Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει ανάγκη από έναν εχθρό. Αποτελεί ζήτημα πολιτικής επιβίωσης η αναζήτηση ενός πολιτικού αφηγήματος στο οποίο ο ίδιος θα παίζει τον ρόλο του υπερασπιστή των οικονομικά αδύνατων σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που είναι ταυτισμένες με τους ισχυρούς, τους διαπλεκόμενους κ.ο.κ. Ουσιαστικά, επιχειρεί να αναβιώσει την στρατηγική που τον οδήγησε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015. Παρ, ότι συμφώνησε σ' ένα σκληρό τρίτο μνημόνιο και ψήφισε μερικούς ακόμα πιο επώδυνους, ιδιαίτερα για τους οικονομικά αδύνατους, νόμους προσπαθεί να πετύχει το αδύνατο. Να πείσει πως για όλα όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας και έχουν την δική του σφραγίδα, ανήκουν στις πολιτικές κάποιων άλλων.
Στην λογική αυτή εντάσσονται οι δηλώσεις Κυρίτση, αλλά κυρίως οι δημόσιες παρεμβάσεις υπουργών άλλα και του ίδιου του Τσίπρα. Καταγγέλλουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους (ιδιαίτερα τη Ν.Δ.) για σκληρά μέτρα και ταύτιση με ποικιλώνυμα συμφέροντα, την ίδια περίοδο που εφαρμόζουν οι ίδιοι εξοντωτικές πολιτικές και παράλληλα αναπτύσσουν ιδιαίτερα αξιοσημείωτες σχέσεις με οικονομικά, μιντιακά και άλλα συμφέροντα. Μοιάζει παράλογο, αλλά θεωρούν ότι αποτελεί την μοναδική πολιτική συνταγή επιβίωσης για μια κυβέρνηση που ακύρωσε σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο όλα όσα είχε υποσχεθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται την διατήρηση ενός διχαστικού κλίματος το οποίο θα δημιουργήσει μια πλασματική εικόνα διαφοροποίησης από τις πολιτικές των άλλων. Προσπαθεί να συσπειρώσει όσους ψηφοφόρους έχουν απομείνει στις τάξεις του με ανύπαρκτα διλήμματα. Ακόμα και αυτό που χρησιμοποίησε ο Κυρίτσης (για ψηφοφόρους του ΝΑΙ και του ΟΧΙ), είναι ένα ανυπόστατο δίλημμα. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε το Όχι στην λιτότητα, σε απόλυτη λιτότητα. Ανέστρεψε με απόλυτο τρόπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Η στρατηγική αυτή ουσιαστικά είναι αποτυχημένη γιατί πολύ απλά δεν έχει λογική βάση. Παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να την χρησιμοποιούν. Ψηφίζουν μνημόνιο και δηλώνουν αντιμνημονιακοί. Φέρνουν τις πιο σκληρές στα χρόνια της μεταπολίτευσης ασφαλιστικές ρυθμίσεις και ισχυρίζονται ότι δεν αγγίζουν τους συνταξιούχους. Επιβάλλουν τους πιο άδικους, ιδιαίτερα για τους φτωχούς, έμμεσους φόρους και δηλώνουν πως θα εφαρμόσουν κοινωνικές πολιτικές. Μεταφέρουν σ' ένα υπερ-ταμείο σχεδόν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους (κάτι το οποίο δεν τόλμησε να κάνει καμιά κυβέρνηση) και τις πωλήσεις τις χαρακτηρίζουν αξιοποιήσεις. Συναλλάσσονται με τους ισχυρούς μιντιάρχες και άλλους και φωνάζουν ότι πολεμάνε την διαπλοκή.
Πολύ σύντομα που οι πολίτες θ αρχίσουν ν αντιλαμβάνονται σε όλη τους την έκταση τα μέτρα που ψηφίστηκαν σε δυο Σαββατοκύριακα, ο εικονικός αυτός εχθρός δεν θα επαρκεί για το κυβερνητικό κόμμα. Χρειάζεται κάτι άλλο για να αναφέρουν τα στελέχη του στα τηλεοπτικά πάνελ. Αλλά, δεν βοηθάνε οι συγκυρίες για κάτι τέτοιο. Ήδη, έχει ακυρωθεί το επιχείρημα για ρύθμιση του χρέους που θ αποτελούσε ένα αντάλλαγμα για τα σκληρά μέτρα (οι όποιες αποφάσεις θα ληφθούν μετά το 2018). Ενώ και στον άλλο στοχοποιημένο - χάριν εντυπώσεων-εχθρό, τα ΜΜΕ, τα πράγματα θα πάρουν σύντομα τον δρόμο τους. Η τράπουλα
θα ξαναμοιραστεί και κάποιοι (αλλά κυρίως οι ίδιοι) ισχυροί θα πάρουν τις τηλεοπτικές άδειες. Τι θα απομένει άραγε για να κοιμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τους ψηφοφόρους;
Γιάννης Παντελάκης