Θα σας πως δύο περιστατικά για να κρίνετε που πάει η κοινωνία.
Α. Προχθές αργά το απόγευμα, ήμουν σε ένα δρόμο στα Α. Πατήσια. Με πλησίασαν δύο νεαρές αλλοδαπές και με ρώτησαν που είναι μια οδός που έψαχναν. Επειδή δεν γνώριζα, είδα ένα τεχνικό γραφείο ανοικτό. Πλησίασα στην πόρτα να ρωτήσω που είναι αυτός ο δρόμος. Είδα ένα κύριο που καθόταν πίσω από ένα γραφείο στο μισοσκόταδο. Δεν είχε ανάψει φώτα. Είτε έκανε οικονομία είτε του είχε κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ. Τον ρώτησα λοιπόν που είναι αυτός ο δρόμος. Αφού αρχικά δεν με κοίταξε καν, έπειτα από τη δική μου επιμονή στράφηκε αργά προς το μέρος μου και μου έκανε ένα νεύμα, ότι δεν ξέρει. Εγώ συνέχισα να ψάχνω για το δρόμο, καθόσον τα δύο κορίτσια δεν μιλούσαν καν ελληνικά.
Τι διαπίστωσα λοιπόν; Διαπίστωσα ότι ο δρόμος που έψαχνα ήταν αυτός μπροστά από το γραφείο του ανωτέρω κυρίου, που μου απάντησε με βαρύ ύφος ότι δεν γνωρίζει.
Β. Χθες μιλούσα με έναν μισθωτή, ο οποίος χρωστάει ένα σωρό μισθώματα, λογαριασμούς Κοινής Ωφέλειας κ.λ.π. και τον προειδοποιούσα ότι με βάση δικαστική απόφαση που έχω στα χέρια μου και του έχει κοινοποιηθεί νομότυπα, θα του κάνω έξωση. Αντί άλλης απαντήσεως, ο μισθωτής αυτός άρχισε να μου λέει ότι έχει περίεργο μυαλό και παίρνει περίεργες στροφές κ.λ.π. απειλώντας στην ουσία ότι αν γίνει έξωση θα κάνει κακό.
Δηλαδή, όχι μόνο δεν πληρώνει τίποτα, αλλά στην ουσία απαιτούσε να μείνει μέσα τζάμπα και να του πληρώνουν και τους λογαριασμούς, γιατί αλλιώς θα πάρει ανάποδες στροφές. Θα μου πείτε βέβαια πως, όταν η ίδια η κρατική βία κάνει δήμευση στα σπίτια μας, τι να κάνουν και οι πολίτες;
Αυτά τα δύο συμβάντα, τα οποία, ενώ σπανίως συναντούσαμε στο παρελθόν, σήμερα έχουν γίνει κανόνας, με έκαναν να σκεφτώ σοβαρά για το που οδεύει η κοινωνία μας.
Νομίζω ότι εξαγριωνόμαστε και δεν πάμε καθόλου καλά.