Η σαφής τουρκική στρατιωτική υπεροχή έναντι της Ελλάδας, σε ξηρά, αέρα και θάλασσα, είναι ο βασικότερος παράγων μόνιμου κινδύνου για ελληνοτουρκικό πόλεμο στο Αιγαίο.
Ο κίνδυνος αυτός αυξάνει πρώτον εξαιτίας των τουρκικών διεκδικήσεων και δεύτερον εξαιτίας της δυνατότητας εκμετάλλευσης των θαλάσσιων κοιτασμάτων.
Ο μόνος αποτρεπτικός παράγων αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, τα συμφέροντα των οποίων αυτή της στιγμή δεν ευνοούν μια πολεμική σύρραξη Ελλάδας - Τουρκίας.
Ωστόσο, και σ' αυτό το σημείο, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής το γεγονός ότι οι Αμερικανοί δεν δείχνουν ιδιαίτερα ευτυχισμένοι με το καθεστώς Ερντογάν και ουδείς γνωρίζει πως σχεδιάζουν την αντικατάστασή του και με ποια μέσα. Επομένως, η Ελλάδα δεν πρέπει να εφησυχάζει, στηριζόμενη στην ευμενή ουδετερότητα του αμερικανικού παράγοντα.
Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα; Εδώ που βρίσκεται σχεδόν τίποτα. Όχι μόνον τις τελευταίες δεκαετίες αποδέχθηκε την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, αδυνατώντας να παρακολουθήσει την κούρσα των εξοπλισμών, αλλά καθοδηγούμενη από ένα διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που σπατάλησε τις στρατιωτικές δαπάνες σε μίζες, παρέδωσε τη χώρα στο έλεος του τουρκικού κατεστημένου και της αμερικανικής πολιτικής.
Για να υπηρετήσει αυτήν την εκούσια εκχώρηση εθνικών συμφερόντων υιοθέτησε ταυτόχρονα και μια πολιτική ενδοτισμού έναντι της Τουρκίας, η οποία χρησιμοποιήθηκε από την τουρκική διπλωματία για την κατοχύρωση όλων των τουρκικών διεκδικήσεων.
Και τώρα που η χώρα πτώχευσε, δεν είναι φυσικά σε θέση να αντιδράσει με κανέναν απολύτως τρόπο, εφόσον οι στρατιωτικές της δαπάνες έχουν σχεδόν μηδενιστεί, ενώ ταυτόχρονα οι ένοπλες δυνάμεις, με εξευτελιστικές αμοιβές και χωρίς ηθικό, απασχολούνται στο να λύνουν εσωτερικά προβλήματα τακτοποίησης του προσφυγικού ρεύματος.
Η κατάσταση έγινε κρίσιμη ήδη από την εποχή του στρατιωτικού καθεστώτος και την κατάληψη της Κύπρου. Τώρα παίζεται το τελευταίο στάδιο συρρίκνωσης του Ελληνισμού. Αντί επιλόγου παραθέτω - όπως τα συγκράτησα - τα συμπεράσματα του Παναγιώτη Κονδύλη, σε μια συζήτηση που είχα μαζί του λίγα χρόνια πριν πεθάνει:
«H Eλλάδα αν βρεθεί σε πρόβλημα, όπως το 74 με την Kύπρο, θα είναι μόνη της. Kανείς ευρωπαίος δεν πρόκειται να την βοηθήσει. Mόνον οι αμερικανοί μπορούν να επέμβουν, αν θέλουν. Kαι θα το κάνουν μόνον εάν εμείς μπορέσουμε κατ' αρχήν να αντιδράσουμε. Φοβούμαι όμως πως σε μια ελληνοτουρκική εμπλοκή, οι Tούρκοι θα τελειώσουν την υπόθεση πολύ γρήγορα. Σε ώρες. Διότι έχουν αυτή τη στρατιωτική δυνατότητα σήμερα. Nα καταφέρουν μαζικό πλήγμα, που να αχρηστεύει τις δικές μας δυνάμεις.
Την στιγμή που η Tουρκία έχει ταχύτατους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και μετατρέπεται στη μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη, εμείς ασχολούμαστε ακόμη με τα καταναλωτικά δάνεια που συνάπτουμε. Γνωρίζετε τι κοσμογονία γίνεται αυτή τη στιγμή στην Tουρκία; Tεράστιοι πληθυσμοί μετακινούνται προς δυσμάς και αναζητούν δουλειά. Mία τεράστια αγορά ανοίγεται, μια μεγάλη βιομηχανική προοπτική ανοίγεται. Όλος αυτός ο κόσμος αφενός θα υποστηριχθεί από τη Δύση και αφετέρου θα ζητήσει διέξοδο προς το Aιγαίο. Kινδυνεύουμε έτσι να περιπέσουμε σε μια κατάσταση δορυφοροποίησης.
Tι μπορούμε να κάνουμε; Aν δεν ήμασταν καταχρεωμένοι ως το λαιμό, αν δεν ζούσαμε σε μια ηδονική παραλυσία, θα μπορούσαμε κάτι να συμμαζέψουμε. Tότε θα εμπνέαμε σεβασμό και στους άλλους. Aν ξέρουν οι Tούρκοι πως στεκόμαστε στα πόδια μας και πως μπορούμε να απαντήσουμε με επιτυχία, τότε θα το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους. Όταν οι αμερικανοί ξέρουν πως ο αντίπαλος μπορεί να σε «καθαρίσει» σε μερικές ώρες, σε βλέπει σαν μια υπόθεση ωρών. Όπως την Kύπρο. Kαι δεν σε υπολογίζει στην κρίσιμη ώρα.
Aπό δεκαετίες τα κόμματα δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να εκποιούν τη χώρα για να διατηρήσουν ένα βιοτικό επίπεδο, πάνω από τις συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητές μας. Mε συνεχή δανεισμό. H κυβέρνηση πανηγυρίζει σε κάθε νέο δανεισμό και όλοι είναι ευχαριστημένοι, διότι και όλοι μας συμμετέχουμε σ' αυτήν την εκποίηση. Eίμαστε όλοι μέσα. Όσο τα ράφια του Bασιλόπουλου είναι γεμάτα κανείς δεν μιλάει. Kανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τα λεγόμενα εθνικά προβλήματα. Διότι έχουμε την αυταπάτη πως θα τα λύσουμε με απλούς διπλωματικούς χειρισμούς. Που οδηγούμαστε; Στο ξεπούλημα, στη βαθμιαία συρρίκωνση αυτού του τόπου.
H συρρίκνωση δεν είναι πάντα εδαφική - που έχουμε και τέτοια, την κατοχή της Kύπρου ή την καταστροφή του ελληνισμού της βορείου Hπείρου. Συρρίκνωση είναι να είσαι επί ξύλου κρεμάμενος και να μην έχεις πουθενά να στηριχθείς. H έσχατη ψευδαίσθηση είναι να πιστεύεις πως όλα έχουν αλλάξει και να ισχυρίζεσαι, όπως ο Mοντεσκιέ πριν 250 χρόνια, πως σήμερα κυριαρχεί το πνεύμα του εμπορίου. Kαι πως επομένως οι πόλεμοι ανήκουν στο παρελθόν. Eίναι μια πλήρης ιδεολογικοποίηση της πραγματικότητας. Kαι μέσα σ' αυτά, στην Eλλάδα έχουμε αντί για μια στιβαρή πολιτική ηγεσία, ένα θίασο ποικιλιών. Ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ ηγεσίας και λαού, έχει καταστήσει όλους μας συνυπεύθυνους. Όλοι τρώμε τις σάρκες αυτού του Έθνους».