Η Ανάσταση πέρασε, αλλά η ανάπτυξη “έστησε” τον κ. Τσίπρα στο ραντεβού που της είχε κλείσει για ανήμερα το Πάσχα...
Όχι, δηλαδή, ότι είχε πάρει κανείς στα σοβαρά τον πρωθυπουργό ο οποίος μας διαβεβαίωνε ότι πρωτομαγιάτικα, μαζί με τα ανοιξιάτικα λουλούδια, θα άνθιζε, άντε έστω θα πέταγε τα πρώτα της μπουμπούκια, και η ανάπτυξη της οικονομίας. Όταν έχεις καεί στις “αγορές που θα χόρευαν όπως θα τους βαράγαμε τους ζουρνάδες”, στό “δεν υπάρχει μια στο εκατομμύριο η Μέρκελ να μην κάνει πίσω...”, στο “όχι” του εκβιαστικού δημοψηφίσματος που μεταφράστηκε με πανηγυρισμούς σε “ναι”, στο επίσημο μέσα στην Βουλή “ βάλτε πλάτη για το μνημόνιο και δεσμεύομαι ότι δεν θα πάω σε εκλογές!” για να στήσει τις κάλπες 20 μέρες μετά, ε, λογικό δεν είναι να μην τον παίρνει πια στα σοβαρά;
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ο συγκεκριμένος κύριος εκπροσωπεί ένα σοβαρό θεσμό: είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Και άσχετα με την γνώμη που καθένας μπορεί να έχει για το άτομό του, δεν μπορεί παρά να τον παίρνει στα σοβαρά. Οι “θεσμοί”, ας πούμε. Οι εταίροι, οι δανειστές μας. Όσο κι' αν έχουν πάρει πια χαμπάρι με ποιόν έχουν να κάνουν, εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένοι... μ' αυτόν να κάνουν. Με αποτέλεσμα να... μην ξέρουν τι να κάνουν!
Αν η αξιολόγηση είχε ολοκληρωθεί (όπως προέβλεπε το μνημόνιο...) τον περασμένο Οκτώβριο-Νοέμβριο, τα συμφωνημένα μέτρα θα κόστιζαν 3,5 δισ. Με το ιδεοληπτικό και αποκλειστικά επικοινωνιακής στόχευσης “κατενάτσιο”, η κυβέρνηση το ανέβασε στα 5,4 δισ. Κι' επειδή ούτε σ' αυτό συγκατένευσε τον Μάρτιο, οι “θεσμοί” (με τις δικές τους εμμονές και ιδεοληψίες...) του έβαλαν και ένα καπέλο, τα γνωστά “μέτρα καβάντζα”, και ανέβασαν το κόστος των μέτρων στα 9 δισ! Και επιμένουν στην... προκαταβολική νομοθετική έγκρισή του.
Τέτοια μέτρα, δεν μπορούν να περάσουν από την Βουλή. Όχι μόνο λόγω δυσφορίας της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά και για καθαρά τυπικούς λόγους. Νόμος υπό... αίρεση, δεν νοείται. Τι θα κάνει, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας; Και αυτό το αξεπέραστο αδιέξοδο που έχτισε με την.... “διαπραγμάτευση” που υποτίθεται έκανε τους τελευταίους 7 μήνες ( όσους ακριβώς και στο καταστροφικό 2015), είναι δυνατόν να μην το είχε προβλέψει; Πόσο μάλλον που ήταν “παθός”;
Τώρα... “καβουρντίζει” κάποιες εσωτερικές διαφορές των “θεσμών”, προσπαθεί να εκμεταλλευθεί ορισμένες (πολιτικής σκοπιμότητος-δεν θέλουν κι' άλλα ντράβαλα μαζί με το δημοψήφισμα για brexit!) λιγότερο απαισιόδοξες εκτιμήσεις των Ευρωπαίων για τις προοπτικές της Ελλάδος, διοχετεύει πληροφορίες και φήμες για... ξανά-μανά δημοψηφίσματα και εκλογές, επειδή “η αριστερή κυβέρνηση επιμένει στις κόκκινες γραμμές της!”, μπας και συμβιβαστούν κάπως οι δανειστές. Και στο μεταξύ, στα ταμεία του κράτους υπάρχουν πλέον μόνο... αράχνες, ο Μάιος (που αν φτάναμε σ' αυτόν θα “καιγόμασταν”, κατά Τσακαλώτο) προχωράει με βήμα ταχύ, οι πιθανότητες ενός “ατυχήματος” που θα οδηγήσει στο grexit, και την καταστροφική επιστροφή στην δραχμή, πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.
Και μαζί τους, και οι φοβερές υποψίες ότι όλες αυτές οι ιδεοληπτικές καντρίλιες, τα επικοινωνιακά- αποπροσανατολιστικά μπρος-πίσω του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 15 κολασμένους για την χώρα μήνες, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια (ερασιτεχνική και εκ του προχείρου, κι' αυτή...) μεθόδευση για επιστροφή στην δραχμή! Το “όραμα-έμβλημα” του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης, πριν πάψει να το διατυμπανίζει λίγο πριν τις εκλογές, για ψηφοθηρικούς λόγους... Το οποίο, όμως, ουδέποτε εγκατέλειψε, όπως απολογιστικά εξηγούν οι κινήσεις και οι πολιτικές του στην εξουσία.
Εδώ που έχει οδηγήσει τα πράγματα ο Τσίπρας, είτε από παντελή ανικανότητα είτε από ιδεοληπτική εμμονή περί “άλλης πραγματικότητας”, η όποια λύση θα είναι επώδυνη και με μεγαλύτερο κόστος απ' όσο αν είχε αποφασισθεί με τόλμη στην ώρα της. Τόσο για την χώρα, όσο και για τον ίδιο, την αριστερά και την κυβέρνηση. Αν υποχωρήσει και δεχθεί τα όσα ζητούν οι δανειστές (με οποιοδήποτε “εξωραϊστική” δικαιολογία κι' αν επινοήσει...), το πολιτικό κόστος που θα επωμισθεί θα είναι τεράστιο. Και το μέλλον του ερειπιώδες. Αν, πάλι, επιλέξει “ηρωική έξοδο” λόγω “ιδεολογικής” συνέπειας,όπως θα ισχυρισθεί, αφού έχει υλοποιήσει το “όραμα-έμβλημα” επιστροφής στην δραχμή, ή εν όψει της αναπόφευκτης αυτής ολέθριας κατάληξης, λόγω των χειρισμών του, το μόνο για το οποίον νοιάζεται ως “υπεύθυνος” ηγέτης, είναι... να μην χρεωθεί την τραγωδία ο ίδιος και η αριστερά. Να ρίξει το φταίξιμο στους “κακούς, ανάλγητους ξένους”, όπως έχει ήδη αρχίζει να ψελλίζει...
Όπως και να' χει, μας περιμένει ένα ακόμη εφιαλτικό καλοκαίρι.