Παρακολουθώντας κανείς τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στην ολομέλεια της Βουλής, όσο κι αν η ιδιοσυγκρασία του χαρακτηριζόταν από την ψυχραιμία, την ακινησία και την...ανοχή του πύθωνα, θα κατέληγε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια ακόμη κακότεχνη παράσταση της πολιτικής αυθεντίας, που έχει καταντήσει η εθνική μας κατάρα.
Ολοι μα όλοι, με πρωταγωνιστή βέβαια της πολιτικής ανοψίας, της πολιτικής ανοφθαλμίας, της ένδειας του πνεύματος και της πολιτικής αμνημοσύνης, τον μονίμως "ελπιδοπώλη" Αλέξη Τσίπρα, απέδειξαν ότι η πολιτική τους αυθεντία μπορεί ακόμη να απευθύνεται σ' ένα λαό ανέγνωμο, που εκλαμβάνει αφελώς και αβασανιστώς ως αληθές το ψέμα και έχει κάνει "ποίηση" την παθητικότητα διανθισμένη με μακάρια χαρμοσύνη.
Και οι αρχηγίσκοι της εγχώριας πολιτικής αυθεντίας, αν μη τι άλλο, γνωρίζουν πολύ καλά ότι την "ποίηση" αυτή ο λαός την έχει αναγάγει στον απέραντο χρόνο. Κι ας είναι ένας λαός ταλαιπωρημένος, θύμα της βαρβαρότητας των καιρών και της πολιτικής αυθεντίας.
Τελικά με τις κοινωνικές ομάδες να μην οσφραίνονται την εγγίζουσα θύελλα και να αναζητούν την καταφυγή τους στα παχυλά λόγια και στις κενές περιεχομένου πολιτικές δικαιολογίες, με τους πολιτικούς τυφλούς και ανιάτως βαρύκοους να μην αντιλαμβάνονται το ογκούμενο ρεύμα της εθνικής περιπέτειας και να μην ακούν τον μηκυθμόν της λαικής θέλησης, το πρόβλημα της "πολιτικής αυθεντίας" είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό.
Και για τους γνωρίζοντες, η ασθένεια του πολιτισμού μας δια της αυθεντολογίας παρέσυρε και παρασύρει στη "δουλεία" και στη σύγχρονη πολιτική τυραννία...
Δεν έχει σημασία αν ο όρος "αυθεντία" προηγείται ή έπεται στη γέννησή του του όρου "ελευθερία". Συναντώνται όμως και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία". Πρόκειται περί μιας τριαδικής υπόστασης, που η μια δεν υφίσταται χωρίς την άλλη.Αυτή γεννά εκείνη. Η μια υποστηρίζει την άλλη. Αλλά και η μια παρασύρει την άλλη.
Σε καμία περίπτωση δεν δύναται να εννοηθεί αυθεντία υπό πίεση και βία.Η πίεση και η ψυχολογική κυρίως βία, όπως συμβαίνει από τις ιθαγενείς "πολιτικές αυθεντίες", δεν συντελούν στην αναγνώριση της αυθεντίας. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις επιβάλλεται άσκηση βίας από την "αυθεντία" επί των υπηκόων,αναλόγως του είδους της αποστολής ή της ευθύνης, με την οποία είναι επιφορτισμένη η αυθεντία. Αλλά και πάλι τα όρια και τα μέτρα είναι δύσκολο να καθορισθούν.
Η εθνική κατάρα της πολιτικής αυθεντίας δεν έχει να κάνει με τις επιδιωκόμενες αξίες. Διότι συγκρούεται με την ελευθερία. Διότι η αναγνώριση της αυθεντίας πρέπει να γίνεται ελεύθερα από τον πολίτη. Αναγνώριση σημαίνει ότι ο πολίτης πιστεύει τον πολιτικό ως ενσαρκωτή αξιών, έμπλεον γνώσεων και πείρας, ο οποίος μπορεί να τον καθοδηγήσει.
Και αναφορικώς με το πνεύμα του καιρού και του τόπου,η αυθεντία πρέπει να κινείται μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος, στο πλαίσιο της πραγματικότητας και των αναγκών των πολιτών. Ολα είναι θέμα πολιτικής αγωγής, είναι θέμα παιδείας. Και αγωγή προς ελευθερία είναι αγωγή προς ευθύνη. Αναγνώριση της αυθεντίας σημαίνει εμπιστοσύνη και ασφάλεια, αλλά και σεβασμός. Τα βασικά δηλαδή συναισθήματα των γνήσιων σχέσεων πολιτών και πολιτικών, αλλά και των ανθρωπίνων σχέσεων γενικότερα.
Αυτό που ως κοινωνία εισπράττουμε από τους πολιτικούς της κακώς εννοούμενης αυθεντίας, είναι το εθνικό όνειδος της υφαρπαγής του μέλλοντος από όλους μας και το "πλιατσικολόγημα" του παρόντος μας!..
Αυτό κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή και την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, που συνοδεύθηκε από τα χειροκροτήματα των αβούλευτων της Βουλής!