Στην Κύπρο, η... θυγατρική της «Χρυσής Αυγής» μπήκε στην Βουλή.
Στην Αυστρία, την γενέθλια χώρα του Χίτλερ, οι ψήφοι των Αυστριακών της διασποράς πρόλαβαν το όνειδος να αναδειχθεί πρόεδρος ένας ακροδεξιός κοντοξάδερφος των ναζιστών. Στην Γαλλία, δεν θ' αποτελέσει έκπληξη αν καταλάβει τα Ηλύσια η Μαρί Λεπέν....
Πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη του διαφωτισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, πλανάται ένα κατάμαυρο, απειλητικό σύννεφο μαυρίλας, οπισθοδρόμησης, αποστροφής στον ανθρωπισμό και τον σεβασμό της ελευθερίας και της ατομικότητας, της ιδιαιτερότητας, της ανεκτικότητας. Εβδομήντα χρόνια μετά το γεμάτο ζωογόνους χυμούς “ποτέ πια!” που ανέπεμψαν ως Ωσαννά οι καθημαγμένοι από την φρίκη και τον όλεθρο του πολέμου εναντίον του ναζισμού κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, η φρίκη βγαίνει πάλι από το αυγό του φιδιού. Απειλητική, προκλητική, χωρίς αιδώ...
Η ευμάρεια και η τρυφηλότητα μισού αιώνα στην Ευρώπη, έσβησαν λες τις εφιαλτικές μνήμες αυτού του μαύρου “χθες”, ενώ ακόμη βρίσκονται στην ζωή θύτες και θύματα εκείνης της ύβρεως εναντίον της ανθρωπιάς, του αυτοσεβασμού. Οι δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι επίγονοι των οραματιστών της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, με την έγνοια τους εστιασμένη στο οικονομικό κέρδος, τον ιδιότυπο κεφαλαιοκρατικό κορπορατισμό και την ουσιαστική υποταγή της πολιτικής εξουσίας στον έλεγχο της χρηματοπιστωτικής ισχύος, αγνόησαν τις διακηρυκτικές βάσεις στις οποίες υποτίθεται ότι θα εδραζόταν η νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Και τώρα που η καλλιεργηθείσα αυταπάτη της αδιάκοπης οικονομικής ανάπτυξης, της διαρκούς ευμάρειας προς όφελος των λαών καταρρέει όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά παγκόσμιο επίπεδο, ο ακροδεξιός λαϊκισμός, η σαγήνη της επίρριψης ευθυνών στους “άλλους”, η μισαλλοδοξία, η αναβίωση της “ασφάλειας” του κράτους-προστάτη, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ν' ανθίσουν...
Το πρόβλημα που καλείται σήμερα ν' αντιμετωπίσει η Ευρώπη (και όχι μόνο...), δεν λύνεται με περιχαράκωση οικονομική και πολιτική. Ούτε με κλειστά σύνορα, ούτε με δαιμονοποίηση και σκέψεις για “τελικές λύσεις” σ' ότι αφορά τους πρόσφυγες (δημιούργημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης...). Απαιτεί ανάκτηση της αποφασιστικής εξουσίας από την πολιτική, έλεγχο ουσιαστικό της οικονομικής αδηφάγου ισχύος (υπό την έννοια της θεσμοθέτησης και ελέγχου κανόνων λειτουργίας), περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενίσχυση της αλληλεγγύης, παγίωση αισθήματος κοινότητας και όχι εθνικού ατομισμού. Περισσότερη και καλύτερη, ανθρωπινότερη Ευρώπη.
Είναι αυταπάτη των ευρωσκεπτικιστών (αγαθών αλλά και δόλιων...), να πιστεύουν ότι με την επιστροφή στην απολυτότητα και την “αυτάρκεια” των “εθνικών κρατών” είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί η σημερινή πολύπλοκη και απαιτητική πραγματικότητα σ' ένα κόσμο που -καλώς ή κακώς- επικράτησε η παγκοσμιοποίηση. Κι' αν μέχρι στιγμής αυτή η παγκοσμιοποίηση αφορά και εξυπηρετεί μόνο τους σχετικά κοντόφθαλμους και με οικονομίστικους όρους προδιαγεγραμμένους στόχους της οικονομικής ελίτ, ο μόνος τρόπος να εξισορροπηθεί, είναι η στο μεγαλύτερο δυνατό εύρος συνένωση και ενίσχυση της πολιτικής εξουσίας.
Ο άλλος δρόμος, είναι ο πόλεμος. Και τα παραδείγματα της ιστορίας, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών περί τούτου...