Ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Τσιρώνης μας ενημέρωσε ότι θα κλάψει αν πουλήσει μια μετοχή της ΔΕΗ ενώ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μέσω Οικολόγων, Γιώργος Δημαράς θρηνεί την Αριστερά και τα μέτρα που όμως θα ψηφίσει κανονικότατα.
Φαντάζομαι ότι και οι δύο θα πνίξουν τον πόνο τους με κάποιο πανάκριβο σκατς με μπόλικα παγάκια και θα απαλύνουν τον πόνο τους σε περίπου δέκα ημέρες όταν θα πέσει το μηνιάτικο, που άλλοι δε βγάζουν ούτε σε δώδεκα μήνες.
Πώς θα κλάψει δηλαδή ο Τσιρώνης; Και πώς αντιλαμβάνεται το θρήνο ο Δημαράς; Θα ανέβει σε κάποιο βράχο να χτυπάει το στήθος του;
Ειδικά για το Δημαρά δεν έχω την καλύτερη εικόνα. Τον θεωρώ επιφανειακό. Θυμάμαι από παλιά στην Αγία Παρασκευή όταν τον Ιούλιο του 2010 διοργάνωσα μια ανοικτή συγκέντρωση σε ένα πάρκο το οποίο επρόκειτο να πολεοδομηθεί κατά ένα σημαντικό τμήμα. Υπήρχαν αρκετές απορίες και θέματα. Ξαφνικά εμφανίστηκε ο κύριος αυτός καπελώνοντας τη δουλειά των άλλων και αυτοπροσδιοριζόμενος ως προεδρεύων της συζήτησης άσχετα αν δεν του δώσαμε καμία σημασία και καταγράψαμε την τότε προκλητική συμπεριφορά του στον τοπικό τύπο.
Θα με ρωτήσετε, και τι σχέση έχει το παραπάνω γεγονός με το σήμερα;
Πολύ μεγάλη!
Δείχνει πως οι άνθρωποι είναι ανερμάτιστοι. Απλά περιφέρονται και μιλούν. Η παρουσία τους είναι επί της ουσίας ανυπαρξία. Τότε εμφανίστηκε ο άνθρωπος αυτός στη συγκέντρωσή μας και ούτε ξανακούστηκε για το ζήτημα εκείνο. Ομοίως και τώρα. Θρηνεί, κάνει, ράνει αλλά στο τέλος ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ θα εκστομίσει.
Αν κλαίτε και θρηνείτε κύριοι, να παραιτηθείτε. Καθαρές κουβέντες.
Αν σας ενοχλούν όσα γίνονται, κανείς δε σας υποχρεώνει να συμπράξετε. Το κάνετε όμως. Συνεπώς αφήστε το δούλεμα του από μικροφώνου θρήνου. Δεν πείθετε κανέναν. Απεναντίας εξοργίζετε ακόμη περισσότερο την κοινωνία διότι η υποκριτική απαιτεί ταλέντο. Δεν το διαθέτετε...