“Μία κοινωνία φόβου, όχι μόνον αρνείται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι μόνον δεν θέλει και φοβάται να αναλάβει κινδύνους, αλλά στιγματίζει και αυτούς που θα ήθελαν να ξεφύγουν από την αδράνεια και την ψυχολογική ακινησία” (F.Furedi).
Το θεμελιώδες πρόβλημα της Ελλάδας είναι
πλέον το χρέος – τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό που το 2010 δεν
υπήρχε. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι το έλλειμμα, απλά και μόνο
επειδή δεν γνωρίζουν πως το έλλειμμα είναι αυτό που τελικά αυξάνει το
χρέος. Ως εκ τούτου, το έλλειμμα είναι σημαντικό για τη μελλοντική εξέλιξη του χρέους, αλλά όχι για το υφιστάμενο – πόσο μάλλον όταν είναι ήδη τεράστιο, οπότε μη βιώσιμο.
Άλλοι θεωρούν πως το θεμελιώδες πρόβλημα
είναι η ανάπτυξη, η αύξηση δηλαδή του ΑΕΠ, επειδή δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν
το χρέος σε απόλυτα νούμερα, αλλά το ποσοστό του ως προς το ΑΕΠ –
οπότε, εάν το χρέος αυξάνεται λιγότερο από το ΑΕΠ, τότε το ποσοστό
μειώνεται. Πρόκειται όμως επίσης για τη μελλοντική εξέλιξη του χρέους και όχι για το υφιστάμενο – ενώ η ανάπτυξη εξαρτάται από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Ειδικότερα, η ανάπτυξη προϋποθέτει είτε δημόσιες, είτε ιδιωτικές επενδύσεις. Όταν το δημόσιο είναι όμως υπερχρεωμένο, δεν έχει προφανώς τη δυνατότητα ούτε να δανειστεί, ούτε να επενδύσει. Όσον
αφορά τις ιδιωτικές επενδύσεις, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να
τοποθετήσει τα χρήματα του σε μία υπερχρεωμένη χώρα – με εξαίρεση τους
κερδοσκόπους με βραχυπρόθεσμους χειραγωγημένους στόχους.
Οι ιδιωτικές επενδύσεις προϋποθέτουν
επίσης αύξηση της ζήτησης, αφού μόνο τότε έχουν νόημα – κάτι που είναι
επίσης αδύνατο, όταν ο ιδιωτικός τομέας είναι υπερχρεωμένος, ενώ τα
εισοδήματα του μειώνονται διαρκώς είτε επειδή «κουρεύονται» οι μισθοί και οι συντάξεις, είτε επειδή αυξάνονται οι φόροι.
Τέλος, οι επενδύσεις έχουν άμεση σχέση με τις αποταμιεύσεις – οι οποίες
επίσης μειώνονται διαχρονικά, ως αποτέλεσμα των ίδιων παραγόντων.
Συμπερασματικά λοιπόν, το θεμελιώδες πρόβλημα της Ελλάδας είναι το υφιστάμενο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό
– γεγονός που σημαίνει ότι, εάν δεν βρεθεί εδώ μία λύση, η οποία δεν
είναι άλλη από την ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του, τότε δεν
υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα.
Δυστυχώς δεν υπάρχει μέλλον, παρά το ότι έχει απογυμνωθεί εντελώς, παραδίδοντας όλα τα περιουσιακά στοιχεία της στους δανειστές της –
μαζί με την εθνική της κυριαρχία, ευρισκόμενη πλέον σε καθεστώς
υποτέλειας. Μέσω του υπερχρεωμένου ιδιωτικού της τομέα δε, σε συνδυασμό
με τη μείωση των εισοδημάτων, καθώς επίσης με την υπερβολική αύξηση των
φόρων, η ιδιωτική περιουσία θα μεταφερθεί στο κράτος και από αυτό στους
δανειστές.
Αντίθετα τώρα με τους Έλληνες οι δανειστές, οι οποίοι έχουν πλέον υπό την κατοχή τους την Ελλάδα, ενδιαφέρονται για το μελλοντικό χρέος
– το οποίο θέλουν πρώτα να σταθεροποιηθεί σε κάποιο ύψος και στη
συνέχεια να αρχίσει να μειώνεται για να μη χρειαστεί να μας δανείσουν
περισσότερα ή να διαγράψουν μέρος των απαιτήσεων τους.
Τοποθετούν λοιπόν στόχους για το πρωτογενές πλεόνασμα ως προς το ΑΕΠ, για το επιτόκιο και για το ρυθμό ανάπτυξης – για τους συντελεστές δηλαδή που καθορίζουν τη μελλοντική εξέλιξη του χρέους.
Ειδικά όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα, στηρίζουν τις ελπίδες τους
στις διαρθρωτικές αλλαγές, μέσω των οποίων η οικονομία μας θα
λειτουργούσε αποδοτικότερα και ανταγωνιστικότερα.
Δυστυχώς όμως, δεν λαμβάνουν καθόλου υπ’
όψιν τους πως μία κοινωνία φόβου, όπως είναι πλέον η ελληνική μετά από 6
χρόνια αποτυχημένων μνημονίων, η οποία έχει επί πλέον προδοθεί από όλες τις κυβερνήσεις της, ειδικά από την τελευταία,
αρνείται να προβεί σε αλλαγές και σε μεταρρυθμίσεις – ενώ φοβάται να
αναλάβει κινδύνους, επιχειρηματικούς ειδικά, εμποδίζοντας ταυτόχρονα
ακόμη και αυτούς που θέλουν να το τολμήσουν.
Πόσο μάλλον όταν συνθλίβεται από το βάρος των χρεών της, τα οποία έχουν τουλάχιστον δεκαπλασιαστεί σε όρους τιμών της ακίνητης περιουσίας και εισοδημάτων, σε σχέση με το 2010 – αφού έκτοτε τόσο τα εισοδήματα, όσο και οι τιμές των ακινήτων έχουν καταρρεύσει.
Για να γίνει κατανοητός αυτού του είδους ο
δεκαπλασιασμός των χρεών, αρκεί να θυμηθεί κανείς πως το 2010 το ΔΝΤ
είχε εκτιμήσει την ακίνητη περιουσία του δημοσίου στα 300 δις € (πηγή) – ενώ σήμερα, μαζί με τις τράπεζες και όλες τις άλλες συμμετοχές του κράτους σε επιχειρήσεις, υπολογίζεται πολύ κάτω των 50 δις €, όταν η αξία της ακίνητης ιδιωτικής περιουσίας της μεσαίας τάξης έχει μειωθεί κατά 600 δις €!
Ως εκ τούτου, εάν δεν λυθεί το πρόβλημα του χρέους, η Ελλάδα θα υποστεί μία ανυπολόγιστη καταστροφή, μοναδική στα ιστορικά χρονικά
– γεγονός που σημαίνει ότι, ακόμη και αν είναι θετικές οι αποφάσεις του
σημερινού Euro Group για την αξιολόγηση, για το νέο δανεισμό ή για την
επιμήκυνση της εξυπηρέτησης των χρεών, δεν πρόκειται να βοηθήσουν
καθόλου.
Η μοναδική λύση λοιπόν παραμένει η στάση πληρωμών η οποία, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο περισσότερο θα διαβρώνει την κοινωνία – με τελικό αποτέλεσμα να μετατραπεί η πατρίδα μας σε ένα εντελώς αποτυχημένο κράτος, παρά την απίστευτα εξευτελιστική δήλωση υποτέλειας της κυβέρνησης την Κυριακή.