτου των
Χούτου είχαν πιάσει δουλειά. Ακόμα και τον ηγέτη των εξτρεμιστών
κατονόμασε ο καθηγητής, αν και μάταια.
Τον Ιανουάριο του 1994 μάλιστα ο βέλγος διοικητής των δυνάμεων του
ΟΗΕ στην περιοχή απέστειλε ένα φαξ (που έμεινε στην Ιστορία ως «φαξ της
γενοκτονίας») στο στρατηγείο των Ηνωμένων Εθνών μιλώντας ξεκάθαρα για
την επαπειλούμενη εθνοκάθαρση των Τούτσι. Ο διοικητής ζητούσε επιτακτικά
ενισχύσεις αλλά και την άδεια να επιτεθεί σε παραστρατιωτικούς θύλακες
των Χούτου.
Ο ΟΗΕ όχι μόνο αρνήθηκε να στείλει κυανόκρανους αλλά τον διέταξε να
ενημερώσει για τη γενοκτονία την κυβέρνηση της Ρουάντα, τους ίδιους
ανθρώπους δηλαδή που προετοίμαζαν τη σφαγή! Και σαν να μη φτάνει αυτό,
δυο-τρεις γιάφκες γεμάτες με όπλα που ξετρύπωσαν οι κυανόκρανοι
παραδόθηκαν τελικά στους κρατικούς της Ρουάντα, παρά το γεγονός ότι ήταν
οι κυβερνητικοί αυτοί που εκπαίδευαν και όπλιζαν τους αντάρτες…
Παρ’ ό,τι Ηνωμένα Έθνη και Βέλγιο διατηρούσαν δυνάμεις στη Ρουάντα,
δεν δόθηκε ποτέ εντολή να κινητοποιηθούν μπας και μπει φρένο στη
γενοκτονία. Οι Βέλγοι και οι περισσότεροι κυανόκρανοι αποσύρθηκαν, την
ίδια ώρα που οι Γάλλοι -σύμμαχοι της κυβέρνησης των Χούτου- έστειλαν μεν
δυνάμεις για να δημιουργηθεί μια ζώνη ασφαλείας, κατηγορήθηκαν ωστόσο
βάσιμα ότι όχι μόνο ότι δεν έκαναν αρκετά για να σταματήσουν τη σφαγή,
αλλά και ότι συνέδραμαν σε αυτή…
Όλος ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Όπως ξέρουμε, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε επισήμως το 1919 με την
υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, της εξαντλητικής και δυσβάσταχτης
για τη Γερμανία συμφωνίας ειρήνης που έψαχνε να τη συντρίψει οικονομικά
ώστε να μην ξανασηκώσει πολεμικό κεφάλι. Αν και όπως είναι επίσης
γνωστό, το μόνο που έκανε είναι να θέσει τα θεμέλια για τον επόμενο
παγκόσμιας εμβέλειας πόλεμο και μάλιστα αρκετά σύντομα.
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών κατηγορούσε τη Γερμανία για την πρόκληση του
Μεγάλου Πολέμου και την υποχρέωνε σε απίστευτα ποσά ως πολεμικές
αποζημιώσεις, ρίχνοντας στον λαό τη σκιά τόσο της οικονομικής εξαθλίωσης
όσο και της εθνικής ντροπής. Με την τοπική οικονομία σμπαράλια και τον
πληθωρισμό και την ανεργία να παίζουν χωρίς αντίπαλο, η ναζιστική
ρητορεία εκμεταλλεύτηκε τη δυσμενή οικονομική συγκυρία προπαγανδίζοντας
υπέρ του εθνικού γοήτρου και της άρνησης για καταβολή οποιασδήποτε
αποζημίωσης.
Παρά το γεγονός ότι οι Σύμμαχοι είχαν πολλά να κερδίσουν από τη
Συνθήκη των Βερσαλλιών, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έβλεπαν τα μελλούμενα
του συμφώνου ειρήνης αλλά και τη ζοφερή του κληρονομιά. Ένας από αυτούς
δεν ήταν άλλος από τον διαπρεπή οικονομολόγο Τζον Μέιναρντ Κέινς, ο
οποίος ισχυρίστηκε από την πρώτη στιγμή ότι η συνθήκη είχε πεθάνει πριν
καλά καλά γεννηθεί (χαρακτηρίζοντάς τη «καρχηδονιακή ειρήνη»). Την ίδια
ώρα, ο εξέχων γάλλος στρατάρχης του Μεγάλου Πολέμου, Φερντινάντ Φος,
είχε προειδοποιήσει ότι η συνθήκη δεν ήταν το τέλος του πολέμου, αλλά
ένα μικρό διάλειμμα, λέγοντας περιβόητα: «Αυτή δεν είναι ειρήνη. Είναι
ανακωχή για είκοσι χρόνια».
Και φυσικά είχε δίκιο, καθώς 20 χρόνια αργότερα η Γερμανία θα
ξεκινούσε τις εχθροπραξίες που θα έμεναν γνωστές ως Β’ Παγκόσμιος
Πόλεμος! Ο Φος προειδοποίησε ότι η Γερμανία θα ήταν ακόμα πιο δυνατή τη
δεύτερη φορά που θα αιματοκυλούσε την Ευρώπη, όταν θα εισέβαλε λέει σε
Γαλλία και Αγγλία. Οι Γερμανοί έκαναν ακριβώς αυτό, αφήνοντας πίσω την
ίδια ώρα κάπου 50 εκατ. νεκρούς…