Χτες η Βουλή, με καθυστέρηση 2 ετών (!) έδωσε στη δημοσιότητα τα οικονομικά στοιχεία που δήλωσαν οι βουλευτές για το οικονομικό έτος 2012. Το περίφημο πόθεν έσχες. Δεν έδωσε, όμως, τα οικονομικά στοιχεία που δεν δήλωσαν οι βουλευτές!
Η επισήμανση αυτή έχει σημασία, επειδή παράλληλα με τα φαινόμενα απαξίωσης της δημοκρατίας στη χώρα, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, έχει απαξιωθεί και η δημοσίευση των οικονομικών στοιχείων των βουλευτών κάθε χρόνο, κυρίως επειδή οι πολίτες δεν τα πιστεύουν!
Επειδή το πόθεν έσχες των βουλευτών δεν είναι ούτε πόθεν ούτε έσχες. Δεν είναι πόθεν γιατί δεν υποχρεούνται από καμιά εγγραφή να δικαιολογήσουν από πού βρήκαν τα χρήματα ή τα περιουσιακά στοιχεία, που δηλώνουν.
Και δεν είναι έσχες γιατί κανείς δεν ελέγχει, όπως μπορεί να ελέγχει τον κάθε φορολογούμενο, αν αυτά που δηλώνονται είναι αληθινά. Και αν πέρα απ αυτά υπάρχουν κι άλλα, που να δικαιολογούν τα έξοδα και τον τρόπο ζωής των βουλευτών, αν γίνομαι κατανοητός.
Οι αναγνώστες μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά οι Έλληνες βουλευτές και υπουργοί είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα εξαιρετικά ανοιχτοί σε πολυλογίες και, σε αντίθεση με τους πολύ παλιότερους συναδέρφους τους, εξαιρετικά φειδωλοί την ώρα που πρέπει να συμμετάσχουν στην πληρωμή ενός λογαριασμού σε ένα εστιατόριο, για παράδειγμα.
Και εξαιρετικά προνομιούχοι όταν πρόκειται να αγοράσουν αγαθά, σαν αυτά που αγοράζει ο κάθε πολίτης χωρίς προνομιακή μεταχείριση και με απείρως μικρότερο εισόδημα. Τα παραδείγματα για όλα αυτά, πολλά και διαχρονικά.
Παράλληλα, με αποκορύφωμα τις δύο πρόσφατες απαλλαγές με διατάγματα (!) του βασικού οικονομικού υπουργού Γ. Σταθάκη, που … ξέχασε να δηλώσει 2 εκατομ. ευρώ και κάτι ακίνητα, αλλά και την αστεία ποινή στον πρώην τσάρο της οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, που… ξέχασε να δηλώσει ένα εκατομμύριο, ο θεσμός του πόθεν έσχες έχει ξεφτιλιστεί στα μάτια των πολιτών, για την ισονομία των οποίων υποτίθεται ότι υπάρχει.
Κι αυτά τα παραπάνω είναι μόνο δύο από τα παραδείγματα ευνοϊκής μεταχείρισης στελεχών της εξουσίας από άλλους μηχανισμούς της εξουσίας. Γιατί υπάρχουν άπειρα.
Ακόμα χειρότερα, τα περιουσιακά στοιχεία που δημοσιεύονται ως πόθεν έσχες πέφτουν στα χέρια του χαβαλέ και της επιδερμικής ή λαϊκιστικής ανάγνωσης, που δεν έχει καμιά σχέση με την ουσία. Γιατί, κανένα στοιχείο δεν έχει αξία αν δεν μπορείς να το διαβάσεις σωστά.
Επειδή οι πολιτικοί δεν κρίνονται από το πόσα λεφτά έχουν, αλλά από το ποιά πολιτική ασκούν. Και επειδή έχει αποδειχτεί στην πράξη, ότι δεν είναι βέβαιο ότι ένας φτωχότερος υπουργός θα φροντίσει τα συμφέροντα του λαού καλύτερα από έναν πιο πλούσιο, αντί να φροντίσει να πλουτίσει ο ίδιος. Άπειρα τα παραδείγματα.
Παράλληλα, ο καπιταλισμός έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να δίνει τη δυνατότητα σε καθέναν να κρύβει εισοδήματα και αυτή τη δυνατότητα δεν την ξέρουν μόνο οι καπιταλιστές. Την ξέρουν και οι …κομμουνιστές.
Τι πραγματικά σημαίνει αν ένας βουλευτής ή υπουργός ή αρχηγός κόμματος δηλώνει πολλά ή λίγα λεφτά. Ξέρει ο πολίτης από πού τα βρήκε; Όχι. Ξέρει αν είναι προϊόν δουλειάς ή διαπλοκής; Όχι. Ξέρει αν είναι τα μόνα που έχει; Όχι. Ψάχνει κανείς από τους υποτιθέμενους ελεγκτικούς μηχανισμούς; Όχι. Επομένως, απλά κοροϊδευόμαστε και κολυμπάμε σε εύκολες και φτηνές εντυπώσεις κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, για λίγα εικοσιτετράωρα. Μετά, οι πολιτικοί συνεχίζουν τη διαπλοκή τους και οι πολίτες τον καναπέ τους.
Ρωτάω, σαν πολίτης, με ενδιαφέρον και περιέργεια, που δεν υποκρύπτει τίποτε: Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, παλιός νομικός σύμβουλος σε πολύ μεγάλες υποθέσεις και πολύ δραστήριος στο επάγγελμά του δεν έχει καταθέσεις; Δεν αποταμίευσε τίποτε από όλα τα χρόνια της σκληρής εργασίας του; Πώς να αξιολογήσει, λοιπόν, χωρίς να παρεξηγήσει, ο πολίτης που ξέρει, ένα απλό πόθεν έσχες;
Θέλω να θυμίσω, ότι το ισχυρότερο όπλο της νεογέννητης ελληνικής δημοκρατίας, ως σύλληψης και ως ιδέας, για να αντιμετωπίζει όσους την υπονομεύουν και όσους αποπειρώνται να πλουτίσουν σε βάρος των πιο αδύνατων, ήταν η δημόσια διαπόμπευση. Είτε με εγχάρακτη ανακοίνωση του Δήμου στην Αγορά είτε με την προτομή του κλέφτη σε δημόσια θέα, με την αναγραφή της λαμογιάς του.
Και το έκαναν αυτό, γιατί ήξεραν, όπως ξέρει και σήμερα ακόμα και ένα ανήλικο, ότι μπορεί να αντέξει καθένας μια φυλάκιση 2 χρόνων με αναστολή, που θα ξεχαστεί την επόμενη μέρα από τη δημοσίευσή της στα ψιλά των ΜΜΕ, αλλά δύσκολα αντέχει τη διαπόμπευση. Επειδή, ακόμα είναι ισχυρό το συναίσθημα στους ανθρώπους, ότι η σπίλωση του ονόματος είναι μεγάλη ντροπή. Φυσικά, εξαιρούνται τα πολύ γαϊδούρια, που στην παλιά ελληνική δημοκρατία απλώς εξοστρακίζονταν. Άντε γεια.
Αυτά συνέβαιναν όταν οι πολίτες ήταν ιδιοκτήτες της Δημοκρατίας τους και ασκούσαν Δημοκρατία. Δεν καθόντουσαν εφησυχασμένοι να παρακολουθούν διαφθαρμένους εκπροσώπους να τους τρώνε το βιός τους με τις τσαρλατανιές τους κι αυτοί απλώς να κλαψουρίζουν.
Γιατί στο τέλος έχει κανείς ό,τι του αξίζει. Αλλά, δεν είναι κρίμα;