Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά ολόκληρη τη συμφωνία στο Eurogroup είχα περισσότερο την αίσθηση, ότι διαβάζω μια συνθήκη παράδοσης ηττημένου στρατού ή ηττημένης χώρας παρά μια συμφωνία ισότιμων εταίρων ή απλώς συμβαλλόμενων.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι υπερβολικό. Γιατί επιστράτευσα δύο οπτικές γωνίες. Μία του καθημερινού Έλληνα πολίτη πάνω από πιστεύω και ιδεολογίες και μία του αριστερού πολίτη, που βλέπει τα πράγματα μέσα από τις εξαγγελίες και την πορεία του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ, πριν και μετά την κατάκτηση της εξουσίας.
Τι πραγματικά συμφώνησε η κυβέρνηση στο Eurogroup; Τι σημαίνει για την τσέπη και την ποιότητα της ζωής των Ελλήνων η συμφωνία; Για πόσα χρόνια; Με ποια πολιτική;
Ο πρωθυπουργός στη χτεσινή του ομιλία στο υπουργικό συμβούλιο προχώρησε σε δύο αυταπάτες.
Με την πρώτη είπε, ότι «η αξιολόγηση κλείνει χωρίς νομοθέτηση νέων μέτρων». Ουδέν αυταπατέστερο. Αντίθετα, η κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία ότι «ως προαπαιτούμενο ( δεν θα γίνει αν η κυβέρνηση δεν εφαρμόσει τα συμφωνημένα) για την πρώτη (μόνο) αξιολόγηση θα εφαρμόσει» (μετάφραση από τη συμφωνία):
1.«μια πρώτη δέσμη δημοσιονομικών παραμετρικών μέτρων, που ανέρχονται στο 3% του ΑΕΠ ως το 2018, που περιλαμβάνει:
α. μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού
β. μεταρρύθμιση της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων.
γ. μεταρρύθμιση του ΦΠΑ
δ. μέτρα για το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο
ε. ένα ισχυρό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων
ζ. απελευθέρωση της πώλησης των κόκκινων δανείων κατ αρχήν και όλων των δανείων στη συνέχεια σε ξένα funds
η. σύσταση νέου ταμείου αποκρατικοποιήσεων αμέσως, με μεταφορά συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου (τα ασημικά, που φώναζε η προπαγάνδα)
και το σημαντικότερο:
2. νομοθέτηση ενός νέου πρόσθετου προληπτικού μηχανισμού «ώστε να διαβεβαιώσει, ότι ένα πακέτο μέτρων, συμπεριλαμβανομένων και μέτρων, που δεν μπορούν να παρεμποδιστούν και θα τίθενται σε εφαρμογή αυτόματα (ο κόφτης για τα 3,6 δις ως το 2018, δηλαδή το τέταρτο μνημόνιο) μόλις υπάρξουν αντικειμενικές ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ( όχι μόλις βγούν οι αριθμοί) ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα επίτευξης των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
3. τον επόμενο χρόνο θα συμφωνηθούν και πρόσθετα μόνιμα δομικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένων και μέτρων, που αφορούν τα έσοδα (του προϋπολογισμού)
Όλα αυτά η κυβέρνηση καλείται να τα νομοθετήσει μέχρι τις 24 Μαΐου σε αντίθεση με την πρώτη από τις αυταπάτες του πρωθυπουργού κατά τις χτεσινές του δηλώσεις.
Η δεύτερη χτεσινή αυταπάτη αφορά στο χρέος. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι για πρώτη φορά έχουμε συγκεκριμένα αποτυπωμένο οδικό χάρτη για την απομείωση του χρέους.
Η πραγματικότητα είναι ότι στη συμφωνία της κυβέρνησης και του Eurogoup γίνεται λόγος για «πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος» ΑΝ «εφαρμοστούν πλήρως τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί», ΑΦΟΥ εξετάσει τη βιωσιμότητα του χρέους, και υπάρχουν ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ για να βελτιωθεί η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ του χρέους, τονίζοντας ρητά ότι:
«επαναλαμβάνει πως δεν θα υπάρξει κούρεμα της ονομαστικής αξίας του χρέους».
Σχεδόν ίδιες λέξεις με την απόφαση του ίδιου οργάνου στις 27 Νοεμβρίου του 2012 (!), με την οποία πείστηκε το ΔΝΤ να παραμείνει στο δεύτερο μνημόνιο! Η διαφορά: Τότε δεν υπήρχε αυτόματος κόφτης. Η ομοιότητα; Όλα αυτά τα εάν και εφόσον για το χρέος είναι ταυτόχρονα λουριά για τις ελληνικές κυβερνήσεις και πρόσκληση στο ΔΝΤ να συμμετάσχει στο τρίτο και τέταρτο μνημόνιο. Ό,τι ζητούσε ο Σόιμπλε.
Όποιος διαβάσει αυτά τα λίγα από τη χτεσινή συμφωνία θα οδηγηθεί μεταξύ άλλων και στα εξής απλά συμπεράσματα:
1 Η κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές να εφαρμόσει ένα διαρκές πρόγραμμα αποκρατισμού και ιδιωτικοποίησης της δραστηριότητας και της περιουσίας της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το προσωπικό του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα.
2 Η κυβέρνηση συμφώνησε σε μία μακροχρόνια λιτότητα, δεδομένου ότι τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα απαιτούν σφιχτή πολιτική και το πλεονασματικό ταμείο σε μια χώρα που δεν παράγει και που θα αργήσει να παράξει γεμίζει μόνο με φόρους.
3 Η κυβέρνηση συμφώνησε να μην προστατεύεται η πρώτη κατοικία σε πολύ λίγο χρόνο και να παραδώσει τους δανειολήπτες, αδύναμους, μπαταχτσήδες και συνεπείς σε ξένα funds.
4 Η κυβέρνηση συμφώνησε να αυξηθεί ο ΦΠΑ, που δεν θα αυξανόταν.
5 Η κυβέρνηση συμφώνησε να περικόπτονται τα εισοδήματα των πολιτών αυτομάτως, κάθε Μάιο, αν η κυβέρνηση δεν πετυχαίνει τους στόχους των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων
(Κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ στα σοβαρά γιατί πρέπει να τιμωρούνται οι πολίτες, όταν αποτυγχάνουν οι κυβερνήτες. Γιατί να μην τιμωρούνται μόνο οι κυβερνήτες, συλλογικά, με τις περιουσίες τους)
6 Η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, συμφώνησε να δεσμεύσει κάθε άλλη κυβέρνηση σε βάθος τουλάχιστον 20ετίας, σε μια συγκεκριμένη πολιτική. Όπως καταλαβαίνει καθένας, δεν έχει νόημα να αλλάζει κανείς κυβερνήσεις αν η πολιτική είναι προαποφασισμένη. Είναι κι αυτή μια νέα μορφή δημοκρατίας χωρίς ιδεολογία.
Από την άλλη, τα κόμματα στην Ελλάδα απαξιώθηκαν και απαξίωσαν και τη χώρα ακριβώς γιατί ακολούθησαν την ίδια πολιτική, με μία μόνο και κοινή ιδεολογία: Πώς θα βολέψουν τους συγγενείς και φίλους, πώς θα χαϊδέψουν τα αυτιά και τις τσέπες πελατών ψηφοφόρων, πώς θα φάνε τα κονδύλια της Ευρώπης, πώς θα πλουτίσουν τα στελέχη τους από τη διαπλοκή με καρχαρίες ιδιώτες, πώς θα επιβιώσει το κόμμα-επιχείρηση σε βάρος της χώρας. Των πολιτών.
Κι εδώ είναι η ανησυχία που διακατέχει τον καθένα που διαβάζει τη χτεσινή συμφωνία. Αφήνω κατά μέρος την οργή κάθε αξιοπρεπούς ιδεολόγου, που βλέπει τους αριβίστες να κουρελιάζουν ιδέες. Και απευθύνομαι σε μένα τον πολίτη με τον κοινό νου:
Υπάρχει πιθανότητα αυτή η κυβέρνηση, μ’ αυτούς τους ανθρώπους να εφαρμόσει αυτά που συμφώνησε; Καμμία.
Πρώτον γιατί οι άνθρωποι είναι κρατικολάγνοι από ιδεοληψία, όχι από αγάπη για τη σωστή λειτουργία του δημοσίου.
Δεύτερον, γιατί οι άνθρωποι είναι ανίδεοι από εφαρμογή ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας. Τα μισούν.
Τρίτον, γιατί δεν μπορείς να δοθείς για να εφαρμόσεις κάτι που δεν πιστεύεις.
Τέταρτον, γιατί ενδιαφερόμενοι δήθεν «κυρίως για τα πιο αδύναμα λαϊκά στρώματα», αφήνουν απ έξω όλη τη μεσαία τάξη, από την ευδαιμονία της οποίας εξαρτάται απολύτως η ευδαιμονία των πιο αδύναμων στρωμάτων. Σε μια χώρα ευλογημένα μονοταξική μικροαστών.
Πέμπτον, γιατί η κυβέρνηση δείχνει όλα τα χαρακτηριστικά διεφθαρμένης μονοκομματοκρατίας, όπως οι προηγούμενοι εφάρμοζαν μια πολιτική πολυκομματοκρατίας.
Όπως έγραψα και χτες, ο Α. Τσίπρας, επειδή είναι πολύ φιλόδοξος, θα επιδιώξει να εμπλουτίσει την κυβέρνηση με ό,τι ΠΑΣΟΚ μπορεί να προσελκύσει, ψάχνοντας για ανθρώπους, που τουλάχιστον έχουν κάνει μια εργατοώρα σε υπουργείο. Σήμερα πληροφορήθηκα ότι ο Στ. Τζουμάκας ανέβηκε τα σκαλιά του Μαξίμου!
Θα βρεθούν αρκετοί πρόθυμοι για καρέκλες εξουσίας. Δεν πάσχει απ αυτούς η χώρα. Από ικανούς πολιτικούς που να την πονάνε πάσχει. Και από γενναίους πολιτικούς, που να έχουν το θάρρος να λένε το κρέας κρέας και όχι αυταπάτη.