Στρατής Μαζίδης
Η ένοπλη ομάδα Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), η οποία απαρτίζεται ως επί το πλείστον από Κούρδους, ετοιμάζεται να ξεκινήσει ευρείας κλίμακας επιχείρηση για την κατάληψη της Ράκκα, η οποία αποτελεί από το καλοκαίρι του 2014 το προπύργιο των τζιχαντιστών της ISIL.
Όπως έχουν ανακοινώσει οι SDF πρόκειται να πραγματοποιήσει επίθεση από τρία διαφορετικά σημεία. Της επιχείρησης θα ηγηθούν οι μονάδες των Ehrar Rakka και Liva Tahrir, που αποτελούνται εν πολλοίς από κατοίκους της Ράκκα και είναι τμήμα των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων. Η συνολική δύναμη αναμένεται να φτάσει τους 12.000 άνδρες.
Όπως δήλωσε στο πρακτορείο Σπούτνικ ο Tackır Kobani, εκπρόσωπος των SDF η επίθεση θα ξεκινήσει από το Eyn İssa με την αεροπορική κάλυψη του Συνασπισμού κρατών των ΗΠΑ, ο οποίος διεξάγει το τελευταίο διάστημα σφοδρούς βομβαρδισμούς στην περιοχή ενώ μόλις προ ολίγων ημερών είχαν ριφθεί από αέρος φυλλάδια στους αμάχους να εγκαταλείψουν την πόλη. Όπως όμως είχαμε δημοσιεύσει στη Freepen.gr οι τζιχαντιστές δεν επιτρέπουν σε κανέναν να φύγει.
Στην επιχείρηση αναμένεται να συμμετάσχουν και άνδρες της κουρδικής πολιτοφυλακής YPG, η οποία έχει ενταχθεί στις SDF, που ήδη βάλουν με βαρύ πυροβολικό κατά της Daesh βόρεια της Ράκκα.
Όπως είχαμε επισημάνει προχθές η Ράκκα μετατρέπεται σε νέο Βερολίνο ως προς το ποιος θα μπει πρώτος.
Και εδώ ερχόμαστε πλέον στον τίτλο του κειμένου που σημειώνει ότι τα λάθη θα πληρωθούν ακριβά για το Βλαδίμηρο Πούτιν καθώς η απόφασή του να αποτραβηχθεί σε σημαντικό βαθμό από το συριακό μέτωπο πριν από περίπου τρεις μήνες είχε σημαντικές συνέπειες.
Όσον κι αν η Μόσχα προσπαθεί να έχει ανοικτούς διαύλους με τους Κούρδους της Συρίας, δε θα πρέπει να ξεχνά το πότε σχηματίστηκαν οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Οι SDF ιδρύθηκαν σε μια εποχή όταν πλέον η Δύση είχε καταλάβει πως δεν μπορεί να αναστηθεί με τίποτε ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA). Κάλλιστα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται πίσω από τη γέννηση της νέας αυτής ομάδας που μάχεται στη Συρία. Σίγουρα πάντως έσπευσαν να την υποστηρίξουν ευθύς εξαρχής.
Εν τω μεταξύ η παρουσία ανώτερου αμερικανού αξιωματικού πριν λίγες ημέρες στη βόρεια Συρία δείχνει πως οι ΗΠΑ θέλουν οπωσδήποτε τη Ράκκα. Είναι φανερό λοιπόν πως οι SDF έχουν άμεση εξάρτηση από τις ΗΠΑ.
Η Ράκκα έχει μεγάλη συμβολική σημασία ως "πρωτεύουσα" των τζιχαντιστών. Το ποιος θα την απελευθερώσει, θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο την επομένη του πολέμου.
Εδώ εντοπίζεται και το σφάλμα του Πούτιν. Πριν από τρεις μήνες ο συριακός στρατός μαζί με τη στήριξη της ρωσικής αεροπορίας αλλά και του ναυτικού (εκτοξεύσεις πυραύλων από την Κασπία) πετύχαινε τη μία νίκη μετά την άλλη. Καθάρισε όλη την περιφέρεια της Λαττάκεια, έσπασε την από 2 1/2 πολιορκία της αεροπορικής βάσης του Κουβέιρες και προχωρούσε με σταθερά βήματα.
Λίγο πριν ανακοινώσει ο Πούτιν πως η Ρωσία αποτραβιέται, επρόκειτο να μπει σε εφαρμογή μια τριπλή επιχείρηση σε Ράκκα (αεροπορική βάση της Τάμπακα) - Παλμύρα - Ντέιρ Εζόρ. Ήδη η 555η μηχανοκίνητη Ταξιαρχία του συριακού στρατού είχε προωθηθεί εντός της επαρχίας της Ράκκα, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια με πρωταρχικό σκοπό την απελευθέρωση της αεροπορικής βάσης. Τελικά η 555η Ταξιαρχία εξακολουθεί να βρίσκεται όπου ήταν και πριν από τρεις μήνες.
Η εκεχειρία και κυρίως ο περιορισμός της ρώσικης παρουσίας δημιούργησε άλλα μικρομέτωπα. Τουλάχιστον δύο φορές επιχειρήθηκε να σπάσει η γραμμή τροφοδοσίας του Χαλεπίου ενώ τελικά αντί για τη Ράκκα, και με τον Πούτιν να έχει ήδη μαζευτεί, προκρίθηκε η απελευθέρωση της Παλμύρα ώστε α. να ακολουθήσει αμέσως μετά το Ντέιρ Εζόρ και β. να γίνει επιχείρηση προς τη Ράκκα και από το νότο.
Ωστόσο τίποτε δεν έγινε.
Ο συριακός στρατός έχει πισωγυρίσει στα τέλη του 2013 με αρχές του 2014 όταν έφτασε στα όριά του κι αδυνατώντας να προχωρήσει. Παράλληλα όπως η πράξη αποδεικνύει, η εκεχειρία και η ρωσική απουσία έδωσαν τη δυνατότητα να εξοπλιστεί και να επανδρωθεί η Αλ Νούσρα (τώρα επιχειρεί να κυκλώσει το στρατό στο Χαλέπι με 6000 άνδρες που μπήκαν από την Τουρκία) αλλά και να πάρει ανάσες το Ισλαμικό Κράτος, τόσο βαθιές ώστε να πλήξει την αεροπορική βάση Τ4 βόρεια της Παλμύρα καταστρέφοντας ρωσικά ελικόπτερα.
Το τέλμα δεν έγινε αντιληπτό νωρίς λόγω ίσως της επιτυχίας στην Παλμύρα και τώρα η Ρωσία επιστρέφει κακήν κακώς από αέρος στο Χαλέπι ενώ πολλοί προσβλέπουν στην άφιξη του αεροπλανοφόρου Κουζνέτσοφ στις αρχές Ιουλίου στη Μεσόγειο ώστε να σαρωθούν οι τζιχαντιστές.
Φοβάμαι πως πλέον θα είναι αργά.
Οι αμερικάνοι με το κουρδικό χέρι τους είναι έτοιμοι να αρπάξουν τη Ράκκα πατώντας πάνω και στην εξάμηνη δουλειά της Ρωσίας. Ήδη αρνήθηκαν τις κοινές επιχειρήσεις που πρότεινε ο Ρώσος ΥΠΑΜ Σόιγκου σε βάρος των ISIL και al Nusra.
Η αποαγκίστρωση από τη Συρία για λόγους διπλωματικούς ή να πιεστεί ο Ασαντ (εδώ γελάνε) ήταν τεράστιο λάθος. Την ώρα που κερδίζεις τον πόλεμο και έχεις φτάσει σε ένα σημείο να βλέπεις φως στο βάθος του τούνελ, δεν τον σταματάς αλλά τον ολοκληρώνεις.
Αν η ρωσική αεροπορία συνέχιζε να τσακίσει τους τουρκοφασίστες και την ISIL ο συριακός στρατός θα είχε ήδη σπάσει την πολιορκία του Ντέιρ Εζόρ, θα είχε καθαρίσει κι άλλο το Χαλέπι και πολύ πιθανό να είχε απελευθερώσει την αεροπορική βάση της Τάμπακα απέχοντας το ίδιο (ή και λιγότερο) που απέχουν σήμερα οι SDF.
Δε γνωρίζω τι θα πετύχουν στο τέλος οι Κούρδοι στην περιοχή διότι ιστορικά έχουν παράδοση να τους κοροϊδεύει / εκμεταλλεύεται ο καθένας, να χρησιμοποιούνται ως χρήσιμοι ηλίθιοι σε βάρος άλλων (πχ Ελλήνων) και μετά να κατανοούν πως εξαπατήθηκαν.
Το μόνο βέβαιο είναι πως οι ΗΠΑ βλέπουν τις SDF ως δικό τους εργαλείο. Συνεπώς η Μόσχα δεν μπορεί να περιμένει τίποτε από αυτούς. Κατά ορισμένους σχολιαστές, η πιθανή είσοδος των SDF στη Ράκκα δεν είναι τίποτε άλλο από το Plan B των ΗΠΑ στην περιοχή, με τους τζιχαντιστές να μεταπηδούν σε κάποιο άλλο μέρος, ίσως το Ντέιρ Εζόρ στο τμήμα που κατέχουν.
Μια φορά πάντως η είσοδος των SDF στη Ράκκα θα σημάνει μεν εκδίωξη των τζιχαντιστών, πράγμα πολύ σημαντικό αλλά όχι απελευθέρωση της πόλης. Η απελευθέρωση γίνεται πάντα από το στρατό μιας χώρας και όχι μια ένοπλη ομάδα με ξένους σπόνσορες.
Η κατάσταση θα καταστεί περισσότερο περίπλοκη. Ο Πούτιν κινδυνεύει να δει πως έκανε μια τρύπα στο νερό παρά τις επιτυχίες και τις θυσίες. Έχει άραγε κανένα άσο στο μανίκι πριν οι ΗΠΑ του αρπάξουν τη Ράκκα;