Όλη η δημόσια περιουσία, ακόμα και τα νερά, σε ένα ταμείο με διάρκεια 99 ετών, που συνδιοικείται από τον ESM με δικαίωμα βέτο υπέρ του τελευταίου.
Όλη η φορολογική πολιτική, σε μια αρχή υπέρτερη της Βουλής και της κυβέρνησης, υπόλογη μόνο στον ξένο παράγοντα επί της ουσίας, που διαρρηγνύει ακόμα και αυτό το ελάχιστο περίβλημα δημοκρατικότητας, δηλαδή το αποκλειστικό προνόμιο της Βουλής να εισηγείται νόμους. Δηλαδή πάμε πίσω ακόμα και από την αμερικανική επανάσταση, που όπως μου θύμισε ο καθηγητής Σ. Μαρκέτος είχε διακηρύξει το “no taxation, without representation”.
Όλη η δημοσιονομική πολιτική από τη νομοθετική στην εκτελεστική λειτουργία, μέσα από τη “δημοκρατία” των διαταγμάτων. Και αν κάποια κυβέρνηση τολμήσει να διαφωνήσει κατ' εντολή του λαού, κατάργηση του ρόλου της με “αυτοματοποιημένο” μηχανισμό που θα κόβει μισθούς και συντάξεις ερήμην της. Ένα μόνιμο καθεστώς νεοφιλελεύθερης εκτάκτου ανάγκης, που ο Σόιμπλε δεν τόλμησε να ζητήσει δημοσίως και ούτε ο Καρλ Σμιτ να φανταστεί.
Όλο το ιδιωτικό χρέος στα χέρια των αρπακτικών funds.
Όλα αυτά όχι για τρία χρόνια- ούτως ή άλλως απαράδεκτη διάρκεια αφού και μια μέρα χωρίς λαϊκή κυριαρχία είναι πάρα πολύ- αλλά έως ότου επιτευχθούν οι εν γένει δημοσιονομικοί στόχοι του 3ου μνημονίου, δηλαδή στο διηνεκές.
Με άλλα λόγια, μια χώρα που γίνεται χώρος, οικόπεδο στη διάθεση των δανειστών, των αποικιοκρατών και των ντόπιων ολιγαρχών, που ήδη διαβαίνουν την πόρτα- μεταφορικά ή κυριολεκτικά- του κου Παππά για να διαπραγματευθούν μαζί του το νέο τοπίο της διαπλοκής. Ένα υβριδικό πολίτευμα, με διακοσμητικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και θεσμοθετημένο παρακράτος που δρα στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, κινούμενο μεταξύ του υπερεθνικού και του εθνικού πεδίου. Ένας διαρκής και ανηλεής ταξικός πόλεμος των ολοένα λιγότερων πολύ πλουσίων εις βάρος των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων. Μια πορεία με πολλούς συνενόχους που συναπαρτίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία αυτής της Βουλής αλλά που δε θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί χωρίς να υπάρχουν 153 ανθρωπάκια που ψηφίζουν πραγματικά τα πάντα, ό,τι τους ζητηθεί, “για τη δραχμή, για το πετσί”, όπως τραγουδούσε ο Πάνος Τζαβέλας.
Κι όμως, εκτός από τα θρασίμια μιας πολιτικής γενιάς που δεν έμαθε τίποτα πέρα από τον καριερισμό και τη δίψα του “έχειν”, πέρα από εκείνους που έγιναν “αριστεροί” από συνήθεια ή κατά τύχη, υπάρχουν ανάμεσά τους άνθρωποι που στάθηκαν απέναντι στα τανκς. Τι να πει κανείς ιδίως για αυτούς. Δε σκέφτονται πως ό,τι δεν μπόρεσαν οι βασανιστές τους, δηλαδή να τους κάνουν να αρνηθούν τις αρχές τους, το καταφέρνουν οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και ο τυχοδιώκτης που είναι στη θέση του πρωθυπουργού; Ότι στρώνουν το δρόμο στο Μιχαλολιάκο; Τι θλίψη, τι άτιμος τρόπος να γερνάς μέσα στην απόλυτη ματαίωση.
Ακόμα κι αν όλο το χρέος διέγραφαν οι πιστωτές μονοκονδυλιά δε θα άξιζε να θυσιάσουμε τη λαϊκή κυριαρχία, το Σύνταγμα- έστω αυτό το κολοβό Σύνταγμα- για χάρη του. Όταν έχεις έστω κάποια βασικά στηρίγματα κυριαρχίας μπορείς να αγωνίζεσαι ταξικά, κοινωνικά, πνευματικά για καλύτερους μισθούς, για συντάξεις, για δουλειές, για δικαιώματα και για ό,τι άλλο. Όταν χάνεις την κυριαρχία σου στη χώρα σου ως λαός, όταν χάνεις την έστω και περιορισμένη δυνατότητα να αποφασίζεις για την τύχη σου, διαρκώς νέα μέσα ελέγχου και λεηλασίας, ιδίως των φτωχότερων και των πιο αδύναμων θα βρίσκονται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μόνο μια αόριστη υποσχετική θα δοθεί για το χρέος. Ποιος θα μιλήσει στα σοβαρά με κυβέρνηση που αυτοκαταργείται, με χώρα- χώρο.
Ο τόπος αγωνιά, σε κάθε σπίτι σχεδόν, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε πλατεία, σε κάθε μαζικό χώρο, υπό το πλήγμα αυτής της πρωτοφανούς προδοσίας. Αγωνιά εξαιτίας της ξεφτίλας του “συντρόφου”. Ο λαός έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθεί σήμερα με κάθε δυνατό μέσο. Ο λαός υπάρχει ως τέτοιος όταν δρα σε πλαίσιο άσκησης κυριαρχίας. Αλλιώς γίνεται άθροισμα υπηκόων που απλά συγκατοικούν, συνευρίσκονται σε ένα χώρο. Ο λαός πρέπει να τους ρίξει και να μην εμπιστευθεί ούτε τους συνενόχους του, γιατί αύριο μπορεί να έχει μετατραπεί σε άμορφη μάζα.