Ένα κράτος είναι τότε μόνο εθνικά
κυρίαρχο, όταν η χρηματοδότηση των δαπανών του προϋπολογισμού του δεν
εξαρτάται από άλλους – ενώ, όταν συμβαίνει το αντίθετο, τότε δεν
πρόκειται για κράτος αλλά για αποικία / ακουστικό
.
«Οι παραισθήσεις συνιστούν «στρεβλωμένα αντιληπτικά βιώματα», υπαρκτών όμως αντικειμένων της αντίληψης. Αντίθετα, οι ψευδαισθήσεις συνιστούν αντιληπτικά βιώματα των ασθενών, χωρίς υπαρκτά αντικείμενα της αντίληψης – αν και οι ασθενείς είναι απολύτως βέβαιοι για την ύπαρξή τους. Είναι γεγονός άλλωστε πως οι ψευδαισθήσεις δεν επηρεάζονται από κριτικά αντεπιχειρήματα, ενώ ο ασθενής συχνά χαίρεται, αφού δεν συνειδητοποιεί την πλάνη του» (Α.Δ.).
.
Άποψη
Εν πρώτοις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός
παραδέχθηκε πως είχε ψευδαισθήσεις το 2015, για να αντιμετωπίσει τις
κατηγορίες εναντίον του – με βάση τις οποίες έλεγε ψέματα στους Έλληνες.
Το γεγονός αυτό είναι μάλλον ανησυχητικό, ειδικά επειδή κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πως οι ψευδαισθήσεις του ανήκουν στο παρελθόν –
οπότε δεν μπορούμε παρά να είμαστε επιφυλακτικοί, σε σχέση με τις
δηλώσεις του για τα (κατά τον ίδιο) ελπιδοφόρα αποτελέσματα του Euro
Group..
Ανεξάρτητα τώρα από αυτά, δεν υποστηρίξαμε ποτέ πως η δραχμή
ήταν ένα νόμισμα που εξασφάλιζε την ευημερία της Ελλάδας – αφού ήταν
ανέκαθεν συνδεδεμένη με μεγάλες υποτιμήσεις για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, είχε οδηγήσει στην αύξηση των χρεών ως αποτέλεσμα της κακής οικονομικής διαχείρισης εκ μέρους των κυβερνήσεων,
«εξέτρεφε» τη διαφθορά, τη διαπλοκή και το πελατειακό κράτος, μας
επιβάρυνε με υψηλά επιτόκια δανεισμού που ενίοτε υπερέβαιναν το 20% κοκ.
Όσον αφορά το ευρώ μετά την εισαγωγή
του, όπου το χρέος ήταν περίπου στο 100% του ΑΕΠ σε παρούσες αξίες
(γράφημα), επιβράδυνε κάπως την αύξηση του έως το 2008 – όπου είχε
φτάσει στο 109% του ΑΕΠ ή στα 264 δις €. Αμέσως μετά όμως εκτινάχθηκε στο 127% ή στα 300 δις €, με τη διόγκωση των ελλειμμάτων από το ΔΝΤ – ο βασικός στόχος του οποίου ήταν η είσοδος του στην Ευρωζώνη, μέσω του ελληνικού Δούρειου Ίππου.
.
.
Περαιτέρω, έχοντας τονίσει πως δεν
έπρεπε να είχαμε υιοθετήσει ποτέ το ευρώ, ότι αφού το επιχειρήσαμε
είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε τα μέτρα μας για να μην οδηγηθούμε σε
αδιέξοδα, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι (ανάλυση), τεκμηριώσαμε πολλές φορές τα προβλήματα που έχουν σχέση με τυχόν έξοδο μας από την Ευρωζώνη – όπως στο πρόσφατο κείμενο (άρθρο), στο οποίο πήραμε μεν απαντήσεις, αλλά καμία που να λύνει όλες τις επί μέρους απορίες μας.
Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις όμως, όπου η Ελλάδα χρεοκόπησε αφού αποφασίσθηκε η επιτήρηση της στο διηνεκές εκ μέρους της Γερμανίας,
χωρίς όμως τα οφέλη της χρεοκοπίας (όπως η μείωση του δημοσίου χρέους, η
επανεκκίνηση της οικονομίας κλπ.), είμαστε ίσως υποχρεωμένοι να
επανεξετάσουμε το θέμα – επειδή όσα προβλήματα και αν θα μας
δημιουργούσε το εθνικό νόμισμα, θα ήταν προτιμότερα από την μετατροπή
μας σε μία κατεχόμενη γερμανική αποικία, παράλληλα με τη λεηλασία της
ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας σε εξευτελιστικές τιμές.
.
Προβλέψεις για το μέλλον
Συνεχίζοντας, τα επόμενα στάδια του απόλυτου εξευτελισμού που βιώσαμε στο χθεσινό Euro Group, όπου πέσαμε ξανά στην παγίδα του κ. Σόιμπλε, θα είναι αφενός μεν ένα παράλληλο νόμισμα (προφανώς η Γερμανία δεν θα θέλει στο μέλλον να μοιράζεται το ευρώ με τους υποτελείς της), αφετέρου το κούρεμα των καταθέσεων.
Εκτός αυτού, ο ανεξάρτητος μηχανισμός
επιτήρησης και αυτόματων προσαρμογών του προϋπολογισμού (μειώσεις μισθών
και συντάξεων, αυξήσεις φόρων, απολύσεις κλπ., με προεδρικά διατάγματα
που θα ακυρώνουν τη Βουλή), θα τεθεί ασφαλώς σε λειτουργία – επειδή αποφασίσθηκε να ληφθούν μέτρα 5,4 δις € που είναι αδύνατον να μην προκαλέσουν ύφεση (αρκεί να θυμηθούμε το θέμα των πολλαπλασιαστών – ανάλυση), οπότε μείωση των εσόδων του δημοσίου και ελλείμματα.
Επομένως, η Ελλάδα θα βιώσει έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, ο οποίος θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο – πριν ακόμη δρομολογηθούν οι νέες αποφάσεις, αφού μετά θα είναι πάρα πολύ αργά.
Ενδεχομένως βέβαια να είναι αυτός ο κρυφός στόχος της κυβέρνησης, για
να μπορέσει να επιβάλλει ένα καθαρά κομμουνιστικό σύστημα στη χώρα, το
οποίο είναι αδύνατο να δρομολογηθεί χωρίς ένα εθνικό νόμισμα –
γεγονός που προϋποθέτει τη δημιουργία έντονων αντιευρωπαϊκών
συναισθημάτων στην πλειοψηφία του πληθυσμού, η οποία τότε θα επέλεγε την
επιστροφή στη δραχμή, μετά από ένα δημοψήφισμα.
Εν τούτοις, ακόμη και αν αυτός είναι ο κρυφός στόχος της κυβέρνησης, το πρόβλημα παραμένει – αφού κανένας δεν θέλει να μετατραπεί σε εξαθλιωμένο σκλάβο της Γερμανίας και του ευρώ.
Υπάρχει βέβαια η ελπίδα να αντιδράσουν πολλές άλλες χώρες, όπως ήδη
παρατηρείται στη Φινλανδία, στην Αυστρία, στην Ιταλία κοκ., οπότε να
διαλυθεί η Ευρωζώνη – ένα ενδεχόμενο που θα επιταχυνόταν από την τυχόν έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ.
.
Η φυλακή του ευρώ
Στο σημείο αυτό έχει ίσως ενδιαφέρον η
τοποθέτηση ενός Γερμανού, ο οποίος είναι διευθυντής του ινστιτούτου Max
Planck στην Κολωνία – στη συνέντευξη του σε ένα ισπανικό περιοδικό, όπου μίλησε για την ανάγκη κατάργησης του ευρώ, επειδή θεωρεί πως είναι καταστροφικό (πηγή).
Ειδικότερα τονίζει ότι, η
οικονομία των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα επιδεινώνεται συνεχώς,
καθώς επίσης πως η Γερμανία θα ευημερεί όλο και περισσότερο –
αφού δεν υπάρχουν μηχανισμοί αναδιανομής στη Ευρώπη (όπου τα πλεονάσματα
του ενός κράτους θα κάλυπταν τα ελλείμματα του άλλου), ενώ η Γερμανία
δεν θα συμφωνήσει ποτέ, όσον αφορά τη δημιουργία τους.
Εν προκειμένω θα περίμενε βέβαια κανείς
πως ο Γερμανός θα τοποθετούταν υπέρ της επιστροφής όλων των χωρών μαζί
στην προ ευρώ εποχή (άρθρο) – με την υιοθέτηση μίας πολιτικής τύπου Keynes για την καταπολέμηση της κρίσης, ως εναλλακτική λύση της φυλακής του ευρώ.
Παραδόξως όμως τάχθηκε εναντίον της πολιτικής αυτής, με την έννοια πως
δεν θα επιτρεπόταν ποτέ η υιοθέτηση της από τις τράπεζες και τις χώρες
δανειστές, όπως είναι η Γερμανία.
Αναρωτήθηκε λοιπόν (α) από πού θα
δανειζόταν η Ισπανία, εάν επέστρεφε στην πεσέτα, καθώς επίσης (β) με
ποιές προϋποθέσεις (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.), έτσι ώστε το
χρέος της να είναι βιώσιμο. Με απλά λόγια ήθελε να πει πως οι
νεοφιλελεύθερες αγορές δεν θα απαιτούσαν λιγότερες παραχωρήσεις από τα
κράτη, από αυτές που επιβάλλει η Γερμανία, για να τα δανείσουν με βιώσιμα επιτόκια. Η απάντηση βέβαια δεν είναι τόσο πολύπλοκη, όσο νομίζει.
Ειδικότερα τα εξής:
(α) Η Ισπανία θα δανειζόταν χρήματα από τις τράπεζες της.
Για να δρομολογηθεί βέβαια αυτό, οι τράπεζες θα δανειζόταν αντίστοιχα
ποσά από την κεντρική της χώρας – όπως ακριβώς συμβαίνει στην Ευρωζώνη,
όπου οι τράπεζες δανείζονται χρήματα από την ΕΚΤ και αγοράζουν τα
ομόλογα των κρατών τους.
Θα μπορούσε φυσικά να αγοράζει η κεντρική τράπεζα απ’ ευθείας από το κράτος τα ομόλογα που εκδίδει – έτσι ώστε να πάψει να υπάρχει ο μεσάζοντας και να περιορισθεί η δύναμη του τραπεζικού συστήματος.
Πόσο μάλλον μετά από τα τεράστια προβλήματα που έχει προκαλέσει στα
κράτη – όπως είναι τα κόκκινα δάνεια, τα δομημένα ομόλογα, οι διασώσεις
από το δημόσιο, τους μετόχους, τους ομολογιούχους ή τους καταθέτες κοκ.
(β) Με καμία προϋπόθεση.
Ειδικότερα, εκτός της Ευρωζώνης όλες οι κεντρικές τράπεζες του πλανήτη
αγοράζουν τα ομόλογα των κρατών τους, χωρίς κανένα πρόβλημα – αφού αυτή
είναι ακριβώς η βασική λειτουργία τους. Εάν τότε κάποιος θέλει να
μειωθούν οι δαπάνες του κράτους, για να μην δημιουργείται πληθωρισμός, τότε απλά επιλέγει ένα πολιτικό κόμμα που έχει αυτόν ακριβώς το στόχο.
Εάν όμως επιθυμεί να έχουν το δικαίωμα
του καθορισμού της ποσότητας χρήματος μόνο οι τράπεζες, τότε είναι εκτός
των κανόνων της δημοκρατίας – αφού στα δημοκρατικά πολιτεύματα δεν αποφασίζουν οι τράπεζες για τον προϋπολογισμό, αλλά τα Κοινοβούλια.
Με απλά λόγια, ένα κράτος είναι τότε μόνο εθνικά κυρίαρχο, όταν η χρηματοδότηση των δαπανών του προϋπολογισμού του δεν εξαρτάται από άλλους
– ενώ όταν συμβαίνει το αντίθετο, τότε δεν αναφέρεται κανείς σε κράτος,
αλλά σε αποικία, όπως είναι τα τελευταία έξι χρόνια η Ελλάδα (στην αρχή
για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ σήμερα στο διηνεκές).
.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας η πλήρης διάλυση της
Ευρωζώνης, με την επιστροφή όλων των χωρών στην αφετηρία, είναι απολύτως
εφικτή από οικονομικής άποψης. Ειδικά στα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά
συστήματα, όπου δεν χρεοκοπούν ούτε οι κεντρικές τράπεζες, ούτε τα κράτη –
αφού έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται στο διηνεκές, μέσω των
ομολόγων που αγοράζουν σε απεριόριστες ποσότητες οι κεντρικές τους
τράπεζες, αρκεί να διατηρούν τα εξωτερικά τους χρέη υπό έλεγχο (ή να
δανείζονται μόνο στο δικό τους νόμισμα).
Εάν τώρα πρέπει να παραμείνει το ευρώ
για άλλους λόγους, όπως είναι η διατήρηση της ειρήνης στην ήπειρο μας, η
διευκόλυνση των συναλλαγών, η κατοχή ενός ισχυρού νομίσματος κλπ., τότε
οφείλει να δρομολογηθεί άμεσα μία ριζική μεταρρύθμιση – η οποία θα καθιστά δυνατή τη στήριξη των κρατών από την κεντρική τους τράπεζα (ΕΚΤ), οποτεδήποτε χρειαστεί.
Προφανώς χωρίς τους εφιαλτικούς εκβιασμούς που βίωσαν η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Ελλάδα στο παρελθόν εκ μέρους της ΕΚΤ (ανάλυση)
– ούτε φυσικά με τη σταδιακή μετατροπή των αδύναμων κρατών σε
προτεκτοράτα των ισχυρών και ειδικά της Γερμανίας, την οποία εγκαινίασε
ξανά η Ελλάδα. Επόμενο στάδιο θα ήταν η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης –
χωρίς την οποία το νόμισμα είναι καταδικασμένο.