Ο κόφτης θα μπορούσε να είναι ένα ωφέλιμο μέτρο την περίοδο 2004 – 2009.Το θαυματουργό μέτρο για εκείνη την περίοδο γίνεται σήμερα λαιμητόμος, καθώς έχουν προηγηθεί τόσες και τόσες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Κι αυτό διότι είναι σίγουρο ότι δεν θα πιάσουμε πλεόνασμα 3,5%. Είναι σαν να αγοράζει κανείς χαμένα λαχεία μετά από την κλήρωση. Σκέτη κλοπή…
Πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 3% βγάλαμε μόνο δύο φορές στην μεταπολίτευση. Ήταν οι δύο χρονιές που προηγήθηκαν της ΟΝΕ. Και όλοι θυμόμαστε πόσο εκπληκτικά ήσαν όλα τα νούμερα εκείνη την περίοδο. Είχαν φορέσει τα γιορτινά τους! Μας λένε, λοιπόν, ότι αυτό ακριβώς θα επαναλαμβάνεται και μάλιστα διαρκώς και επί σειρά ετών. Δεν ξέρουμε ποιος κοροϊδεύει ποιόν. Κατά συνέπεια, ο κόφτης δεν θα λειτουργήσει σε μία κατεύθυνση περιορισμού των υψηλών δαπανών, αλλά ως τιμωρία για κάθε χρονιά που δεν θα κατορθώνουμε να ανακαλύπτουμε την συνταγή των αλχημιστών και να μετατρέπουμε όλα τα μέταλλα σε χρυσάφι.
Ο κόφτης είναι ένα εργαλείο. Από μόνο του δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι σαν το μαχαίρι. Εξαρτάται από την χρήση του! Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, μιλάμε για μία νέα αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση. Ζητάνε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 6 και πλέον δισεκατομμυρίων τον χρόνο. Δύο και κάτι ΕΝΦΙΑ τον χρόνο! Όλο το πράγμα είναι λάθος στημένο. Υπό αυτές τις συνθήκες ο κόφτης είναι μία συνθήκη διαρκούς λιτότητας.
Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει έλεγχος στις δαπάνες. Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα φαινόμενα της προηγούμενης δεκαετίας. Σύμφωνοι! Εδώ όμως δεν μιλάμε γι αυτό. Ούτε και μας έχουν κάνει κάποια διευθέτηση του χρέους με την λογική απαίτηση να μην περάσουμε άλλη φορά στην απέναντι όχθη.
Από την άλλη πλευρά η ίδια η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα αν δεν μεγαλώσει η πίτα. Αν δεν ανοίξουμε τον δρόμο στις επενδύσεις, αν δεν προχωρήσουμε τις μεταρρυθμίσεις, ο κόφτης θα είναι το πιο ανώδυνο που θα μας συμβεί!
Υπάρχει ένα κομμάτι του κόσμου που βλέπει θετικά κάθε μέτρο που θα πλήττει τους δημοσίους υπαλλήλους. Μοιάζει με αντεκδίκηση. Κι αυτό διότι ο ιδιωτικός τομέας έχει ήδη υποφέρει σημαντικά, προκειμένου να περιοριστούν οι όποιες απώλειες στον δημόσιο τομέα. Δεν είναι όμως αυτός ο ορθός τρόπος αντιμετώπισης. Ούτε και θα υπάρξει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα από το επόμενο κύμα των οριζόντιων περικοπών.
Υπάρχουν περιθώρια περικοπών των δαπανών, αλλά όχι σε μισθούς και συντάξεις. Αλλά και πάλι τα περιθώρια αυτά δεν είναι σημαντικά. Δεν πρόκειται να κάνουν την διαφορά. Χωρίς επενδύσεις, χωρίς υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δεν υπάρχει επόμενη ημέρα. Εκτός κι αν αποφασίσουμε όλοι να εισέλθουμε στον κόσμο της αυταπάτης και να προσποιηθούμε ότι περιμένουμε ανάπτυξη με αύξηση φόρων.
Ο κόφτης είναι η ελληνική πρόταση στην καχυποψία του ΔΝΤ ότι τα μέτρα του Αριστερού μνημονίου θα είναι αποτελεσματικά. Είναι ένα εργαλείο που έρχεται με καθυστέρηση δέκα και πλέον ετών. Τώρα είναι σχεδόν αδύνατο να εφαρμοστεί. Γι αυτό και ίσως προτάθηκε! Φανταστείτε να μας λείπουν κάθε χρόνο 3 ή 2 δισεκατομμύρια ευρώ από τον στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα των 6 και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ που προβλέπει η συμφωνία. Και να πρέπει τα χρήματα αυτά να εξασφαλιστούν από μισθούς και συντάξεις. Χαιρετίσματα! Και φανταστείτε τους επενδυτές να τρέχουν να βάλουν τα λεφτά τους σε μία χώρα που θα είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.
Αν αυτός είναι ο τρόπος που ανακάλυψαν για να παραμείνουμε στο ευρώ, ζήτω που καήκαμε. Άλλη μία αυταπάτη, πατριώτες! Κι όπως όλες οι προηγούμενες θα πληρωθεί και μάλιστα σε σκληρό νόμισμα…
Θανάσης Μαυρίδης