Οι τρεις κινήσεις του Τσίπρα για να νικήσει τους πειρασμούς για νέα ρίσκα
O πρωθυπουργός ήταν πολύ σκεπτικός στην Αίγινα, λένε οι πληροφορίες μου. Ανθρωποι που τον ξέρουν χρόνια υποστηρίζουν ότι ποτέ δεν τον έχουν δει τόσο άκεφο στο παρελθόν, σε παρόμοια ψυχολογική κατάσταση. Μαύρα πανιά... Η αλήθεια είναι ότι, όσα διαπραγματευτικά τρικ κι αν χρησιμοποίησε αυτή τη φορά, από τις υποκλοπές μέχρι την απειλή για παραίτηση και από τις διαρροές για καταψήφιση του πακέτου από τους «53» έως τη δραχμή (!), τίποτα δεν έχει καταφέρει να συγκινήσει τους δανειστές. Ούτε το παπανδρεϊκό σύνθημα των εκλογών του 1985 για «τις καλύτερες μέρες», που εκφώνησε από τη φρεγάτα «Αδρίας» για να υπαινιχθεί κάλπες, δεν ταρακούνησε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Αν ο πρωθυπουργός θέλει να νικήσει τη μελαγχολία και τους πειρασμούς για νέα ρίσκα, πρέπει να κάνει τρεις κινήσεις: η πρώτη είναι να διαβάσει το βιβλίο του Παπακωνσταντίνου «Game Over». Εκεί, καταρχάς, θα διαβάσει σε λίγα καρέ τη νεότερη ελληνική Ιστορία: «Λεφτά υπάρχουν» - «Τιτανικός» - Συμφωνία με το ΔΝΤ σε μια κουζίνα - Καστελόριζο - Μαρφίν - «Να καεί, να καεί» - Κάννες - Σαρκοζί υβρίζων τον Παπανδρέου πάνω σε καρέκλα - δημοψήφισμα - μπουκάλια στον ΓΑΠ - παραίτηση - «Ουδείς αναμάρτητος» - «Ουάου!» - Νομισματοκοπείο - χάκινγκ ΑΦΜ - παράλληλο νόμισμα - capital controls. Φτάνουν τα καρέ της θύελλας για να αναλογιστεί αν ο κόσμος θα τον στηρίξει σε νέο καβγά. Δεν θα τον στηρίξει... Επειτα θα ανακαλύψει στο ίδιο βιβλίο ότι ο Τόμσεν ζητά πολιτικές εγγυήσεις κάθε φορά που τίθεται ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους. Το 2012 ικανοποιήθηκε με οικουμενική τεχνοκρατών και με την ενυπόγραφη δέσμευση Σαμαρά ότι θα εφαρμόσει το Μνημόνιο.
Σήμερα μπορεί να ικανοποιείται από απλή διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και με νέα δέσμευση της Ν.Δ. - άλλωστε, όσα περιλαμβάνονται στο προληπτικό πακέτο αποτελούν τον πυρήνα του προγράμματός της (περικοπές στο Δημόσιο). Η δεύτερη κίνηση που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός για να νιώσει καλύτερα είναι να θυμηθεί, ενάμιση χρόνο τώρα στην πρωθυπουργία, «πόσο» Μνημόνιο έχει εφαρμόσει. Αν εξαιρέσει κανείς την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% και δύο ιδιωτικοποιήσεις (OΛΠ, αεροδρόμια), η απάντηση είναι «μηδέν». Με τους φόρους του Σαμαρά τα έχει βγάλει πέρα. Ε, ήρθε η ώρα να λερώσει λίγο τα χέρια του! Και η τρίτη κίνηση: να μη θέτει ζήτημα δημοκρατίας, όταν Τόμσεν - Σόιμπλε του λένε «πρέπει να "ακουμπήσεις" λίγο τους δημοσίους υπαλλήλους, αν δεν καταφέρεις να πιάσεις τους στόχους με φόρους». Από τη στιγμή που ο ίδιος αρνήθηκε να αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος μόλις το υπέγραψε, γιατί διαμαρτύρεται; Οπως έστρωσε!
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ