Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ συνήθιζε να λέει ότι η επιτυχία στην πολιτική είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου. Θυμήθηκα τον αφορισμό αυτό του Τσόρτσιλ, παρακολουθώντας τη συζήτηση στη Βουλή το Σαββατοκύριακο.
Ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του έδειχναν να μην έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους, καθώς υποστήριζαν αυτά που έως πρόσφατα κατήγγελαν με φανατισμό. Μακριά από την πραγματικότητα, μακριά από αυτά που βιώνει καθημερινά ο μέσος Έλληνας, θριαμβολογούσαν για τα ανύπαρκτα επιτεύγματά τους και στηλίτευαν τα έργα και τις ημέρες της αντιπολίτευσης.
Ο κ. Μητσοτάκης, η κ. Γεννηματά και τα στελέχη τους κατήγγελλαν τον κ. Τσίπρα προσωπικά και την κυβέρνησή του σαν τα κόμματά τους να είναι εντελώς αμέτοχα του σημερινού δράματος. Και αυτοί επίσης υποσχέθηκαν με ενθουσιασμό έξοδο από την κρίση, με τις δικές τους συνταγές.
Δεν κατοικούν όμως Λωτοφάγοι σε αυτή τη χώρα. Όλοι θυμόμαστε τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά - Βενιζέλου και όλα τα πεπραγμένα τους. Όλοι θυμόμαστε την κυβέρνηση Καραμανλή, που πρόλαβε να διαφύγει όταν ξέσπαγε η κρίση.
Την κρίση αυτή την επιδείνωσε δραματικά ο αμέριμνος Γ. Παπανδρέου, που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν, για να καταλήξει στο Καστελλόριζο. Την επιδείνωσε δραματικά και ο Α. Σαμαράς που υποσχόταν στα Ζάππεια να καταργήσει τα μνημόνια και να συνάψει νέες συμφέρουσες συμφωνίες με τους δανειστές. Και χειρότερος από όλους αποτέλειωσε ό,τι είχε απομείνει από τους προηγούμενους ο κ. Τσίπρας και οι ανεκδιήγητοι συνεργάτες του, που θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα καταργούσαν τις ρυθμίσεις τους με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Όλοι αυτοί οι συνυπαίτιοι της συμφοράς εμφανίσθηκαν στη Βουλή πρόθυμοι να υποσχεθούν την έξοδο από την κρίση και έτοιμοι να εκτοξεύσουν βαρύτατες κατηγορίες ο ένας εναντίον του άλλου. Ωσάν να μην έχουν παρελθόν και μάλιστα πολύ πρόσφατο. Ωσάν η κρίση να έπεσε εξ ουρανού και ουδείς να ευθύνεται για το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Κανείς τους δεν είχε την πολιτική γενναιότητα να ζητήσει συγγνώμη από εκατομμύρια ανθρώπους που σήμερα και εξαιτίας τους υποφέρουν. Κανείς δεν μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας. Κανείς δεν είπε ότι εκεί που οδήγησαν τη χώρα ήταν νομοτελειακά αναπότρεπτη η πτώχευση. Και κανείς δεν είπε ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, ότι η καταστροφή θα συνεχισθεί για πολλά ακόμη χρόνια και ότι έξοδος από την κρίση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Κανείς δεν είπε ότι ακόμη και την ύστατη ώρα, όταν ακόμη στην αρχή η κρίση ήταν σχετικά αντιμετωπίσιμη, το πολιτικό προσωπικό της χώρας δημαγωγούσε και κατήγγελλε αυτούς που μας δανείζουν αντί να έλθει σε μία ειλικρινή και έντιμη συνεννόηση μαζί τους.
Είναι φανερό ότι η ευθύνη για τα όσα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν βαρύνει συνολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας. Βαρύνει, τον καθένα κατά την αναλογία του, όλους αυτούς που από τη θέση πρωθυπουργών ή κεντρικών υπουργών διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα τελευταία χρόνια έως και σήμερα. Και η εσχάτη πλάνη είναι να πιστέψει κανείς ότι οι καταστροφείς μπορεί να γίνουν ξαφνικά τώρα σωτήρες.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Στην αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να γεννήσει νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, νέες ηγεσίες, νέους πολιτικούς, πρόσωπα άφθαρτα που δεν έχουν ευθύνες για την καταστροφή. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό τόσο θα βαθαίνει η κρίση και τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η διαχείρισή της.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι δεν προσέρχονται πλέον στις κάλπες. Δεν είναι τυχαίο ότι άλλοι υπερψηφίζουν διάφορους γραφικούς, τυχάρπαστους ή ακόμη και κατηγορούμενους ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Και δεν είναι τυχαίο, καθώς οι περισσότεροι δεν περιμένουν τίποτε από αυτούς που πρωταγωνίστησαν το Σαββατοκύριακο στη Βουλή και εκείνους που ακόμη τους ακολουθούν.