Κι όμως, για ακριβώς το αντίθετο από το περιεχόμενο του τίτλου του σημερινού κειμένου, προσπάθησαν να μας καταπείσουν ή μάλλον να μας παραπείσουν οι 153 αβούλευτοι βουλευτές, οι οποίοι "ελαφρά τη καρδία", υπερψήφισαν το πολλαπλώς επώδυνο για την κοινωνία Ασφαλιστικό, το οποίο από χθες τα μεσάνυχτα είναι Νόμος του κράτους.
Με τους δανειστές ωστόσο, έχοντας υπόψη τις "μαιμού" μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και την αβελτηρία των κυβερνώντων ή την επαναλαμβανόμενη ολιγωρία τους να τηρήσουν τα συμπεφωνημένα, να επιμένουν για μηχανισμό πρόσθετων μέτρων, που θα εξαθλιώσουν περαιτέρω το λαό. Με την άλλη πολιτική "καρικατούρα", τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, με το κόκκινο σακίδιο στον ώμο του φορτωμένο με αναίδεια και πολιτική βλακεία, να μεταβαίνει σήμερα στο έκτακτο Eurogroup, όπου θα υποστεί για μια ακόμη φορά "εξευτελισμό" η αξιοπρέπεια του έθνους.
Και πολλοί ανερμάτιστοι βουλευτές στην αντίπερα όχθη, στην ευρύτερη αντιπολίτευση, που ναι μεν δεν ψήφισαν χθες το νομοσχέδιο, αλλά έχουν από το καλοκαίρι ψηφίσει το νέο επονείδιστο μνημόνιο. Κι αν ήταν στην κυβέρνηση ως εθελοτυφλούντες θα το υπερψήφιζαν αναμφίβολα, έκαναν αισθητή την "αντιπολιτευτική ανεπάρκειά" τους και την παχυλή αδιαφορία τους με την απουσία τους, όχι απλώς από την αίθουσα της ολομέλειας κατά τη διήμερη συζήτηση-παρωδία του επίμαχου νομοσχεδίου, αλλά ακόμη και από το εντευκτήριο της Βουλής.
Είναι θλιβερό. Όσο περνά ο καιρός, η ελληνική κοινωνία βυθίζεται στην ασημαντολογία της κυβερνητικής αθλιότητας, αλλά και γενικότερα της πολιτικού ωχαδερφισμού, διανθισμένης με "μπόλικη" κοροιδία, στα όρια της πολιτικής απάτης. Όσο περνά ο καιρός, μια ατμόσφαιρα κατάθλιψης πιέζει τα πιο ευγενή πνεύματα του τόπου τούτου, γιατί βιώνουν τη δραματική περίοδο που η Ελλάδα καταβυθίζεται μέσα στο σκότος μιας πολιτικής "τυραννίας" με επίχρισμα δημοκρατικής νομιμότητας.
Όσο περνά ο καιρός, κυριαρχεί ο ψυχρός λογισμός. Και ψυχρός λογισμός σημαίνει όχι μέτρο και σωφροσύνη, αλλά αδιαφορία, αναλγησία, άκαρδος κομματικός υπολογισμός. Όσο περνά ο καιρός, τρεφόμαστε με προσδοκίες και αυταπάτες,μεταθέτουμε τις ευθύνες σε αφαιρέσεις και ισορροπούμε ως αντικείμενα μιας μεγάλης πλάνης.
Όσο περνά ο καιρός, ο Ελληνας εμφανίζεται σαν κτυπημένος από μιαν οντολογική κατάρα να είναι σκλάβος της ευτέλειας της πολιτικής, που είναι ανίκανη να λυτρωθεί από ιδιοτέλειες, τη γελοιότητα, γελοία πάθη και εξευτελιστικές αναπηρίες.
Όσο περνά ο καιρός, η γνωστική θέση "άνθρωπος το παν, δεν είναι θέση των βλακών της πολιτικής. Όμως, για σκεφτείτε: Αν ήταν και δική τους θέση, θα σήμαινε και κατάργηση του κατεστημένου παιχνιδιού με μια εν δυνάμει άρνηση του συστήματος. Γι' αυτό και χρησιμοποιούν κατ'εξοχήν γλωσσικούς κώδικες που δημιουργούν κρυπτικό και αδιαφανές λεξιλόγιο.
Όσο περνά ο καιρός, το δόγμα "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει", θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο, γιατί αποτελεί το θεμέλιο της εθνικής παραίσθησης σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες.
Όσο περνά ο καιρός, είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες ότι δεν έχουμε τα χρονικά περιθώρια να παρακολουθούμε τις εξελίξεις παθητικά από την "κλειδαρότρυπα" ως... εθισμένοι οφθαλμόπορνοι. Οσο βλέπουμε τα γεγονότα από την κλειδαρότρυπα και με παραμορφωτικούς φακούς, τόσο θα συμβάλλουμε στη χειραγώγηση της κοινωνικής συνείδησης από τους επιτήδειους της πολιτικής.
Και θα γίνουμε, αργά ή γρήγορα, "βορά" του έρποντος συμφέροντος, γραβατωμένου ή μη. Ολοι μας ανεξαιρέτως, θα υποστούμε τις οδυνηρές συνέπειες της αντοχής μας, της ανοχής μας και της ενοχής μας, απέναντι σ' όλους αυτούς που σέρνονται ακόρεστοι ανάμεσα σε επιφάσεις και ψεύδη, ανίκανοι να στεριώσουν μια πραγματικότητα. Κυρίαρχοι της απαξίας. Εκμηδενιστές κάθε σημασίας και κάθε κοινωνικής αξίας!..
Υπερβολές και διάχυση "μαυρίλας" από τον γράφοντα; Ναι, ε; Από ποιους αυτό το ερμαφρόδιτο συμπέρασμα; Από τους "βλέποντες και μη ορώντες"; Από αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν ότι ο λαός είναι "μαντρωμένος" στην ανασφάλειά του και σ' ένα πλαίσιο παραπλάνησης, ενώ βιώνει τις αντιδράσεις και τις διαπλεκόμενες μίξεις του συνασπισμού των ασπόνδυλων και των βλακών, πλην όμως πονηρών, της πολιτικής ντεκαντέτσιας;