Έχουμε και λέμε. Ο Γ. Παπανδρέου υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, ήρθαν απανωτά μέτρα, εφαρμόστηκαν μεσοπρόθεσμα, για δύο χρόνια η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεζούμισε τον ελληνικό λαό.
Ήρθε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, εξαναγκάστηκε σε νέο Μνημόνιο, έφεραν σκληρά μέτρα και παρόλο τις φιλότιμες προσπάθειες για έξοδο από την κρίση, χάθηκε συνολικά το 25% του ΑΕΠ. Ήρθε και η αριστερή κυβέρνηση που θα τα έσκιζε όλα αυτά και εφαρμόζει το τρίτο Μνημόνιο, τα σκληρότερα μέτρα από την αρχή της κρίσης, ξεπουλάει τα πάντα, πέφτει στα τέσσερα και ο λαός τα επόμενα χρόνια θα πιεστεί ακόμη περισσότερο. Ακόμη κι αν πιστέψουμε τον Τσίπρα ότι ίσως βγούμε νωρίτερα από το 2018 από το πρόγραμμα, θα έχουμε μια παγκόσμια πρωτιά. Η Ελλάδα επί οκτώ συνεχή χρόνια θα βρίσκεται σε Μνημόνια, σε σκληρά μέτρα λιτότητας, σε φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, σε μια πίεση που προκαλεί εθνική κατάθλιψη, που διώχνει τους νέους από την πατρίδα τους.
Μια χώρα που επί μια οκταετία, τουλάχιστον, θα πνίγεται στα Μνημόνια. Ποιος δεν έχει σιχαθεί να ακούει συνεχώς για μέτρα, για φόρους, για περικοπές, για ξεπούλημα της περιουσίας. Σε όποια παρέα κι αν πας ακούς συνέχεια για την κρίση, για το πότε θα σταματήσει. Ο κόσμος αναζητά ελπίδα, νέο όραμα, μια Εθνική Ιδέα για να μπορέσει να σταθεί και να παλέψει. Από το 2010 και μετά ουκ ολίγες φορές έγινε προσπάθεια από τους κυβερνώντες να στήσουν μια νέα Εθνική Ιδέα που θα βασίζεται στην έξοδο από την κρίση.
Όλες οι κυβερνήσεις το πούλησαν αυτό το παραμύθι, χωρίς όμως σχέδιο, στρατηγική, όραμα για την Ελλάδα. Θα φτάσουμε στο 2018 και θα συζητάμε ξανά για την κρίση και για τις περικοπές. Αν μας βάλουν να υπογράψουμε νέο μνημόνιο συνδεδεμένο με τη ρύθμιση του χρέους, τότε και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα μιλούν για την κρίση, για το χάος που επικρατεί. Θα ζουν σε μια χώρα που αδυνατεί να κρατηθεί στα πόδια της, δεν μπορεί να δώσει, να κρατήσει τα παιδιά της, δεν έχει όραμα.
Είναι το μεγάλο ερώτημα, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και άσχετα με το ποιος φταίει, ποιος τα έκανε πιο καλά ή ποιος πιο σκα…α. «Που πάει αυτός ο τόπος»;
Πράγματι η μεγαλύτερη αγωνία του πολιτικού συστήματος και των πολιτών θα έπρεπε να είναι το μέλλον της πατρίδας. Θα έπρεπε να δουλεύουν όλοι για την επόμενη ημέρα στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, τα εξωτερικά θέματα. Η Ελλάδα μας μικραίνει μέρα με τη μέρα και όλοι σκέφτονται ποιος φόρος είναι καλύτερος, ποιο μέτρο θα φέρει περισσότερα λεφτά στα ταμεία, ποιο ασημικό θα ξεπουληθεί, πως θα κάνουμε τον Σόιμπλε να γελάσει λίγο και πώς θα ικετεύσουμε τη Λαγκάρντ να μας δώσει κανένα ευρώ παραπάνω.
Αντί εδώ και χρόνια να έχουμε το όραμα της εξόδου από την κρίση και από την επιτροπεία, έχουμε μετατραπεί σε σκλαβάκια των δανειστών που αδυνατούν να κάνουν ακόμη και τα αυτονόητα.
Γι’ αυτό αναρωτιόμαστε που πάει ο τόπος. Ούτε μας νοιάζει αν ο Τσίπρας θα πάει ειδικό δικαστήριο ή ο Κυριάκος είναι ικανός ή απλά το «παιδί του μπαμπά του και ο αδερφός της Ντόρας». Δεν μας ενδιαφέρει αν τελικά θα δικαιωθούν οι προηγούμενοι ή αν έχουν δίκιο οι επόμενοι. Είναι τόσο μικρό να ασχολούμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ. Δεν είναι αυτό το διακύβευμα. Δεν μπορεί ο στόχος να είναι αυτή τη στιγμή ποιος έκανε καλύτερα τη δουλειά που του ανατέθηκε ή ποιος είναι παντελώς άχρηστος. Αυτό που πρέπει να νοιάζει τους πάντες είναι η κατάντια της χώρας. Δεν μπορούμε να βλέπουμε με θλίψη την πατρίδα μας να μετατρέπεται σε μια μικρούλα, άθλια, καταθλιπτική και αφιλόξενη για τους Έλληνες χώρα. Δεν πάει άλλο. Το σκηνικό είναι τόσο πνιγηρό που δεν αντέχεται…
Ένας Γάλλος συγγραφέας έγραψε κάποτε: « Είναι καταπληκτικός αυτός ο μικρός ελληνικός λαός που εργάζεται και πετυχαίνει παντού, εκτός από την πατρίδα του». Μέχρι πότε όμως θα γινόμαστε οι ίδιοι οι Έλληνες δολοφόνοι της πατρίδας μας;