Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει και που το συσκοτίζει με μαεστρία η προπαγάνδα της συστημικής ολιγαρχίας, είναι ότι η δημοκρατία δεν είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα, αλλά είναι ένα ολόκληρο οικονομικοκοινωνικό σύστημα, το οποίο βασίζεται πάνω στην ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα, αλλά κάτω από αυστηρούς κανόνες που θέτει δημοκρατικά η ίδια η κοινωνία και κάτω από αυστηρό κοινωνικό έλεγχο.
Για παράδειγμα, η μοναρχία είναι ένα ολοκληρωτικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα. Ο δε καπιταλιστικός κοινοβουλευτισμός είναι επίσης ένα ολιγαρχικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα.
Το αντίπαλο λοιπόν δέος αυτών των δύο συστημάτων, είναι το οικονομικοκοινωνικό σύστημα της δημοκρατίας.
Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν επικρατεί το δημοκρατικό σύστημα; Που βασίζονται τα άλλα δύο συστήματα και επικρατούν;
Βασίζονται σε τέσσερα κυρίως σημεία:
1) Στο μέγεθος των σημερινών εθνικών κρατών, που δεν επιτρέπουν τη λειτουργία της δημοκρατίας, όπως την ξέρουμε. Δηλαδή με λαϊκές συνελεύσεις και αποφάσεις.
2) Στην αδιαφορία των πολιτών που δεν θέλουν να χρονοτριβούν και να συμμετάσχουν σε φθοροποιές συνελεύσεις.
3) Στην αγελαία φύση των ανθρώπων, οι οποίοι αναζητούν πάντα τον ηγέτη της αγέλης και
4) Στην εξ αιτίας της έλλειψης της δημοκρατίας, συγκέντρωσης όλου του πλούτου σε μια ολιγαρχία, η οποία έχει πλέον όλες τις οικονομικές δυνατότητες να ελέγχει αποτελεσματικά τις ακέφαλες αγελαίες μάζες, με την οικονομική στέρηση, την τρομοκρατία και την προπαγάνδα.
Αν λοιπόν θέλουμε να ανατρέψουμε το ισχύον σήμερα νεοκαπιταλιστικό σύστημα, μονόδρομος είναι, η αναζήτηση του οικονομικοκοικωνικού συστήματος της δημοκρατίας. Διαφορετικά ας καθίσουμε να περιμένουμε, τι θα αποφασίσουν οι διάφορες διεθνείς και εγχώριες ελίτ, για μας και τις οικογένειές μας.